Joke Bruijs: Kampioensduik
‘Ik zit 50 jaar in het vak en zou eigenlijk op 7 mei mijn jubileumshow geven. Maar vanwege de wedstrijd tegen Excelsior heb ik het verplaatst. Samen met vrienden had ik een grote fles champagne klaar staan maar die hebben we uiteindelijk niet meer geopend. Een week later was het wel feest maar toen was deze vogel al gevlogen. Naar mijn vakantiehuis op Bonaire om precies te zijn. Vanwege het tijdsverschil zaten we al om acht uur ’s ochtends in de bar om te kijken. Met scepsis, want ik wilde mezelf niet vooraf rijk rekenen. Gelukkig dook ik anderhalf uur later toch als kampioen de zee in met een euforie die het best te vergelijken is met de spanning voor Sinterklaasavond als kind. En dat met allemaal Feyenoorders om mij heen want dat is Bonaire. Ajax hoort meer bij Curaçao dus ik heb het juiste eiland gekozen.’
Jandino Asporaat: Dirk stevig knuffelen
‘Met het kampioenschap heb ik één van de mooiste dagen beleefd na de geboorte van mijn kinderen. Al heb ik mijn zoontje wel thuis gelaten omdat ik het niet aan had gekund hem te zien huilen als het alsnog mis was gegaan. Achteraf heb ik spijt, hij had er natuurlijk bij moeten zijn. Om Dirk Kuyt zijn hattrick te zien maken was een emotioneel jongensboek. Na afloop mocht ik voor de jongens optreden op de SS Rotterdam maar nog daarvoor heb ik Dirk eerst stevig geknuffeld. ‘Dankjewel, dankjewel, dankjewel.’ Meer kon ik niet uitbrengen. Die spelers zijn mijn helden maar ze wilden allemaal met mij op de foto. Echt de omgekeerde wereld! Op 1 juli stond ik, samen met Najib Amhali, zelf op die middenstip en ik ben blij dat we bovenaan zijn geëindigd. Als nummer twee zou het feestje toch minder leuk zijn geworden.’
Sander de Kramer: Bombardement
‘Het is mooi om te zien dat er het hele seizoen geen enkel schandaaltje is geweest want iedereen liep zich wekelijks het snot voor de ogen. Wel heb ik me geërgerd aan fans die hun medesupporters een poot uitdraaiden door hun kaartje voor Heracles voor duizenden euro’s te verkopen. Als tegenactie gaf ik mijn tweede ticket in vak K gratis aan de 94 jarige Han Tans. Op 14 mei 1940 verloor hij zijn huis aan het bombardement en sindsdien is deze datum een inktzwarte bladzijde in zijn bestaan. ‘Wat zou het mooi zijn als dat negatieve van toen eindelijk eens uitgewist kan worden met een bombardement van vreugde’, schreef zijn zoon me. En dat is gelukt. Bij de drie goals sprong hij wel twee meter de lucht in en Lee Towers en Wendy van Dijk bedankten hem persoonlijk voor zijn steun en aanwezigheid in De Kuip.’
Renate Gerschtanowitz: Shirt kopen
‘Winston heeft dit meisje ooit uit Rotterdam gehaald maar Rotterdam is nooit helemaal uit het meisje verdwenen. Aangezien hij voor Ajax is hebben we onderling vaak strijd over het tenue dat de kinderen aantrekken. Ze mogen van mij dragen wat ze willen, maar ik zal van ze lang zal ze leven nooit iets anders dan een Feyenoord shirt voor ze kopen. Die laatste zondag hebben we thuis voor de buis gekeken. Eerst naar formule 1 maar gelukkig lag Verstappen er al snel uit en kon het voetbal op. De wedstrijd was een droom. Kuyt die drie keer scoort en Gio als kampioenstrainer, alle eindjes komen samen nu. Het is zo’n mooi rond verhaal. Zowel de huisvader als de iets fanatiekere supporter voelt een soort algehele trots. Na afloop pestten we Winston, die in het buitenland zat, met een filmpje waarop we ‘You’ll never walk alone’ zongen.’
Lee Towers: Het went nooit
‘Ik zit nu ruim 20 jaar in het DNA van de club dus je zou zeggen dat ik het zo langzamerhand allemaal wel gezien heb, maar niets is minder waar. Vaak sta ik tegenover een publiek waar geen ziel in zit omdat men niets gemeenschappelijks deelt. Een grote wei met duizenden mensen op Koningsdag is toch iets anders dan De Kuip of de Coolsingel. Zoiets went nooit, ook niet na twintig jaar. Door de adrenaline bleven de tranen tijdens de huldiging achterwege maar ik had wel een enorme brok in de keel. Elke speler moest langs mij het balkon op en dus kon ik ze stuk voor stuk even apart nemen om te feliciteren, de aanvoerder voorop. Sodemieter toch eens op met dat gezeur dat hij te oud is. Hij heeft zichzelf op grandioze wijze de geschiedenis is gevoetbald. Wat moet je dan nog zeggen?’
Bas van Toor: Afscheid nemen
‘Mijn vrouw en ik zijn zo gek van die jongens van de club, als we een zoon hadden gehad dan was het er één uit die groep geweest. Fijn dat het nergens knokken is geworden, daar heeft John de Wolf met zijn doeltreffende reclamespot wel voor gezorgd. Afgelopen jaar lag ik kantje boord met mijn gezondheid dus ik ben blij dat ik deze titel, na achttien jaar wachten, nog mee kan maken. Voor enkele goede vrienden kwam het feest helaas net te laat. Arnold van Oranje, dermatoloog van het Sophia Kinderziekenhuis, overleed in oktober. Hij was zo’n Feyenoordgek dat hij rustig in thuistenue zijn besprekingen met patiënten deed. Een maand later stierf mijn beste vriend uit Australië aan wie ik jarenlang elke zondag telefonisch verslag deed over de wedstrijd van Feyenoord. Zij hebben geen weet van dit kampioenschap en dat zit me toch niet lekker.’
Leontien van Moorsel: Sterke thuisbasis
‘Veel supporters weten wel dat we eindelijk weer kampioen zijn, maar geloven het nog niet helemaal. Ik herken dat heel goed. Toen ik mijn Olympische titels behaalde in het wielrennen moest ik de ochtend erna ook even twee keer naar mijn medaille kijken om te realiseren dat het echt geen droom was. Ik heb genoten van de laatste wedstrijd die ik keek in de auto. Mijn vader is drie jaar geleden overleden en mijn moeder sukkelt met haar gezondheid, dus ik moest haar toch even een moederdagknuffel komen geven. In gedachten was ik echter ook in De Kuip, voor mij een bekende plek waar ik in 2003 zelf gehuldigd werd. Het succes is mede te danken aan Marieke, de vrouw van Gio van Bronckhorst. Zij zorgt thuis voor rust in de tent waardoor hij in het stadion goed kan presteren. Dat moeten we niet vergeten.’
Jamai Loman: Mijn vader’s tranen
‘De finaledag begon met het kijken van de wedstrijd bij mijn ouders thuis in Schoonhoven. Een stad die helemaal in rep en roer was omdat er met Jan-Arie van Der Heijden en Rick Karsdorp twee stadsgenoten in actie kwamen. De bakker op de hoek bakte Feyenoord-taart en met dat op schoot zag ik de tranen over de wangen van mijn vader biggelen. Ik heb hem geloof ik nog nooit zo gelukkig gezien als die 14e mei. Direct na het laatste fluitsignaal zetten we koers richting De Waterklerk, het café van mijn schoonouders in Rotterdam, en ook daar ging het dak eraf. Het totale gevoel van ongeloof en massale vreugde is voor mij te vergelijken met m’n winst van Idols in 2003. Iedereen spreekt je in de weken na zo’n finale op straat aan en dat maakt je apetrots. Dat maken die spelers nu ook mee.’
Jaap Jongbloed: 3x Heracles
‘Samen met mijn zoon en dochter heb ik thuis in Amsterdam de kampioenswedstrijd bekeken. Na afloop waren we blij maar ook teleurgesteld dat we op dat moment niet in Rotterdam waren om feest vieren. Ik ben in mijn stad geen verborgen supporter maar spreek openlijk mijn voorkeur uit. Niet erg, want je merkt dat de houding van Ajacieden ten opzichte van Feyenoord de laatste jaren aan het veranderen is. Men kan oprecht blij voor ons zijn, al is het misschien alleen voor deze ene keer. Toen de huldiging voorbij was heb ik de wedstrijd tegen Heracles in z’n geheel nogmaals bekeken en vervolgens het eerste kwartier nog een derde keer. Ik kon er geen genoeg van krijgen! Daarna zijn we met z’n drieën op een terras gaan zitten en hieven we het glas op Feyenoord. Waarschijnlijk als enige in Amsterdam en dat maakt het extra mooi.’
Rob Geus: Examenspanning
‘Ik heb in een paar dagen tijd heel wat mannen en vrouwen zien lachen maar vooral ook huilen. Tranen van blijdschap en geluk om iets wat we zolang hebben moeten missen: die zilveren schaal. Ik was erbij in het stadion toen de titel werd binnengesleept en na afloop heb ik nog een lekker happie en sappie genomen in de skybox. Daar zag ik op televisie hoe de trainer op het veld achter mij zijn tranen de vrije loop liet waardoor ik ook even moest slikken. Zo helder als ik het daar voor me zag, zo weinig zag ik aanvankelijk van de huldiging in de stad de dag erna. Ik had een hotelkamer met uitzicht op het Stadhuis gehuurd maar het afgestoken vuurwerk zorgde de eerste paar minuten voor een wolk van mist. Daarna stond ineens het elftal daar. Man, man, man, daar wordt ik gewoon vrolijk van!’
Ryanne van Dorst: Onder een afdakje
‘Feyenoooord! Dit is echt supervet, jongen. Ik was al dronken voordat de wedstrijd begon en ben sindsdien ook niet meer opgehouden. Lee Towers zit sinds die tijd in mijn hoofd en dit hele feestgebeuren kwam voor mijn gevoel precies op het goede moment. Rotterdam, zo gepolariseerd als het tegenwoordig is, denkt en doet weer even hetzelfde. Een maat van mij woont om de hoek van het Sparta stadion en had zijn tv buiten onder een afdakje gezet. Samen met de hele buurt stonden we er in een cirkeltje omheen. Na de wedstrijd stond ik met plezier in de Witte de Withstraat tussen allemaal idioten die toeterden vanuit hun auto. De hele stad was vrolijk, niemand was sacherijnig. Wat ik tegen de spelers zou willen zeggen? Dat ik van ze hou. Dat het prachtig is om naar ze te kijken want iedereen heeft wel iets bijzonders.’
Astrid Kersseboom: Gezicht in de plooi
‘Als journaal-lezer moet je natuurlijk neutraal zijn en bij verloren wedstrijden van Feyenoord je gezicht in de plooi houden. Doorgaans lukt me dat ook wel, maar ik vraag me af of ik in dit geval mijn grijns had kunnen verbergen. Dat zou lastig zijn geweest. Gelukkig hoefde ik tijdens de wedstrijd niet te werken en kon ik alles dus goed volgen. Op de radio want als teammanager van de SCHC hockeydames speelde ik zelf ook een wedstrijd. Voor het laatste fluitsignaal was ik echter wel op tijd thuis, waar ik direct mijn gezin om de nek vloog van blijdschap. Deze titel past moeiteloos in het rijtje EK 1988 en UEFACUP 2002 omdat de verlossing zo’n grote rol speelt. Heel Rotterdam explodeerde. Als we volgend jaar weer kampioen worden zou het bijna weer gewoon worden maar desondanks zou ik er natuurlijk niets op tegen hebben.’
