De plaat die nooit genoemd wordt. Vraag iemand naar zijn of haar favoriete album van Pink Floyd en het antwoord is meestal een variatie op een vast thema. Daar komen ze weer voorbij: The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here, The Wall. Maar More? Nee, zelden, zeg maar nooit eigenlijk. Het is dan ook een soundtrack van een film die niemand gezien heeft. Een intussen flink gedateerde rolprent over drugsgebruik en de gevolgen daarvan. Maar het fijne van More is dat je de film niet gezien hoeft te hebben om de muziek goed te vinden.