Het Centraal Bureau voor Statistiek wint er geen doekjes om. De cijfers zijn keihard. Steeds minder mensen doen vrijwilligerswerk. In 2011 zette 51% zich in voor de samenleving. Ruim tien jaar later is dit nog maar 39%, terwijl de samenleving schreeuwt en gilt om bij elkaar gehouden te worden. Bedrijven die zich belangeloos inzetten voor de samenleving hebben geen voordeelregeling om vrijwillige inzet te stimuleren. Sociale input kent geen fiscale verrekening als sociale waarde, maar zonder stimulans in een harder wordende samenleving gaat het stuk. Nederland lijdt aan vrijwilligersarmoede.

Studenten zitten in zak en as. Jarenlang studeren vraagt de nodige inzet in de huidige prestatiemaatschappij, maar deze generatie moet ook het loon en brood inleveren om te kunnen blijven presteren in een 24-uurs economie. Een naam hebben ze al: pechgeneratie. De mentale crisis die studenten beleven liegt er ook niet om. Het is geen geheim dat kamers en wachtlijsten van psychologen goed gevuld zijn. Ondertussen rept bijna niemand over de Duurzame Ontwikkelingsdoelen uit de Agenda 203 van de Verenigde Naties. Het is er wel, maar tegelijkertijd lijkt het een blinde vlek. Gebrek aan visie bij de meeste politici over de samenhang van de 17 hoofddoelen uit deze agenda is het antwoord.

Wie onlangs boodschappen gedaan heeft weet hoe plotseling alle prijzen zomaar een procent of tien tot twintig omhoog ging. De kruideniers beweerden dat dit nodig was om hun liquiditeit op peil te houden; de correctie ‘zat er al langere tijd aan te komen’. Wie dit soort verhaaltjes gelooft zet waarschijnlijk nog altijd de schoen.