Grenzeloze hufterigheid

Hoofdpersoon Eva begint er aan haar zoveelste interim-baan, dit keer als managementassistent. Ze is echter opgeleid tot juriste en haar opportunistische moeder zou haar het liefst in een gespreid bedje op kantoor bij haar stiefvader Paul terecht hebben zien komen. Die baan weigert ze categorisch, maar van het gespreide bed maakt ze op een gegeven ogenblik gretig gebruik. Een genetisch bepaalde afwijking zo lijkt het ­– moeder werd namelijk eerder al aangetroffen tussen de lakens met een man waar Eva mee samen was.

Liever dan het aannemelijke carrièrepad te bewandelen, heeft Eva, die inmiddels de dertig is gepasseerd, evenveel wisselende banen als contacten. Als een volleerd intrigante manipuleert en gebruikt zij iedereen om zich heen, zowel privé als zakelijk. Een spel dat tot even pijnlijke als hilarische taferelen leidt, en dat de geforceerde groepsdynamiek van haar werk- en leefomgeving flink overhoop gooit. Ze is een vrouw die altijd en overal ongeremd doet en zegt wat ze wil, hetgeen trouwens niet bepaald de beste remedie tegen eenzaamheid blijkt te zijn.

Eyckmans, die in het verleden onder meer als columniste voor Flair werkzaam was, heeft met Verloren maandag een luchtig en vermakelijk boek afgeleverd, dat ons een onplezierig maar helaas schaamtevol herkenbaar mensbeeld presenteert. Dat juist het vrouwelijke hoofdpersonage volstrekt lak heeft aan fatsoen – ze zet zelfs seksuele intimidatie in – maakt het boek interessant genoeg om niet als chicklit te worden afgedaan. Daarvoor is het teveel een aanklacht tegen de hypocrisie  en het opportunisme van de menselijke soort. Uiteindelijk zit er voor Eva weinig anders op dan terug te komen op eerdere voornemens en volwassen te worden. ‘Het mag tenslotte geen verloren maandag worden.’