Jessica’s zoon overleed vlak voor zijn geboorte. Haar moedermelk doneerde ze aan andere baby’s

Twee dagen voor haar uitgerekende datum beviel Jessica Brandwagt van haar zoontje James, die kort daarvoor in haar buik overleden was. In de vier maanden erna was er één ding dat haar regelmaat en houvast gaf: ze kolfde voor andere baby’s. "Mijn melk was het enige tastbare bewijs van mijn moederschap."

Die eerste nacht in het ziekenhuis verwachtte ik dat hij elk moment zijn ogen zou openen, dat zijn gehuil mij zou wekken. Maar zijn ogen bleven dicht. Vier dagen heeft James hier thuis gelegen, in zijn wiegje met koelelementen. In die dagen voor zijn begrafenis heb elke millimeter van zijn perfecte spekkige lijfje in me opgezogen. Zijn bolle koppie, zijn dopkinnetje dat je zo fijn kon vastpakken en zijn fluweelzachte handjes. Oh, die zachte handjes, ik voel ze nog. Ontelbare keren heb ik ze vastgepakt. Op de filmpjes die ik met mijn telefoon maakte, praat en zing ik tegen hem terwijl ik met hem op mijn arm door ons nieuwe huis loop. Krap een maand voor de bevalling verhuisde ik hier naartoe, om dichterbij mijn familie te wonen. Ik verliet de vader van James toen ik vier maanden zwanger was. Hij schreeuwde bijvoorbeeld veel, ik wilde niet dat mijn kind daarmee zou opgroeien.

In het blauw-wit gestreepte pakje dat James op het filmpje aanheeft, is hij ook begraven. Om zijn huidje niet te beschadigen heb ik hem geen andere kleertjes meer durven aantrekken. Nu heb ik er spijt van dat ik hem nooit gewassen heb, of een luier omgedaan. Die simpele verzorgtaken, zo standaard voor alle ouders. Het kwam toen niet in me op in het ziekenhuis. Andere dingen hadden toen mijn aandacht. Het helpt als ik daaraan denk.”

Harde schop

“Op 8 december 2015 was ik uitgerekend. Ik had een probleemloze zwangerschap, alle uitslagen en echo’s waren perfect. Ik had geen kwaaltjes en was enorm trots op mijn buik. De week ervoor had ik nog een standaard controle-afspraak bij de verloskundige. Het was achteraf de laatste keer dat ik zijn hartje heb horen kloppen. Een bekend geluid, maar toch liepen elke keer de tranen over mijn wangen.

De dag erna kwamen mijn moeder en haar partner klussen. Vlak voordat ze vertrokken, werd ik overmand door plotseling verdriet. Ik ging later op bed liggen met een boek, draaide me op mijn linkerzijde en plotseling voelde ik mijn James heel hard schoppen. Mijn eerste gevoel zei me dat dit niet klopte. Ik voelde hem altijd wel een paar keer per dag, maar deze beweeglijkheid was ongekend. Daarna ook de blije gedachte erachteraan: zo, jij hebt er zin in!

Op vijf december begonnen de weeën. De verloskundige kwam en hoorde geen hartje. Onderweg naar het ziekenhuis zetten de weeën door. Ik moest bevallen van een levenloos kindje. Geschreeuwd heb ik, van woede en verdriet. Met James uiteindelijk op mijn buik voelde ik me in eerste instantie euforisch. Ik was moeder geworden van dit prachtige kind. Nog steeds ben ik zo dankbaar voor de verpleegkundige die me eerst feliciteerde en toen pas condoleerde. Precies zoals ik het voelde: om iets te verliezen, moet je eerst wat winnen.”

Koud plastic ding

“Ze boden me pilletjes aan om mijn melkproductie stil te leggen. Dat riep een enorme weerstand bij me op. Het plan was om James een jaar borstvoeding te geven. Ik had nu geen buik meer, geen baby. Het voelde niet goed om het enige tastbare bewijs van het moederschap plotsklaps af te kappen. Ik voorzag dat kolven me structuur zou kunnen bieden in deze chaos. Zou ik mijn melk niet kunnen doneren?

Het kolven was confronterend. Niet het zachte mondje van mijn baby, maar een koud plastic ding tegen mijn borsten. Dat verdriet wílde ik ook volledig voelen, het was de enige manier om verder te komen. Het kolven was voor mij een mogelijkheid om ten minste iets van het moederschap in de praktijk te brengen. In totaal heb ik aan vijf baby’s melk gedoneerd. Dan zag ik een foto van ze op Facebook en dacht; ‘Ha, dat rolletje vet is mooi van mij!’.Het contact met de moeders deed me goed, ik heb zoveel hartverwarmende reacties gekregen. Erkenning ook van het moederschap.

Hetzelfde gebeurde als ik buiten de deur moest kolven. Er is meteen verzachting zodra je om een kolfruimte vraagt. Ze vragen hoe oud je baby is, gaan direct dingen voor je regelen. Ook dat voelde als erkenning van het feit dat ik moeder was geworden. Ik heb altijd verteld wat er is gebeurd als mensen door bleven vragen. Soms ongemakkelijk voor de ander, maar dat weerhield mij niet. Ik ben zo trots op mijn zoon en praat graag over hem, schrijf veel en blog over mijn huidige leven met hem.

Vier maanden lang heb ik dagelijks om de twee, drie uur gekolfd. Op een gegeven moment wilde ik steeds langer van huis, tijdens een boswandeling niet terug hoeven omdat het tijd was om te kolven. Thuis kolfde ik meestal op de schommelstoel in zijn kamertje, dat ik tot op de dag van vandaag nog onveranderd heb gelaten. Daar heb ik ook de laatste keer gekolfd. Mijn eerste flesje melk ligt in de vriezer, dat wil ik zelf houden als herinnering.”

Slingers en taart

“Natuurlijk heb ik mezelf vlak na zijn overlijden de vraag gesteld: wat als ik naar dat gevoel van onheil had geluisterd? Wat als ik meteen na die harde schoppen de verloskundige had gebeld? Maar die had met de doptone het hartje gehoord en me gerustgesteld. En als ik op een echo gestaan had, had ik ook daarop een gezond kloppend hartje gezien. De patholoog die na zijn overlijden de obductie deed, vertelde me namelijk maanden later dat James maar een paar uur voor de bevalling is overleden. Op basis van de lengte van zijn voetjes had hij volgens haar acht pond moeten zijn, een pond meer dan zijn geboortegewicht. Hij heeft die laatste weken de placenta echt lééggetrokken, zijn lijfje wilde zo graag groeien. Waarschijnlijk heeft een combinatie van factoren ervoor gezorgd dat hij er door zuurstofgebrek op het laatste moment tussenuit is gepiept. Waarom hij niet gewoon eerder is geboren, is een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen.

Onlangs was James jarig. Dat heb ik gevierd met zelfgemaakte taart, slingers en een liedje. Omdat de vreugde, kracht en zijn aanwezigheid overheerst. Ondanks alles. De aanloop naar zijn verjaardag was heftig. Dromen dat hij een ongeluk kreeg, of dat iemand me uit de bus duwde terwijl hij er nog in zit. Flashbacks naar een jaar terug. De laatste keer dat ik zijn hartje hoorde. De eerste wee.

Mensen vragen me soms of het verlies van James al een plek heeft. Ik vind dat een vreselijk woord. Verdriet is geen laatje dat je open en dicht doet. Rouwen is geen rechte lijn waar een einde aan zit. Het is een slingerbeweging, het komt in golven. James zal nog meer verweven worden met mijn leven. Nóg een kindje? Dat zou fantastisch zijn.

James is heel levendig voor mij. Laatst zat ik op de fiets en zag ik hem voorop in het stoeltje zitten. Zwarte krulletjes in de wind, handjes in de lucht van plezier. Intense vreugde en intens verdriet kunnen naast elkaar bestaan. Bestáán naast elkaar. Het is heel simpel: ik heb een prachtige zoon.”

De opbrengst van dit artikel gaat naar stichting Lieve Engeltjes, een contactgroep voor iedereen die te maken heeft met het verlies van een kind. Jessica Brandwagt heeft een holistische massagepraktijk. Daarnaast schrijft ze in haar blog (www.jessyjamesblog.com) over James en de impact van zijn geboorte en dood op haar leven.

Image by Madlen Deutschenbaur from Pixabay

Mijn gekozen waardering € -