Uitkijkpost de Wallen (93): Nooit saai

Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.

Op het Oudekerksplein gebeuren de vreemdste dingen. Voor het eerst een heuse drone gesignaleerd op het plein. Er was een meneer die het apparaat op de boombank uit een rugzak pakte en het onder grote belangstelling het luchtruim deed kiezen. Dus bromde er gedurende zo’n minuut of tien een heuse drone boven het plein. Veel voorbijgangers hadden niets in de gaten. Het scheelde niet eens zo gek veel of hij kwam ter hoogte van mijn balkon. Een cameraatje er aan en iedereen kan bij mij naar binnenkijken.

Erg blij was ik er dus niet mee, ook al niet vanwege de herrie, en ik vroeg me onmiddellijk af of dit eigenlijk wel mocht. Mag iemand zomaar een drone loslaten in de openbare ruimte? Zijn er regels voor? Of weten ze hier überhaupt niks van op het stadhuis? Dat laatste zou me niet verwonderen.

Iets heel anders. Twee fietsers worden tegengehouden door de ‘sloffende brigade’ ofte wel een paar handhavers. Want fietsen mag niet op het plein. Dit is immers wandelgebied. Op zich dus een terechte actie, en op zich ook niks bijzonders, ware het niet dat het bord bij het begin van de Wijde Kerksteeg waarop staat dat hier niet gefietst mag worden onleesbaar is. Er is geen verf overheen gespoten, maar het bord is simpelweg een kwartslag gedraaid. Je ziet het dus niet. En dan kunnen die handhavers hoog of laag springen, maar de fietsers treft hier geen blaam. Over het algemeen zijn ze echter braaf en stappen ze gewillig af. Toch hoop ik stiekem dat er eens iemand is die zegt: laat me dat bord dan maar eens zien, meneer, mevrouw de handhaver! Helaas, zo ver is het nog nooit gekomen.

Uitdagend

Een plein waar het nooit saai is. Een plein ook waar wordt gepicknickt. Op een toch vrij koude avond hadden een jongen en een meisje een kleedje uitgespreid en zich tegen de gevel gevleid van de boze buurman en buurvrouw aan de overkant. Broodje en een sapje bij de hand. Het was een vertederend gezicht.

Maar dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. En dat ging het ook niet want al snel meldden zich boze buurman en buurvrouw die het stel rücksichtslos beval hun boeltje te pakken en te vertrekken. Arme jongen, arm meisje.

Tot slot: het moest er natuurlijk een keer van komen. En wie weet is dit slechts een begin. Veel dames laten zich fotograferen bij het beeldje van Belle. Ze gaan dan precies zo staan als de dame van het beeldje: handen in de zij, kont naar achteren en borsten vooruit.

Deze week was het ook het geval. Maar dit keer gingen de dames iets verder. In één ruk trokken drie meisjes hun T-shirt uit en poseerden in bh op dezelfde uitdagende wijze als de dame van het beeldje. Was er veel bekijks? Nauwelijks. Iedereen liep door alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Vermoedelijk is er maar één manier om echt bekijks te trekken dames: er moet nog veel meer uit.

Maar saai? Nee, saai is het nooit op het plein.

Mijn gekozen waardering € -

Ik schrijf over alles wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Dat is veel. Vaak kom ik uit bij verborgen hoeken van de geschiedenis, maar soms ook bij het persoonlijke verhaal. Het alledaagse leven èn het drama. Actueel, maar soms ook wat minder. Wel altijd goed geschreven en een plezier om te lezen.