‘Heb ik ook nog iets te zeggen?’ zei Margriet.
Beatrix deed alsof ze nadacht.
‘Nee’, zei ze toen. ‘Niemand bemoeit zich met mijn besluit, ook jij niet. Als staatshoofd heb ik nergens iets over te zeggen – zeker de laatste jaren niet meer. Behalve over het moment van abdicatie. Dat is mijn eigen besluit.’
Margriet leek even sprakeloos.
‘Typisch Trix,’ zei ze toen. ‘Dit onvermogen om je taken los te laten. Maar ik vind het wel heel wrang dat je de aanslag in Apeldoorn als argument gebruikt om op je beslissing terug te komen. Dat kun je niet maken – zeker niet tegenover Alexander en Máxima.’
Beatrix rechtte haar rug en haalde diep adem. Als haar zuster zo over haar dacht – als ze allemaal zo dachten – was ze nog eenzamer dan ze zich al voelde.
‘Ik heb nog niets besloten,’ zei ze om een conflict uit de weg te gaan.
‘Jawel, dat heb je wel,’ zei Margriet.
Haar zuster keerde zich abrupt om en verliet de kamer. Beatrix bleef bewegingloos staan, hoewel ze in gedachten achter haar zuster aan rende om het goed te maken. Maar dat waren dingen die zij alleen bedacht, maar nooit deed.
'Ik, Beatrix' van Mariëtta Nollen als e-book bestellen? Zie hier voor meer informatie.
