Zes uur dertig. De dag drong zich op.
Wakker worden!
Ze opende haar ogen en duwde het dekbed van zich af. Balthus, die tegen haar voeten aan lag, ging rechtop zitten en sloeg zijn staart. Ze negeerde hem en draaide haar benen naar buiten. Zittend op de rand verzamelde ze moed. Vroeger sprong ze uit bed. Dat zou ze niet meer kunnen. Ze had tijd nodig om haar spieren in beweging te krijgen. Niet lang – een paar minuten maar – om de stijfheid die haar ’s nachts in een verlammende greep hield van zich af te schudden.
Ze gleed van het bed en liep naar de badkamer. Daar zette ze de douche aan en liet haar nachthemd vallen. De harde straal zou haar verwarmen en de nachtmerries wegspoelen. Balthus waggelde achter haar aan en liet zich tegen de spiegel vallen om vanaf daar haar bewegingen gade te slaan. Ook nu negeerde ze haar hond. Naar hem kijken betekende dat ze met zichzelf werd geconfronteerd. Waarom zou ze zichzelf als naakte, te zware, oude vrouw willen bekijken? Om te zien wat de tijd met haar had gedaan? Nee zeg. Haar toekomst was al ingekleurd. Het leven geleefd.
'Ik, Beatrix' van Mariëtta Nollen als e-book bestellen? Zie hier voor meer informatie.
