Later – veel later – had Claus het allemaal gerelativeerd.
‘Dit is mijn leven. Ik heb voor jou gekozen en ik heb daar geen moment spijt van’, zei hij. Alsof hij het geworstel vergeten was. En zijn stille verzet. De vertraagde pas die haar deed omkijken – loop door. De onvoorspelbaarheid van zijn antwoorden. Zijn naar binnen gekeerde blik. Ze had het genegeerd. Erger nog, ze had zich geërgerd. Ze was haar eigen gang gegaan en had hem gelaten. Pas toen het te laat was – en toen iedereen het tegen haar zei – had ze weer naar hem omgekeken.
Wat had zij hem nu te bieden gehad? De jongens. Die ja. Maar zij? Hij had haar schaduw mogen zijn. Zijn leven in dienst van het protocol – net zo lang tot hij er letterlijk krankzinnig van was geworden.
Beatrix huiverde. Ze zag zichzelf weer zitten achter de donkere ruiten van Paleis Noordeinde. Gebogen over de dossiers, pen en papier bij de hand voor het maken van aantekeningen – slimme vragen om indruk te kunnen maken op Ruud Lubbers. Wetende dat Claus thuis was, maar niet in welke staat van krankzinnigheid ze hem later weer zou aantreffen. En de jongens waren daar alleen met hem. In paniek.
Ze had beter op hem moeten letten.
'Ik, Beatrix' van Mariëtta Nollen als e-book bestellen? Zie hier voor meer informatie.
