‘Maman?’
Iemand leek haar omver te duwen. Ze schrok er van en opende haar ogen. Ze zag haar handen in haar schoot liggen. En een brochure.
Ze kwam van ver weg.
‘Niet in slaap vallen’, zei dezelfde fluisterstem van daarnet. Ze keek op. Friso keek geamuseerd terug. Ze was even weggevallen. Dat gebeurde wel vaker de laatste tijd. Ze voelde haar hart een slag sneller slaan.
‘Ik sliep niet,’ fluisterde ze terug. Haar stem bleef haken. Ze schraapte haar keel. Snel keek ze naar links en rechts – naar de fotografen en cameramensen. Zouden ze het gezien hebben?
Eén van hen – iemand van de Volkskrant, wist ze – haalde zijn camera voor zijn gezicht vandaan en keek naar haar met een vage glimlach om zijn mond. Ze keek snel van hem weg. Het was duidelijk dat hij zijn plaatje had gemaakt en dat ze de volgende dag snurkend op de voorpagina zou staan, als ze er niemand op af zou sturen. Maar ze zou er wel iemand op af sturen. De rvd-beambte die haar pr regelde zou kunnen vragen enige coulance te tonen. Begrip te hebben voor het feit dat ook zij weleens moe was. Omdat ze iedere week minstens tien lezingen moest aanhoren. Ja, dat zelfs de speech van haar eigen zoon, ter nagedachtenis van haar eigen echtgenoot, haar in slaap kon sussen?
Op het toneel, achter het katheder, stond Constantijn. Nog steeds. Hij zou zo de cheques van het Prins Claus Prijs gaan overhandigen. Geld voor cultuur en ontwikkeling in derde wereldlanden. Goede doelen dingen.
'Ik, Beatrix' van Mariëtta Nollen als e-book bestellen? Klik hier!
