‘Majesteit? Bent u zo ver?’
Ze zei niets en nam nog een laatste slokje uit het bijna lege kopje. Natuurlijk was ze zo ver. Ze was gekapt en gekleed.
Haar hofdame stond klaar met haar mantel in haar armen. Beatrix negeerde haar. Ze bleef met het kopje in haar handen naar buiten staan kijken. De sneeuw van die nacht was weggesmolten. Helaas. Maar er zat nog veel meer in de lucht. De hofdame schraapte haar keel.
‘Ik hoor u wel,’ zei Beatrix scherp.
Ze bleef naar buiten kijken en maakte geen aanstalten.
Achter haar ging een deur open. Er kwam nog iemand binnen. Haar secretaris. Ze herkende zijn stap. Beatrix stelde zich voor dat hij en haar hofdame blikken wisselden.
‘Majesteit. Uw auto staat klaar.’
Beatrix bracht het kopje naar haar lippen en likte een laatste druppel op.
‘Ik vrees dat alles afgelast moeten worden,’ zei ze.
Er volgde een stilte, waarin – dat wist ze zeker – weer blikken werden uitgewisseld.
‘Waarom? Voelt u zich niet wel?’
Ze haalde haar schouders op. Overwoog hoe wel ze zich voelde. Maar wees uiteindelijk naar buiten.
‘Omdat het gaat sneeuwen,’ zei ze. ‘Er komt vast weer zo’n weeralarm.’
‘Er is inderdaad sneeuw voorspeld, maar pas voor vannacht,’ zei de secretaris.
Jammer, dacht Beatrix. Verrekte jammer. Er was geen ontsnappen aan.
'Ik, Beatrix' van Mariëtta Nollen als e-book bestellen? Klik hier!
