Mathieu Amalric’s film ‘Serre Moi Fort’ (Hold me tight) is fantasierijk en subtiel. In tegenstelling tot het gekunstelde en weinig overtuigende ‘France’ van Bruno Dumont. Leuker is de korte film ‘So Loud the Sky Can Hear Us’ over diehard Feyenoorders.
Mathieu Amalric
Mathieu Amalric (1965) is een veelzijdig en intense acteur en een uitstekende regisseur. Hij kreeg een César voor de film Comment je me suis dispute… ma vie sexuelle, van Arnaud Desplechin. (1996). Hier speelt hij een wetenschapper, die opgroeit in een generatie die niet volwassen wil worden. Hij is een sympathieke Hamletfiguur, een twijfelaar aan wat hij wil doen met zijn leven, zijn baan en aan zijn liefdes. Amalric met zijn intense uitstraling, zijn sonore stem en filosofische inslag weet direct indruk te maken.
Ook in de aangrijpende en imposante film The Diving Bell and the Butterfly(2007), van beeldend kunstenaar en filmmaker Julian Schnabel. Het gaat over een hoofdredacteur van het blad Elle, die wordt getroffen door een beroerte, waardoor hij alleen nog zijn linker ooglid kan bewegen. Met de toegewijde hulp van een therapeute weet hij toch een boek te schrijven. Een tour de force.
Serre Moi Fort
Eveneens speelde hij de rol van dokter Paul Gachet in een van de beste films van de laatste jaren At Eternity’s Gate (2018), ook van Schnabel. Hierin wordt het leven van Vincent van Gogh op een waarheidsgetrouwe, kwetsbare en ontroerende wijze gespeeld door de voortreffelijke Willem Dafoe.
Serre Moi Fort (Houd me goed vast) is Mathieu Amalric’s nieuwe film over een jonge vrouw, (Vicky Krieps, bekend van Phantom Thread van Paul Thomas Anderson) die haar man en twee jonge kinderen verlaat en er op uit trekt in haar oude auto. Althans zo ziet het eruit, maar niets is wat het lijkt. De clou weggeven doe ik uiteraard niet, rest te vermelden dat Amalric een goede film maakt op subtiele en fantasievolle wijze. Gedragen door een uitstekende en knappe Vicky Krieps.
France
France is een teleurstellende film van de Fransman Bruno Dumont. Maker van uitstekende en zeer authentieke films als L’Humanite, Hadewych en Camille Claudel 1915.
France is de naam van een televisiepresentator vertolkt door Lea Seydou. De film is bedoelt als een parodie op het samenspel tussen journalisten en politici. Een spel van schijn en werkelijkheid. Zo zien we France een interview maken in een woestijn met een Jihadistische leider. Alles komt erg fake over, zowel het duidelijk namaak decor als het amateuristische interview.
Symptomatisch voor de hele film, die niet uit de verf komt door het weinig overtuigende spel en het gebrek aan scherpte en/of geestig zijn van het scenario. Wat een verschil met Dumont’s film Camille Claudel, 1915. Hier speelt Juliette Binoche erg sterk en ontroerend als de afgedankte leerlinge en minnares van beeldhouwer Rodin. Zij komt terecht in een inrichting waar ze helemaal niet thuishoort.
Feyenoord
Vrolijker is de korte film So Loud The Sky Can Hear Us van Lavinia Xausa. Als echte Feyenoorder moet ik deze film over diehard Feyenoorders natuurlijk zien. Allerlei supporters vertellen hoe belangrijk Feyenoord voor hen is. Een van hen zegt: ‘sommige mensen gaan naar de Kerk, ik ga naar De Kuip’. Lavinia Xausa laat paralellen zien tussen Gregoriaanse zang en Feyenoordsongs uitgevoerd door een echt koor. Een leuke vondst.
Beeldenrechten IFFR 2022.
