Af en toe word ik zwetend wakker. En niet alleen omdat ik het heet heb. Als ik me realiseer dat het maar een droom was, overspoelt een groot gevoel van opluchting me. Het is niet zozeer een enge droom, maar vooral een nare die van tijd tot tijd terugkomt. Meestal gaat het over vissen, maar soms ook over konijnen of cavia’s. Ik droom dat ik de diertjes helemaal vergeten ben. Dat het mijn huisdieren zijn, maar ik ze al maanden niet gevoerd heb. Het schuldgevoel als ik besef dat de dieren gruwelijk verhongerd zijn, is ondragelijk.
Vergeten huisdier
Als ik google, blijkt de vergeten-huisdieren-droom een klassieker. Een verklaring zou zijn dat een ‘aspect van het leven van de dromer ondervoed dreigt te raken’. Het heeft te maken met een drukke fase en behoefte aan meer rust. Het vergeten huisdier staat eigenlijk symbool voor jezelf vergeten, jezelf niet goed verzorgen.
Het moment van besef, ‘fuck, ik had een huisdier!’, is verschrikkelijk. En het klinkt misschien raar, maar aan dat gevoel moet ik altijd denken als ik lees dat er weer een ouder – meestal in de Verenigde Staten – een baby in de auto vergeten is. Een afgesloten auto verandert in no time in een sauna en jonge kinderen overlijden al snel aan oververhitting. Wat in de VS – maar ook in andere landen – regelmatig gebeurt is dat ouders onbewust rechtstreeks naar hun werk rijden zonder hun kind op de opvang te droppen.
Lees ook: Deze moeder vergat haar kind in de auto. ‘Ik weet nu: het kan iedereen overkomen.’
Bizarre blunder
Hun verschrikkelijke fout komt pas aan het licht als ze na hun werk weer naar het kinderdagverblijf rijden en te horen krijgen dat hun baby daar die dag helemaal niet was (waarom belt die opvang dan niet, vraag ik me af!). Dat moment. Dat is vergeten-huisdier-keer-duizend. Keer miljoen. Het moment dat je je realiseert dat je je kind de hele dag in de auto hebt laten zitten. Het gegeven dat je kind overleden is door jou. Door een stomme fout. Een bizarre blunder.
Ik denk ook niet dat dat mij zou overkomen maar zeg nooit nooit.
Ik heb een obsessie van die hot car deaths. Het gebeurde in de VS vorig jaar zestien keer. Ik google ze eindeloos op zoek naar meer informatie. Waarom zag de ouder z’n kind niet in het stoeltje? Waarom was er geen enkel moment die dag een besef ‘mijn kind zit nog in de auto’? Ik wil zo graag snappen hoe dat kan. Ik begrijp wel dat je verstrooid kunt zijn, ik mis ook wel eens een afslag op de snelweg omdat ik in gedachten verzonken zit. Is het net zoiets? Maar dat je er de HELE dag niet meer aan denkt, niet meer aan je kind denkt?
Arme ouders
Bij nieuwsberichten over vergeten kinderen in auto’s komen altijd veel reacties van mensen die vinden dat deze vader of moeder ‘aan de hoogste boom’ moet en ouders die beweren ‘dat ‘zou mij nooit overkomen’. Ik denk ook niet dat dat mij zou overkomen maar zeg nooit nooit. Die vaders en moeders hadden ook nooit gedacht dat hun brein ze zo in de steek zou laten.
En hoewel intens zielig voor de kinderen, vind ik het nog verschrikkelijker voor de ouders. Je zult je kind maar verliezen door een stomme fout, door je eigen schuld! Daar kom je nooit meer overheen. Arme ouders.
