Als kind werd ik uit huis geplaatst. In de pleeggezinnen waar ik terechtkwam, vonden ze me vaak te lastig. Te opstandig, te eigenwijs. Maar Jeugdzorg kon niets meer met me toen ik achttien werd. Ik trok in bij een pleegbroer in een antikraakpand en probeerde mijn leven op te bouwen.
Ik studeerde nog voor dierenartsassistente – een compromis, want eigenlijk wilde ik dierenarts worden. Maar met tien clusterhoofdpijn-aanvallen per dag was dat onhaalbaar. Dierenartsassistente bleek ook een illusie. Uiteindelijk werd ik volledig afgekeurd en kwam ik in de Wajong terecht. Bijna 1400 euro per maand. Genoeg om van te leven, maar wat dan? De hele dag op de bank zitten? Dat zag ik niet zitten. Lange tijd overwoog ik euthanasie. De pijn was ondraaglijk. Totdat ik iets vond dat me het leven teruggaf.
Konijnen. Maar geen gewone konijnen – halfwilde. Dieren die ontstaan als een tam konijn ontsnapt en paart met een wilde soortgenoot. Het resultaat zijn angstige dieren die nergens thuishoren. Te schuw voor een gezin, te zwak voor de natuur. Ze belanden in een opvang, gaan van hand tot hand en eindigen vaak in een asiel, weggestopt in een hokje omdat niemand ze wil.
Dat herkende ik. Opstandig, moeilijk en ongewenst. Mijn eerste halfwildje kwam in 2013 op mijn pad, en daarna nog een. En nog een. Ik raakte gefascineerd. Ze zijn slimmer dan tamme konijnen, temperamentvoller, eigenzinniger.
Halfwildjes
Door de jaren heen ving ik steeds meer halfwilde konijnen op. In Mijdrecht had ik een stuk grond waar ze – goed afgeschermd – vrij konden rennen, graven en klimmen met soortgenoten. Zelf woonde ik in een caravan in de buurt. Hoewel ik met de gedachte speelde om mijn leven te beëindigen, kon ik dat op een gegeven moment niet meer. Wie moest er dan voor deze halfwildjes zorgen?
En andersom: zij hielden mij ook in leven. Na een aanval van clusterhoofdpijn kon ik niet blijven liggen. Hoe ziek ik ook was, de konijnen moesten eten krijgen. Zo trokken we elkaar erdoorheen.
Toch wist ik dat ik in Mijdrecht niet kon blijven. Ik had een huurwoning nodig met een stuk grond, een plek die ik kon betalen van mijn Wajong-uitkering en waar de konijnen veilig konden blijven. Maar zoiets vinden? Onmogelijk, dacht ik.
Tot iemand met een oplossing kwam. Een anonieme donateur wilde een huis met grond kopen, het bedrag schenken aan de stichting die ik inmiddels had opgezet, en het huis vervolgens aan mij verhuren.
Zo kwam ik in november hier terecht, in Noord-Groningen. De stichting betaalde, dankzij die gift, 225.000 euro voor het huis. Het is niet perfect: veel achterstallig onderhoud, maar bewoonbaar. Drie slaapkamers en een lap grond van duizend vierkante meter. Genoeg ruimte voor de zeventig halfwilde konijnen – en de 24 tamme die ik voor de hobby houd.
Boodschappen uit Duitsland
Voor de huur van dit huis betaal ik 650 euro aan de stichting. Daarvan krijg ik 390 euro terug via huurtoeslag. Gas en elektra kostten eerst 200 euro per maand, omdat de vorige bewoners gaskachels gebruikten. Die heb ik ingeruild voor een pelletkachel waarin ik deze winter 175 euro per maand aan pellets verstookte.
Inmiddels gaat het beter met me. Dankzij een neurosimulator, die via een operatie is ingebracht, heb ik geen tien hoofdpijnaanvallen per dag meer, maar drie tot zes per week. Mijn zorgverzekering kost me alsnog 200 euro per maand, waarvan ik 131 euro terugkrijg via zorgtoeslag.
Een rijbewijs of auto heb ik niet – jarenlang mocht ik niet rijden door medicatie. In de toekomst zou het misschien kunnen, maar voor nu doe ik samen met mijn moeder boodschappen in Duitsland. Ik woon zeven kilometer van de grens en bij de oosterburen is alles een stuk goedkoper.
Voor de bewaking van de konijnen, het huis en mezelf heb ik twee honden. Die kosten maandelijks zo’n tweehonderd euro.
De konijnen leven van donaties aan de stichting. Als het voer bijna op is, zet ik een oproep op Facebook. Een trouwe groep volgers springt dan bij. Ook via subsidies zoals Dierenlot is wat te regelen. Alleen aan voer en verzorging was ik vorig jaar 5700 euro kwijt. De dierenartskosten – castraties en sterilisaties meegerekend – kwamen uit op 5200 euro. Wie afstand doet van een halfwild konijn, betaalt een eigen bijdrage, maar dat is meer symbolisch. Toch houd ik elk jaar een paar honderd euro over, die ik opzijzet.
Hoewel ik nu meer zekerheid heb dan in Mijdrecht, voelt het soms nog steeds als financieel overleven. Een waterleiding die niet blijkt te deugen, een wc die blijft doorlopen… Ik leef van dag tot dag.
