Zijn meesterwerk is ongetwijfeld No Other uit 1974. Dat vond hij zelf ook. Groot was daarom de teleurstelling toen bleek dat zijn platenmaatschappij het helemaal niks vond. En boos omdat ze honderdduizend dollar aan studiobudget hadden uitgegeven voor slechts acht songs. Dat de plaat vervolgens niet werd gepromoot leidde tot grote frustratie bij de zanger die nadien steeds vaker naar de fles begon te grijpen.
Collected biedt een chronologisch overzicht van Clarks oeuvre. Beginnend in 1965 met composities die hij schreef voor The Byrds en Gosdin Brothers. Ook zijn solo- en duowerk in de jaren zeventig komt aan bod, meestal twee of drie nummers van een album. Verrassend is de bonus-lp. Die bevat alternatieve versies en demo’s, helaas niet altijd even sterk, onder meer bedoeld voor zijn eveneens fraaie debuut White Light, plus Clarks bijdrage aan het egodocument The American Dreamer van zijn goede vriend Dennis Hopper.
Hij schreef het titelnummer op enkele servetjes tijdens een lunch in een diner. Tegenover hem zat Carlie, een voormalige nachtclubdanseres. Hij trad met haar in het huwelijk, kregen twee kinderen maar jaren later vroeg zij alsnog de scheiding aan. Blijkbaar was het moeilijk samenleven met iemand die zijn tegenslagen in benevelde toestand te lijf wilde gaan. Clark maakte vervolgens zijn echtscheidingsplaat Two Sides To Every Story. Carlie hielp na haar huwelijk vrouwen die kampten met drugs- en alcoholverslaving.
Een van de redenen waarom het ook in commercieel opzicht maar niet wilde vlotten met zijn solocarrière, was omdat Clark regelmatig werd bevangen door plankenkoorts en vliegangst. Aan de muziek heeft het niet gelegen. De songs bevatten typische bouwstenen waarop de Americana wordt gemetseld, lang voordat de term werd uitgevonden en The Flying Burrito Brothers en The Eagles er mee aan de haal gingen. Countryrock waar de Dark Hollow van af spat, de zielepijn, het hartzeer, en bovendien de melancholie welig tiert als woekerend kreupelhout. Des te onbegrijpelijker dat het intense liefdesliedje With Tomorrow niet op deze compilatie staat.
Bij Clark blijkt de Amerikaanse Droom ver te zoeken of gewoon buiten handbereik. Los Angeles is niet de stad van de sterren maar een ”city of doom”. Soms maakt de countryrock plaats voor barokke arrangementen op bijvoorbeeld No Other, met hoogtepunt Strength Of Strings, gelukkig wel te vinden op deze uitgave. Dan is Clark pas echt op dreef: wanneer hij nìet gebruik maakt van countryrock maar liedjes laat vergezellen met arrangementen die meer georkestreerd zijn, zoals te horen in het eveneens indrukwekkende Echoes van Gosdin Brothers.
Daarnaast was hij nogal van de coverversies. The Beatles’ Don’t Let Me Down krijgt geheel in stijl van de lijdzame bariton een aangrijpende uitvoering. Ook Bob Dylan werd een paar keer gecoverd, o.a. diens I Pity The Poor Immigrant. Clark kampte met ernstige aan alcohol gerelateerde gezondheidsklachten. Nadat bij hem keelkanker werd ontdekt, overleed hij aan een bloedende maagzweer op 24 mei 1991, nota bene op de vijftigste verjaardag van Dylan. Gene Clark werd 46.
Collected is een dubbelalbum waar in de eerste gelimiteerde en genummerde oplage een bonusplaat aan is toegevoegd. De enkele hoes bevat een inlegvel waarin nog meer informatie valt te lezen over de songs en albums. De geremasterde opnamen klinken voorbeeldig op deze loepzuivere kwaliteitspersing op zwart vinyl.
Gene Clark – Collected (3lp Universal/Music On Vinyl 2021)
