‘Ik kom het gras maaien’ zei mijn vader tegen de buurvrouw een paar maanden geleden. Hij was alleen vergeten dat zijn buren helemaal geen gras in hun tuin hebben. Hij was ook vergeten dat het zaterdagavond was en kwart voor twaalf en donker. Nederland gaat dan naar bed. Een kleine gebeurtenis in een mensenleven maar voor mij weer een incident in een rij van soortgelijke, want mijn vader stond wel vaker bij hen voor de deur, soms wel vier keer per dag . Het waren lieve buren, daar zijn er nog maar weinig van als je in een huurhuis woont.
Als je hem er op aansprak, zijn avondlijke escapades bijvoorbeeld, zei hij vol overtuiging: ‘Dat kan niet, ik ben het huis niet uit geweest en buren heb ik ook nooit gehad. Het ‘grasmaaien’ was geen incident maar de spreekwoordelijke druppel in de buurt, en niet van de mensen die al twintig jaar naast hem woonden. Ik moest nú iets gaan doen, de buren die jarenlang op hem gelet hadden verdienden dat.
Dement is hinderlijk
En wel om het volgende. ‘De buurt’ begon zich langzamerhand aan hem te storen, de ‘man in de war’ was hinderlijk geworden. Niemand zal het in je gezicht zeggen maar ze verwijten mij en mijn broer onverantwoordelijk gedrag en dat voel je, zonder dat er een woord wordt gewisseld. Ons goede voornemen om de Thuiszorg uit te breiden naar drie maal per dag, dat betaal je zelf natuurlijk, had in het begin het juiste effect. De regelmaat en de gesprekjes met al die aardige mensen beurden hem op en de lieve man zoals hij door die extra ingehuurde dames en heren genoemd werd begon zelfs wat dikker te worden wat bijzonder is want mijn vader is een zeer matig eter. Maar als ik hem vroeg hoe vaak er iemand bij hem langs kwam antwoordde hij natuurlijk steevast: ‘ik doe alles alleen, er komt hier niemand langs.’
Niemand
Die Niemand belde mij op een avond rond zes uur op. Ik zag in het display PA staan en wilde eigenlijk helemaal niet opnemen. Het was de zoveelste keer die dag dat hij mij belde en ik merkte dat ook bij mij de irritatie aan de winnende hand was. Ik had spijt van de gemaakte goede voornemens, hij had meteen het huis uit gemoeten! Ik en mijn broer hadden moeten doorzetten. Wat ik van hem te horen kreeg maakte dat gevoel alleen maar sterker. Mijn vader was boos, op mij, de mensen van de Thuiszorg, die hij niet kon benoemen, en de rest van wereld. Verder het oude liedje van de diefstal van zijn geld, zijn auto en zijn huis.
Ik belde de volgende dag de huisarts die langs zou gaan en wellicht kalmerende middelen zou voorschrijven. Ik was er alleen niet meer gerust op, het gevoel van acceptatie dat je vader niet meer diezelfde is of zal worden begon plaats te maken voor woede en onrust. Ik begon mij aan hem en zijn gedrag te ergeren en dan bestaat het hebben van goede voornemens of de uitwerking van medicijnen niet meer. Maar de knoop werkelijk durven doorhakken…
Dagopvang
De Dagopvang, dat moest het worden! Als hij drie keer in de week opgehaald zou worden dan zou het een stuk beter met hem gaan. Hij zou onder de mensen komen, leuke dingen doen, een uitje maken. Kortom, alles herbeleven wat hij vroeger ook zo leuk vond en het ‘in de war’ zijn vergeten. De hele procedure werd in gang gezet door weer een zeer aardige en behulpzame vrouw van een andere zorgverlener. Zij ging bij hem langs om rapport te maken voor de aanvraag en zij beaamde dat mijn vader een lieve man was die na de dood van zijn vrouw in de kat zijn enig overgebleven maatje had gevonden.
Het heeft niet zo mogen zijn want al ben je nog zo snel; de gezondheid achterhaalt je wel. Zo ook bij mijn vader, een oude kwaal, het plassen van bloed kwam weer terug. Hij moest naar het ziekenhuis, kon onmogelijk nog terug naar zijn eigen huis. Hij werd opeens een crisis geval en kreeg een plaats in de noodopvang van een verpleegtehuis. Daar woont hij nu. Zijn eigen huis is hij vergeten, net als zijn enige vriend de kat.
‘Poekie’ zeg ik dan, maar ook die naam is hij vergeten. Mijn vader, die lieve man, maar voor altijd een ‘man in de war!’
Tekst: Ruud van Gessel
