Alle dagen vaderdag – 6

Ruud van Gessel verhaalt over zijn demente vader: een man in de war.

‘Hij heeft de hemel aan mij verdiend’ vertelde mijn moeder vlak voor haar dood aan iedereen die het wilde horen. Mijn vader had zeven jaar voor haar gezorgd. Dag en nacht op een ongewilde reis die onvermijdelijk de dood als bestemming had. Wat zij samen beleefd hebben is altijd een geheim gebleven, ‘daar val je de kinderen niet mee lastig.’ 

Woorden waren er zeker. Mijn moeder was niet erg gecharmeerd van mijn vaders gepraat over zijn werk dat altijd maar doorging. Ook toen hij al jaren met de VUT was. Dat werk is in zijn geest gebleven. In een periode van in de war belt hij mij wel eens met vragen of hij in het weekend ‘standby’ moet blijven in het geval van ‘storing in de hoogspanningschakelaars’. Ik kan er nu om lachen maar ik begrijp precies wat mijn moeder bedoelde als zij vroeger met verjaardagen in de keuken over hem klaagde.

Dat deed zij later ook nog wel eens maar op een andere manier en erg afhankelijk van haar stemming. Het zat haar namelijk niet mee. Eerst kreeg ze baarmoederkanker en toen ze daar van genezen was begon het met pijn in haar gewrichten. Ze moest maar naar een fysiotherapeut gaan luidde het advies. Mijn moeder deed wat haar gezegd werd, een arts spreek je niet tegen. Maar de oefeningen hielpen niets, en met de massages deed de fysiotherapeut haar alleen maar nog meer pijn. De tweede specialist begreep wel waarom zij pijn had.

Ziekte van Kahler

Hij had er maar een paar tellen voor nodig. ‘U hebt de Ziekte van Kahler’ luidde de diagnose, een vorm van beenmergkanker, die binnen zeven jaar zou leiden tot een pijnlijke dood. Daar bleek geen woord van gelogen en het zijn die zeven jaar geweest waarin mijn vader zijn plaatsje in de hemel heeft verdiend. Ze waren onafscheidelijk, 24 uur per dag, en probeerden zo lang mogelijk hun dagelijkse ritje met de auto te blijven maken. Maar eerst was er de wandelstok, toen de rollator en daarna heel snel de rolstoel waaruit ze alleen nog maar uitkwam voor een staande foto met haar pas geboren kleinkind.

Voor niets gebeden

Mijn vader bleef ondanks alles trots, vrolijk en lachen. ‘Puk, kaal of niet, het kan me niets schelen.’ Verongelijkt was zij bij vlagen. Hoe kon iemand die nooit gerookt of gedronken had en alleen maar in het goede geloofde en daarnaar handelde zo gestraft worden? Al die jaren voor niets gebeden…

Een paar weken voor zij stierf zag ik ze toevallig samen in een overdekt winkelcentrum. Zij met de rug gekromd in de rolstoel, mijn vader er achter. Ik stond boven op een van de galerijen, en keek een beetje vanuit de hemel toe en ik werd diep, diep bedroefd. Het heeft zeker vijftien jaar geduurd voor ik dat intrieste beeld in mijn geest kon ombuigen tot een glimlach, of liever nog tot een beeld van onvoorwaardelijk geluk. Ik weet nu wat trouw zijn en zorgen voor elkaar betekent. 

‘Mijn vrouw’

Het heeft jaren geduurd voor mijn vader weer voor iets kon zorgen. Dank zij zijn kleindochter kwam er een zwerfkat in huis die niet kan miauwen. Volgens mijn vader omdat er niet goed voor hem gezorgd is. Het is inmiddels een echt span geworden en het diertje doet mijn vader zichtbaar goed. Hij heeft een reden om boodschappen te doen en om af en toe wat lekkers te kopen voor het beestje. Ze beginnen samen de dag en als hij naar het kerkhof gaat zit de kat in de vensterbank op wacht. 

Dat hij het beestje van zijn kleindochter heeft gekregen weet hij niet meer. Volgens hem is ‘de kat’ komen aanlopen, maar dat was een van de katten die we ooit thuis hadden. Dat hij Poekie heet weet hij natuurlijk ook niet meer. Net zoals hij in die perioden van verwarring op sommige momenten in onze gesprekken mijn moeder consequent ‘mijn vrouw’ is gaan noemen…  

info@ruudvangessel.nl

Mijn gekozen waardering € -

Geef een reactie