Ik overwoog voor vandaag te schrijven over mijn vriendin. Laatst legde zij een opengesneden ui op haar nachtkastje. Schijnt te helpen tegen keelpijn. Daarna gingen we slapen.
Vervolgens werd ik rond half drie ’s nachts stikkend en met ogen prikkend wakker. Ik dreigde de ui uit het raam te gooien en de drie nachten erna op de bank te gaan liggen.
Meer erover schrijven lukte niet.
Ik las de column van Roos Schlikker en dacht na over haar ploetermoeder-oekaze. Ik overwoog een reactie 'vanuit de man' op papier te zetten, omdat het deze dagen vooral vrouwen zijn die elkaar in de media verbaal te lijf gaan over ambities, ouderschap en eigen geluk.
Ik besloot het niet te doen. Ik ben geen vader.
Maar ik ploeterde wel door.
Ik had kunnen schrijven over Anouk, en hoe zij tijdens haar bird gisteren het Oost-Europese geweld weerstond. Over de Europa League-finale van vanavond in Amsterdam. Over mijn rugzak die eerder deze week vastgeritst zat, waardoor ik een stukje stof van mijn tas wilde scalperen om de tas open te krijgen. Dat lukte, waarna ik toch een onvakkundig man bleek omdat de hele rits bleek te zijn doorgeknipt en ik nu dus de rugzak niet meer dichtkrijg. Of over een online voetbalspel dat inmiddels verslavend werkt, maar waar ik wel verdomde goed in ben.
Nee.
Een hond kopen
Als je een schrijversblok hebt, ben je tijdelijk niet in staat om (creatief) te kunnen schrijven. De tijdspanne van dit fenomeen is overigens geheel arbitrair. Sommigen spreken over een writer's block als het gewoon even niet lukt, anderen hebben het over een flink aantal jaren, in combinatie met allerlei psychische aandoeningen.
Wat doe je als een schrijversblok voor korte tijd zich meester van je heeft gemaakt? Even op de bank liggen? Uit het raam staren? Veertig minuten op de toiletpot zitten? Een hond kopen en met hem een wandeling langs de rivier maken?
En dan? Gewoon nadenken? Filosoferen? Associëren?
Daphne Bunskoek
Ik kijk naar de keukentafel. Vele reisgidsen bedekken de zichtbaarheid van kruimels. Dit najaar willen mijn vriendin en ik weer eens voor lange tijd op vakantie. Naar Colombia, ofzo.
Ik ben er eerder geweest, maar daar is ook alles mee gezegd als je enkel een overstap op het vliegveld van de hoofdstad Bogotá hebt.
Ik heb inmiddels één aflevering van een reisprogramma over Colombia gezien. Daarin wordt een bezoek gebracht aan een fabriek waar modieuze kogelwerende kleding wordt geproduceerd. Vervolgens schiet de directeur een pistool leeg op Daphne Bunskoek. Omdat Daphne blij is dat ze dit knotsgekke avontuur heeft overleefd, trakteert ze zichzelf op warme chocolademelk met kaas. En trekt ze een vies gezicht erbij.
Voor een beter beeld van Colombia raad ik je toch aan om de verhalen van collega Wies Ubags te lezen.
Lauwe pannenkoek met kaas
Dan maar een jeugdherinnering. Toen ik acht jaar oud was, werd het WK Voetbal in de Verenigde Staten georganiseerd. Het eerste televisie-evenement dat ik als nieuws- en sportfreak in spe intensief volgde. Ik kroop er zelfs voor uit bed wanneer mijn vader uit huis ging. Terwijl mijn moeder op de bank de was opvouwde, trok ik een koude pannenkoek met kaas uit de koelkast, nam ik plaats op de vloerbedekking en keek ik vervolgens gebiologeerd naar de beeldbuis. Met naast mij dus de lauwe pannenkoek én diverse tijdschriften met alle statistieken van spelers en landen die je maar kon verzinnen.
En Colombia zou op dat WK een outsider voor de titel zijn. Met René Higuita, de keeper die een jaar later op Wembley de schorpioenentrap zou doen (filmpje). En met Carlos Valderrama, de witte Gullit. Met een haardos welke ik nadien alleen nog maar bij David Luíz heb gezien (let op hem vanavond bij de Europa League-finale in Amsterdam!). Om aan de jongere lezers te bewijzen hoe geweldig Valderrama was: hij sierde de cover van ISS Pro 1998. Als je op de voorkant van een computerspel staat, moet je wel goed zijn.
En in de verdediging van Colombia stond Andrés Escobar. Een ervaren verdediger, ondanks dat hij pas 27 jaar was. Hij had al bijna vijftig interlands achter zijn naam staan voordat hij aan het WK deelnam. En hij had de Copa Libertadores – de Zuid-Amerikaanse Champions League – gewonnen.
Het WK werd een sof voor Colombia. Met 2-1 werd de allesbeslissende poulewedstrijd verloren van het thuisland. Een eigen doelpunt van Escobar bezegelde het lot van een kleurrijk team.
Vermoord
Wat niemand toen nog wist, was dat Escobar ook zijn eigen lot bezegeld had. Het verkeerd raken van een voetbal (filmpje) werd hem op 27-jarige leeftijd fataal. Twee weken na zijn eigen doelpunt werd hij in zijn geboorteplaats Medellin op straat vermoord. Zes kogels doorboorden zijn lichaam. De schutter zou ‘Góóóóóól’ erbij hebben geschreeuwd, naar de wijze waarop overenthousiaste Zuid-Amerikaanse voetbalcommentatoren een doelpunt altijd omroepen.
Men weet nog niet steeds niet of de moordenaar, die werd omringd door enkele handlangers, uit eigen beweging handelde. Of dat het een afrekening was in opdracht van een goksyndicaat, dat heel veel geld misliep door de uitschakeling van het Colombiaanse voetbalteam.
Circa honderdtwintigduizend mensen waren op de begrafenis van Escobar. Zevenentwintig jaar en gestorven om een eigen doelpunt…
Dan moet je niet kleinzielig gaan doen over een schrijversblok.
