Alle artikelen van Wijbrand Schaap/Cultuurpers
Coöperatie van journalisten én lezers. Sinds 2009.
8 fenomenen samen op toneel maken nog geen fenomenaal theater op Theaterfestival Boulevard
Claron McFadden is een fenomeen. Josse de Pauw is een fenomeen. Arnon Grunberg is een fenomeen. LOD is een fenomeen. KVS is een fenomeen. Theaterfestival Boulevard is een fenomeen. Pianist Kris Defoort kende ik nog niet, maar die is ook een fenomeen. Net als Henry Purcell, maar dat wisten we al een paar eeuwen: ook een fenomeen.
Vier de kunst in tijden van somberte. Theaterfestival #tfBoulevard zet eerste tonen.
Openingsspeeches. Elk festival heeft er een. Of twee. Je moet er doorheen. Als gast, maar ook als gastgever. Er zou iets op gevonden moeten worden. Natuurlijk moet er een punt gemaakt worden, een vlag gehesen, een champagneflesknal ingeleid. En ook moeten de sponsoren bedankt worden. In deze tijden van een zich terugtrekkende overheid zijn dat er elk jaar meer. En een sponsor die je dit jaar niet noemt is hoogstwaarschijnlijk volgend jaar weg. Dus ja, de openingsspeech.
Aan Nottrots Denderende Tijd kan geen mens ontsnappen. (Theater met ingebouwde escaperoom)
‘Mag ik jou vragen: weet jij wat tijd is?’ Greg Nottrots vraag kan niet rechter op de man af zijn, want ik ben de enige toeschouwer. MIjn plek is ongemakkelijk: een in vers grind wegzakkend stoeltje op de curieuze Utrechtse vlakte die door stadsontwikkelaars ‘Berlijnplein’ is gedoopt. Ik ben getuige van een vroege repetitie van De Denderende Tijd. In dat stuk, dat van 9 t/m 27 augustus op locatie te zien is in Utrecht (inclusief diner en escaperoom), stelt Greg Nottrot veel van dit soort vragen aan het publiek. Iets wat ik met mijn aangeboren verlegenheid best eng vind.
Red ons van het Transitiebureau. Nieuwe theatermakers negeren publiek even erg als hun ouders.
Terwijl u zich opmaakt voor een welverdiende vakantie werkt men in de kunstsector aan een nieuw model. Dat nieuwe model is nodig omdat het oude model niet meer voldoet. Dat oude model, en we hebben het dan natuurlijk over onze culturele meerjarenplannen, is gaan kraken nadat het kabinet Rutte 1 de helft van de smeerolie uit de motor weg liet lopen.
Ik had een perfecte bijna-doodervaring in de Amsterdamse schouwburg #HF17
Soms heb je niet heel veel woorden nodig voor een mooi verhaal. Vaak vergen weinig woorden ook meer inspanning dan veel woorden. Dat idee wist Blaise Pascal ooit te munten. Gisteren, op de voorlaatste dag van het zeventigste Holland Festival, werd de stelling op een andere, onverwachte manier kracht bijgezet. Het Australische Back to Back Theatre vertelde het verhaal van leven in dood in krap tachtig minuten en misschien evenveel woorden. Woorden die van de sprekers bovenmatige inspanning vereisten. Ze hebben namelijk allemaal een verstandelijke beperking.
Waarom het goed is dat het Holland Festival deze algemeen directeur krijgt. #HF17
Annet Lekkerkerker is een van de weinige vrouwen in de cultuursector voor wie het glazen plafond geen belemmering meer vormt. Dat ze nu, na een aantal jaren als ‘zakelijk directeur’, formeel topvrouw wordt van ’s lands belangrijkste podiumkunstenfestival is prachtig om meer redenen. Ze is niet alleen de eerste vrouw op die hoge positie. Haar benoeming maakt ook duidelijk waarom het bij het ‘functiegebouw’ in de kunstsector zo vaak misgaat. Voor het Holland Festival zelf is het verder een goede zaak dat het in deze roerige en vooral onzekere tijden een langetermijnstrategie kan uitzetten, los van het artistieke beleid.