De cultuursector loopt soms achter, maar vaker ook voor. In het – overigens inhoudelijk zeer toe te juichen – advies dat de Amsterdamse Kunstraad uitbracht over de toekomst van het plaatselijke Stedelijk Museum, kun je lezen dat baanzekerheid in de kunstsector opnieuw onder druk staat.

Het wonder gebeurde gelijk op de eerste locatie al. Op een kaal stukje duin voor strandcafé Oscars staan schommelbanken. Vanaf een van die banken keek ik, deinend, over een hellinkje helmgras, dan een paar terrassen en daarachter de zee. Omdat het een doordeweekse dag was, maar wel zomers warm, hadden zich al wat badgasten in strandstoelen gevestigd. Druk was het niet. Beneden aan het duin twee hoogblonde, ietwat voluptueuze en grotendeels naakte vrouwen met een kind in de weer, op jacht naar ijsjes.

Opa vertelt. In 1989 koos een commissie van deskundigen voor een andere theaterkoers in mijn stad, Utrecht. Het net opgekomen festival Theater aan de Werf zou meer geld krijgen, het margetheater zou uit ‘t Hoogt verdwijnen en de rest zou het met minder dagen programmeren voor de nieuwkomer moeten gaan zorgen. Toen gingen we de straat op tegen de zogenaamde ‘festivalisering’, omdat dat vervlakking en patatcultuur in de hand zou werken. Nu, 30 jaar later, is alles anders. Nederland is gefestivaliseerd, en ik sta te juichen.

Hier is die. De enige echte interactieve Cultuurpers Holland Festival Special. Een special die de afgelopen maanden al werd ingezet, en die de komende maand nog verder gaat worden aangevuld. Tijdens het festival hebben we regelmatig recensies en reportages, en podcasts. Elke week verschijnt een nieuwe editie van deze Special. Op maandag. En dan kun je je ook nog via e-mail abonneren op de dagelijkse update, of wekelijkse nieuwsbrief. Waar doen we het allemaal van?

Alí Calderón heeft een flink oeuvre bij elkaar geschreven, maar van dat oeuvre heb ik, tijdens mijn verblijf op Poetry International, niet zoveel gehoord. Wel kwam drie keer het gedicht ‘Democracia Mexicana‘ langs. Een geducht gedicht, want het eindigt met een rottend babylijk, dus niet voor de weekhartigen onder ons.

De katheder. De lessenaar. Het papierhoudertje, zo mogelijk met een eigen lampje, dat, omhoog schijnend, strenge schaduwen van de leesbril op het gezicht van de dichter tekent. Het is het soort noodzakelijk kwaad waar ieder poëzie- of literatuurfestival mee van doen heeft. Alleen de powerpoint ontbreekt om er een saai zaaduientelerscongres van te maken.