Annet Lekkerkerker is een van de weinige vrouwen in de cultuursector voor wie het glazen plafond geen belemmering meer vormt. Dat ze nu, na een aantal jaren als ‘zakelijk directeur’, formeel topvrouw wordt van ’s lands belangrijkste podiumkunstenfestival is prachtig om meer redenen. Ze is niet alleen de eerste vrouw op die hoge positie. Haar benoeming maakt ook duidelijk waarom het bij het ‘functiegebouw’ in de kunstsector zo vaak misgaat. Voor het Holland Festival zelf is het verder een goede zaak dat het in deze roerige en vooral onzekere tijden een langetermijnstrategie kan uitzetten, los van het artistieke beleid.

De kans is niet ondenkbeeldig dat je nog nooit van Fortunato Depero hebt gehoord. Of misschien ben je een liefhebber van classic design en heb je nog ergens een oud miniflesje Campari staan. Dat heeft hij gemaakt. Als toneelschrijver zou je hem best over het hoofd hebben kunnen zien. Op 21 juni ben ik gaan kijken of je jezelf daarmee tekort doet. Na een kleine anderhalf uur bij ‘Demolishing Everything with Amazing Speed‘ in een gelukkig goed gekoeld Compagnietheater kan ik je geruststellen. Fortunato Depero, die leefde van 1892 tot 1960, was geen Heijermans. Of Bertolt Brecht.

De plofnies kwam totaal onverwacht. De huisvader achter me, uit met vrouw en vermoedelijk onwillige puberzoon, barstte uit na ongeveer 10 minuten in de voorstelling. Net toen een oorverdovende stilte over het uitverkochte Theater Carré was neergedaald. Zeker vier mensen, waaronder ik zelf, schrokken zich een hartverzakking. Zo luid was een nies nog nooit geweest, maar zo stil als tijdens die stilte in Alain Platels ‘Nicht Schlafen!’ had ik het ook nog nooit meegemaakt. En ik zit best vaak in het theater.

Tijdens de eerste twee weken van dit Holland Festival ging bijna alle kunst ergens over. Het voor deze gelegenheid bedachte festivalthema ‘democratie’ blijkt zo’n beetje tot in alle haarvaten te zijn doorgedrongen. Soms pijnlijk en sterk actueel, zoals in het fenomenale ‘The Nation’ van het Nationale Toneel, soms ronduit gênant, zoals in het zwaar overschatte ‘Democracy in America’ van Romeo Castellucci, en soms diep persoonlijk. De voorstellingen ‘887‘ en ‘The Gabriels‘ waren op dat gebied zeldzame hoogtepunten van verteltalent en zeggingskracht.

Vijfentwintig Canadezen staan op de lijst voor ontwerp en productie van geluid, video, muziek, belichting en toneeltechniek. Negen Canadezen zijn twee uur lang in de weer achter de schermen. Gedurende die twee uur staat er één Canadees op het toneel. Voor zeshonderd toeschouwers. Wat die 35 mensen met zijn allen voor elkaar hebben gekregen kietelt je verbeelding kietelt en vertelt je iets wezenlijks over onze geschiedenis. Omdat we zo veel, zo snel vergeten.

Ik ging naar Amsterdam om op het ooit beruchte Mercatorplein geconfronteerd te worden met mijn maatschappelijke angsten. Ik zag een zonnig plein met een trendy bar en bakfietsmoeders rond een speelfontein voor blanke kindertjes (brrrr! gentrificatie), oude gesluierde en ongesluierde vrouwen keuvelend op een bankje (help! multicultuur) en een voorstelling in een verbouwde botsautootjestent (Waaaah! Holland Festival).