Ja, in het dagelijkse media-spektakel van formatie- en oorlogsgeweld bezoeken mensen gewoon een kapper. Tot mijn geluk vond ik begin dit jaar een kapster waar de gebruikelijke chit-chat achterwege bleef en ik zonder ongemak in stilte in de kappersstoel kon plaatsnemen. Dit keer, vanwege de melancholie van de bevreemdende december-zon, wie zal het zeggen, besloot ik het dichter bij huis te zoeken. In het kleine eilanddorp een paar kilometer verderop. Daar zijn immers ook kappers. Dat december de maand is van beschouwing werd hier, onbedoeld, nog eens benadrukt.

Afgelopen weekend zag ik een jonge vrouw op mijn telefoonscherm die eventjes mijn leven binnenstapte. Ze filmt over haar leven in Gaza. De plek op aarde nu, waarvan we op onze schermen in onze veilige huizen, de misère zien, de puinhopen, de ontheemden in paniek na een bombardement.