Judit Neurink

Het gebeurt steeds vaker: westerse landen besluiten alleenstaande Irakezen terug te sturen naar hun land – zelfs als ze er niet geboren zijn, of het land al jong hebben verlaten en er geen familie meer hebben. Die redden zich wel, wordt er dan gedacht. Ze kunnen toch nieuwe vrienden maken en een nieuw netwerk  vormen? De Iraakse samenleving is echter een heel andere dan bijvoorbeeld de Nederlandse. Het concept van kinderen opvoeden voor zelfstandigheid bestaat daar niet. Kinderen worden beschermd

Deze week zijn voor het eerst sinds het coronavirus de Koerdische regering in Erbil noopte tot ingrijpende maatregelen, de moskeeën weer opengegaan. De regering van premier Masrour Barzani had begin maart besloten tot een totale lockdown, toen duidelijk werd hoe ernstig de uitbraak van het virus in buurland Iran was. De bijna zes miljoen Koerden in de Regio kregen huisarrest. Ze mochten alleen de straat op als ze konden bewijzen dat het noodzakelijk was. Alle winkels gingen dicht: zelfs de

Meer dan 2800 yezidi-vrouwen en -kinderen die ISIS in 2014 ontvoerde, worden nog altijd vermist. Naar schatting zesduizend leden van de religieuze minderheid die de terreurgroep vermoordde liggen in massagraven in de Iraakse provincie Sinjar; de meesten van hen nog immer niet geïdentificeerd. Toch is zes jaar nadat de terreurgroep ISIS in augustus 2014 Sinjar binnenviel met de opzet de yezidi-minderheid uit te roeien, nog niemand daarvoor veroordeeld. Daarom is een proces in Duitsland van groot belang, waarbij een eerste

Corona kan tot stigma’s leiden. Uit Italië komen berichten dat genezen coronalijders met de rug worden aangekeken. Terwijl je na de ziekte immuun bent en niemand er nog mee kunt besmetten. Een stigma gebaseerd op angst. In Irak neemt het stigma heel andere vormen aan. Daar speelt schaamte een grote rol. Wie besmet is wil dat liever niet weten voor de buren of de gemeenschap. Dus houden families het geheim als een van hen de ziekte heeft opgelopen, en verstoppen