Avant-rockband Deerhoof uit San Francisco kerft post-apocalyptische toekomst

De vier musici van de avant-rockband Deerhoof uit San Francisco hebben zich de afgelopen jaren regelmatig afgevraagd hoe met muziek de snel op ons afkomende toekomst te vangen. Het antwoord is ‘Future Teenage Cave Artists’, een album dat spreekt van revolutie, maar ook van treurnis, om het verlies van een wereld die naar de bliksem is geholpen, alle reddingspogingen ten spijt.

Deerhoof kwam in 1994 ter wereld als “elastische, hyper-expressieve” band en bestaat tegenwoordig uit oprichter van het eerste uur drummer Greg Saunier (afgestudeerd aan het Oberlin Conservatory of Music), bassiste en zangeres Satomi Matsuzaki en de gitaristen John Dieterich en Ed Rodriguez. De Japanse Satomi Matsuzaki is met haar vreemd betoverende, vaak zoetige (maar vergis je niet) stem in grote mate bepalend voor het groepsgeluid. Zij kwam in 1996 bij de band, nadat zij van Tokyo naar San Francisco was verhuisd.

Velen in de hele wereld, vaak jongeren, bevrijdden zich al van de oude, maatschappelijke structuren en verwierven met succes nieuwe manieren van leven. Zij zijn, zoals Deerhoof hen noemt, de ‘Future Teenage Cave Artists’. Zij beseffen dat in de tijd die komt na de ‘eindtijd’, niet alleen de voedsel- en energiesystemen en de politiek opnieuw vorm moeten krijgen, maar ook de verhalen en rituelen waarmee we de wereld verklaren om aanpassing vragen.

Het zijn die ’tekenen’, nieuwe mythen, die de ‘Future Teenage Cave Artists’ in de muren kerven van de archaïsch-kapitalistische bastions, die verantwoordelijk zijn voor het uitputten van de aarde, de grote sociale ongelijkheid en de klimaatverandering. ‘Future Teenage Cave Artists’ kerven (voor) de toekomst. Zoals de door de maatschappij uitgestoten, tot vandalisme gedreven jongeren die in het titelnummer dierfiguren op een grotmuur schilderen, zeggen: “Gonna leave it there forever while empires fall.”

De muziek en verbeeldingen van ‘Future Teenage Cave Artists’ in woorden vangen, is niet gemakkelijk. Freakjazz en -funk, artrock en avant-garde, filmdeuntjes en zelfs de oude Bach worden, als in het meerlagige patchwork van een veelkleurige quilt, intuïtief en met grove steken over en aan elkaar gestikt. De naden en scheuren tussen de vaak abrupte stops en overgangen blijven daarbij in al hun naakte oneffenheden duidelijk hoorbaar. Explosieve, bluesy gitaarriffs en rudimentaire toetsenaanslagen springen roekeloos en zonder veiligheidsborging over naar slidegitaren en dromerige, in galm gehulde harmonieën. Er is de stem van Satomi Matsuzaki, ogenschijnlijk zacht als een poëzieplaatje, maar met scherp schietend in het verhalen. En in het psychedelische ‘New Orphan Asylum for Spirited Deerchildren’ lijken zelfs echo’s te klinken van ‘An Electric Storm’, het legendarische eerste album uit 1969 van de elektronische projectformatie White Noise.

Why would you shoot my Bambis?
How could you shoot my Bambis?
Why would you shoot my Bambis?
Don’t, don’t
Murder man, murder man, dollar man
(‘New Orphan Asylum for Spirited Deerchildren’)

‘Future Teenage Cave Artists’ is voor Deerhoof begrippen redelijk toegankelijk, schudt je aanvankelijk toch behoorlijk door elkaar. Maar dan komt het moment dat de muziek je intiem onder de huid kruipt, en meevoert, naar die toekomst, waarin Deerhoof zelf zich al lijkt op te houden. Het enige wat je hoeft te doen, is je overgeven.

Deerhoof – Future Teenage Cave Artists
Joyful Noise Recordings/Konkurrent

Vragen over ‘Future Teenage Cave Artists’? Op maandag 20 april was er op youtube live een Deerhoof ‘Future Teenage Cave Artists’ Listening Party plus Q&A met de band.

Mijn gekozen waardering € -

Ex-muziekjournalist. Ruilde in de jaren 90 redactiestoel muziekblad OOR in voor een hangmat in de Amazone, Dancin' Fool.