Het was na afloop van een hoop ellende. Borstkanker. De ene operatie volgde op de andere en die zorgden weer voor infecties, afstoting en andere nare zaken. Na ruim een jaar medische troep en persoonlijk herstellen was ik er weer een beetje bovenop. Ik zat in de wachtkamer bij de gynaecoloog, omdat ik hem wilde vragen of ik ook mijn eierstokken zou moeten laten weghalen.
Tegenover mij zaten twee vrouwen. Een pratend, de ander luisterend en schouderophalend. De pratende sprak luid. Ik denk dat er twee wachtkamers verderop nog makkelijk een touw aan vast te knopen was. Ze had een bodyscan ondergaan. En nu zat ze hier.
Cyste
‘Echt waar hoor. Ik heb dus gewoon een cyste in mijn buik! Ik ben die scan gaan doen, omdat mijn vriendin dat ook deed. Zij had dus echt kanker he? Mijn cyste is misschien wel goedaardig, maar ik wil dat dus wel zeker weten. Weghalen dat ding, want het kán ook gewoon kanker worden.’
De luisterende mevrouw knikte en bleef netjes luisteren. Ze had niet veel toe te voegen aan de discussie en zat er waarschijnlijk ook niet voor niks. Dus haar hoofd was ergens ander.
Als mijn vriendin dat niet had laten doen was ze er nu gewoon niet meer geweest
‘Als mijn vriendin dat niet had laten doen was ze er nu gewoon niet meer geweest. Denk ik hoor. Heftig man, dacht ik. Ik ben het ook gaan doen. In Duitsland, want hier mag het niet. Belachelijk. En nou blijk ik ook een cyste te hebben. Maar ze halen hem weg hoor. Ik zal niet rusten tot er iets aan gedaan wordt.’
Knikken. Schouders ophalen. Luisteren. De luisterende deed het écht heel goed vond ik. Ik was blij dat ik aan de overkant van de ruimte zat, met heel veel Linda’s, Viva’s en Stories tussen ons in. De pratende merkte volgens mij niet dat de luisterende niets terug zei. Ze was zo druk met verhaal en haar emoties.
Doodgaan
En ik kan me zo goed voorstellen dat de pratende zich zorgen maakte. Wie niet in het leven? We weten allemaal dat we ooit ergens dood aan zullen gaan. Maar wat is er erger dan doodgaan aan iets dat er al heel lang zat, maar je wist het gewoon niet? En je had er iets aan kunnen doen, maar je deed het gewoon niet?
En ik kan me zo goed voorstellen dat de luisterende het eigenlijk helemaal niet wilde horen. Zij had waarschijnlijk de scan nooit laten doen. Maar de pratende vertelde haar dat dat belachelijk was. En nog belachelijker was, dat ze dat ook eigenlijk niet mocht van haar Minister van Volksgezondheid. En de luisterende had misschien ook niet zoveel tegenargumenten. Of ze had ze wel, maar geen zin om ze aan de pratende mee te geven.
Percentages
En ik zat daar, met de pijn nog in mijn lijf. Hopend dat de arts me straks zou zeggen dat de eierstokken mochten blijven zitten. Niet nog een operatie.Niet nog meer pijn. Niet nog meer infecties. Een operatie levert risico’s op namelijk. Dat wordt je wel verteld, tussen neus en lippen door. En je weet het ook eigenlijk wel. Maar ja, wat zijn de percentages? Ik weet het niet exact, maar het overgrote deel van de operaties verloopt zonder noemenswaardige complicaties. Heb je daar wat aan, als jij aan de verkeerde kant van de percentages zit?
De pratende wilde het risico uitsluiten dat er iets aan het sluimeren was in haar lichaam, waarvan zij het bestaan niet wist. Het gebeurt niet vaak dat soortgelijke cystes dodelijk blijken te zijn. Maar wat heb jij er aan als je aan de verkeerde kant van de percentages zit? Nu neemt ze dus het risico dat ze ernstige ellende overhoudt aan het weghalen van de sluimeringen. Ik was bijna blij, dat er bij mij al een enge ziekte ontdekt was en dat er iets aan gedaan werd. Ik hoefde er tenminste niet meer aan te twijfelen.
Wat kan de maakbare wereld soms een lastige keuzes opleveren! Terwijl ik de kamer van de gynaecoloog wordt ingeroepen wenste ik in gedachten de pratende en de luisterende sterkte.
