‘Wat, geen WíFí?’, zeven paar ogen kijken me verschrikt aan. Opeens heb ik ook de aandacht van de pubers achterin de bus. ‘Ik maak geen grap. In de jungle hebben we geen internet.’ Op dag 7 van onze familierondreis door Mexico laten we onze bus achter en varen we het oerwoud in, waar we twee nachtjes gaan genieten van flora en fauna. Dat klinkt wel erg oubollig. Voor wie wandelen door het woud saai lijkt, is er daarom een canopy-tour tussen de ficussen. Met een zipline zwier je van het ene plateau naar het andere plateau, hoog boven de grond.
Wie nog meer adrenaline nodig heeft, kan abseilen van een waterval. Vijftien meter omlaag, met stromend water over je voeten, zak je aan een touw naar beneden. Als je dat hebt doorstaan, volgt een sportief parcours. Vlonders op het water, klimmen in touwen, dat soort werk. Zelf moet ik er niet aan denken, maar voor sportieve ouders en hun kroost lijkt het me ideaal.
Het merendeel van de groep is inderdaad wel toe aan wat actie. Het zou zonde zijn om deze stoere daden van vaders met zonen niet op de gevoelige plaat vast te leggen, daarom blijf ik met mijn camera bovenaan de waterval staan. Met klamme handen buig ik over de rand om spectaculaire plaatjes te schieten. Als iedereen uit zicht is, vertrek ik naar de overgebleven ouders die liever door een medicinale kruidentuin wandelen met een gids. Daar kan ik me nuttig maken met wat vertaalwerk.
Ik weet een supermooi plekje met verschillende bassins waar we vanmiddag kunnen zwemmen.’ De kleintjes juichen, de pubers kijken bedrukt. ‘Alwéér een waterval?’ De stoerste jongen haalt zijn neus op. Wat blijkt? Al honderd dagen lukt het hem om dagelijks iets op Snappchat te posten. Gaat hij de challenge van zijn vrienden in Nederland nu echt verliezen doordat er in dit verlaten oord geen WiFi is? Zo makkelijk geeft hij niet op. De zeventienjarige verzamelt een groepje leeftijdsgenoten. Samen pakken ze de boot naar de bewoonde wereld. In het gehucht waar onze bus is achtergebleven, moet volgens hen wel WiFi zijn, ‘want daar staan huizen.’
Als we na een relaxt middagje badderen terugkomen, zijn de pubers een illusie armer. ‘De dorpsbewoners kéken ons toch raar aan toen we om WiFi vroegen.’ Teleurgesteld keerden ze terug. Gelukkig komt er vlak voor zonsondergang toch nog wat entertainment uit de natuur. Het gebrul dat steeds in de verte hoorbaar was, klinkt plots wel heel dichtbij. De brulapen laten zich zien in de bomen bij onze huisjes. Iedereen pakt snel zijn smartphone om foto’s te maken. Onvoorstelbaar, hoeveel geluid er uit zo’n aap komt. In één klap is de WiFi-stress uit de lucht.
