Canadese rockgroep Fly Pan Am lanceert aanvallen van uitersten op album Frontera

Op Frontera, het nieuwe album van de Canadese experimentele rockgroep Fly Pan Am, lijken in de eerste tracks de jaren tachtig te herleven en dan meer specifiek de gitaarorkesten van Glenn Branca en Rhys Chatham en hun decibellen spuwende aanvallen van uitersten. Alleen is er slecht één gitarist te horen en die jaagt zijn instrument ook nog eens door een computer.

Fly Pan Am komt, minder dan twee jaar na hun spraakmakende comeback C’est Ca uit 2019, met een nieuw baanbrekend album. Frontera is de studioversie van de live-score die Fly Pan Am ontwikkelde in nauwe samenwerking met choreograaf, filmmaker, performer en docent Dana Gingras en haar dansgezelschap Animals Of Distinction uit Montréal.

Fly Pan Am bestaat uit Jonathan Parant op gitaar, computer en synthesizers, Roger Tellier-Craig op computer en synthesizers, Jean-Sébastien Truchy op computer, synthesizers, bas en vocalen, en Félix Morel beroert de drums en mept op stukken schrootmetaal. Het viertal volgt op het Frontera album nauwgezet de choreografie van de oorspronkelijke voorstelling.

Frontera, met een bijzonder indringend lichtontwerp van het Britse kunstenaarscollectief United Visual Artists, is een multimediavoorstelling in acht delen. Daarin zoeken tien dansers onder voortdurende hoogspanning met dynamische bewegingen de uitersten op van hun mogelijkheden, individueel en in relatie tot anderen. Frontera gaat over grenzen stellen en afbakenen, over solidariteit en samenwerking, over geblokkeerd, gecontroleerd en achtervolgd worden, over verlangen en overwinnen. De belichting, de muziek en de dansers zijn gelijkwaardige actoren, met elkaar verbonden in een krachtig choreografisch en theatraal statement dat wil uitdagen en vernieuwen, en een totaalkunstwerk wil zijn.

Fly Pan Am bewijst met de studioversie van Frontera dat de score ook heel goed op zichzelf kan overtuigen. En meer dan dat. Frontera is misschien wel het meest consistente album dat de band tot nu heeft geproduceerd.

Fly Pan Am start op Frontera met de eerder genoemde aanvallen van uitersten. Met zwaar instrumentaal geschut en op de peilers van een beukend ritme wordt in track een, Grid / Wall, een sculpturale muur van massief geluid opgetrokken. De band accelereert daarna in het aansluitende, tweede deel Parkour naar een nog hogere versnelling, om uiteindelijk onder het uiten van snijdende hardcore keelvocalen in een spiraal van cirkelend geluid naar een cathartische climax toe te werken.

In de volgende twee delen, Scanner en Scaling, richt de band met lang uitgerekte droneklanken, loops en field recordings monumentale, skeletachtige bouwwerken van donkere composities op. Parkour 2 heeft een minder dwingende spanningsopbouw en de aanwezige koorzang, omlijst door het relatief zacht oscilleren van de effect-apparatuur, geeft de muziek welhaast vleugels. Even lijken dansers en musici elkaar op te kunnen tillen, te kunnen vliegen. Maar dan slaat in Body Pressure de ondraaglijke zwaarte van het bestaan toe, in zwart-mistige soundscapes. Repeterende pulsen nagelen de met scheermes prikkeldraad versterkte hekwerken, Fences, aan elkaar van de uiterste grens. Daar, bij de Frontier, wordt de ander geblokkeerd, tegengehouden, teruggestuurd. Daar botst macht met onmacht. Daar kreunt en scheurt de aarde open in een luid razende kakofonie.

Fly Pan Am – Frontera
Constellation / Konkurrent
Foto’s: Animals Of Distinction – Frontera

Mijn gekozen waardering € -

Ex-muziekjournalist. Ruilde in de jaren 90 redactiestoel muziekblad OOR in voor een hangmat in de Amazone, Dancin' Fool.