Drie weken al luister ik bijna alleen maar naar het album ‘Eden’ van de Amerikaanse mezzosopraan en superster Joyce DiDonato en eigenlijk zou deze ene mededeling voldoende moeten zijn. Einde recensie.

Als ik muziek wil horen maar niet goed weet waar naar te luisteren, zet ik een plaat op van trompettist Miles Davis (1926-1991). Miles is altijd goed. Er is in zijn oeuvre altijd wel een album of concert te vinden dat aansluit bij de stemming van de dag, een persoonlijke emotie of desnoods het weerbericht. Ruim dertig jaar geleden, in december 1991, een paar maanden na zijn overlijden, componeerde ik voor muziekblad OOR een uitgebreid In Memoriam over leven en werken van de trompettist.

Even, ergens in het tinkelende Dust, doemt een pianomelodie op die doet denken aan de Nederlandse band Nits en dan met name toetsenist Robert Jan Stips, vrij dansend in de ruimte maar tot leven gewekt met een minutieus nauwkeurige aanslag.

De Franse trompettist Romain Leleu presenteert op zijn nieuwe album de trompet als filmster. Op “Move” The Trumpet As Movie Star speelt hij met zijn eigen Romain Leleu Sextet, het Anne Pacéo Trio en de Stuttgarter Philharmoniker onder leiding van Marcus Bosch, en met als gasten de Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf en de Franse saxofonist Raphaël Imbert.

Na de vierde lockdown herneemt Het Nederlands Bach Consort zijn concertpraktijk. Motetten II heet het programma voor deze Lijdenstijd, dat is doordesemd van lutherse en franciscaanse spiritualiteit. De artistiek leiders, Heleen Koele (sopraan) en Sytse Buwalda (altus) vertellen over hun keuze voor Bach en het Zonnelied.

Wie “Het betoverde land achter de kleerkast” van C.S. Lewis kent en ziet, weet dat er een andere nieuwe wereld wordt betreden door de achterwand van een kledingkast. Het onvoorstelbare gebeurt. De dualiteit houdt aan, maar het paradijselijke verschijnt uiteindelijk. Andere dimensies bieden hoop. Het lijkt alsof de aarde niet meer bestaat in deze dimensies, maar het tegendeel is waar.