Deze Uitkijkpost wordt geschreven terwijl mijn trommelvliezen er bijna uitvliegen vanwege de immense herrie. Eén dag per jaar, nee dat vind ik geen probleem.

Mochten er nog mensen zijn die eraan twijfelen of het weer net zo is als voor de coronacrisis, dan is het bewijs inmiddels wel geleverd.

Al in de zeventiende eeuw vonden toeristen als de Engelse topambtenaar en dagboekschrijver Samuel Pepys de toenmalige Republiek der Verenigde Nederlanden, die hij overigens zeer bewonderde, een raar egalitair landje waar de kinderen brutaal waren en de vrouwen ongezeglijk. Nu, dik 350 jaar en een anti-autoritaire revolutie later, is die ogenschijnlijke sociale verplatting zover voortgeschreden dat zelfs de woorden die machtsverschillen aanduiden taboe verklaard zijn. Sinds de jaren zestig hebben baas en chef plaats gemaakt voor manager en leidinggevende, medewerker verving knecht, bediende en ondergeschikte en de meerdere bestaat alleen nog in het leger – als hij zich daar niet ook al als coach of mentor onder het maaiveld heeft verstopt. Zelfs de banken en de overheid, toch niet onze beste vrienden, tutoyeren er gezellig op los.

Hoe je ook over de burgemeester denkt, lef kan haar worden ontzegd. Maar of haar beleid ook echt zoden aan de dijk gaat zetten is zeer de vraag.