'Weet je waarom wij zo ongeveer als enige school in Berlijn niet gescheiden sport hebben?' vraagt Zita.
Mijn dochter kijkt me afwachtend aan.
Nee, moet ik bekennen, ik heb geen idee. Sterker, ik wist eerlijk gezegd niet dat er nog scholen zijn waar jongens en meisjes apart sporten.
'Is dat gescheiden sporten niet een beetje achterlijk en ouderwets?' vraag ik.
Zita is verbijsterd. 'Nee, natuurlijk niet. Overal in Berlijn sporten jongens en meisjes gescheiden. Alleen bij ons op de Robert-Blum niet, want er is niet genoeg geld voor een extra gymleraar. Dus omdat onze school zo arm is, zijn wij de enigen die met de jongens samen gym hebben.'
En dat, begrijp ik, is voor een 15-jarig meisje best een probleem.
'Weet je wat er vandaag gebeurde?' zegt Zita. Ze gaat er rechtop bij zitten. Kennelijk doet de onderuitgezakte puberhouding, waarin ze tot nog toe de bank in beslag nam, geen recht aan het belang van de anekdote. 'We hadden sport en ik had er een vest bij aan.'
'Je vest?'
'Ja, uit respect voor de Turkse meiden. Nou ja, ik bedoel, anders beginnen ze weer te zeuren dat ik blote armen heb enzo. En daar heb ik geen zin in.'
Eer ik kan vragen of dat soort overwegingen niet een beetje ver gaan voor een leerling van een neutrale staatsschool, is mijn dochter al bij de volgende scène.
'Toen zei de leraar, Herr Janssen, dat ik mijn vest moest uittrekken. En ik had dat nieuwe sporthemd aan, dat ik van de week heb gekocht. Dat zit best strak.'
'Dus?'
'Nou ja, een van de jongens, Simon, die een kop kleiner is dan ik en een jaar jonger, stond op een gegeven moment enorm naar me te staren. Hij hield niet op! Dus ik zeg: 'Zeg, hou 's op zo naar me te kijken'. En dat hoorde Hanan.'
'En?' Ik haalde me Hanan voor de geest: klein, donker, Turks, fel en uit een streng conservatief gezin. Ik vermoedde al wat er ging komen.
'Nou, die werd helemaal gek. Ze gaat voor me staan om me te bedekken, haha, terwijl ze zo klein is (Zita wijst ergens rond haar kin) en brult tegen hem: 'Simon, wat denk je wel niet?! Hoe haal je het in je hoofd om zo lang naar Zita te kijken? Ken je geen fatsoen?' En toen riep ze naar Herr Janssen: 'En waarom hebben wij als enigen in Berlijn niet gescheiden gymles?!' En de andere Turkse meisjes begonnen ook van alles te roepen: dat ze het met Hanan eens zijn, en dat dit niet kan, en wat ze thuis wel niet moeten vertellen. En toen besloot Herr Jansen om de les te beëindigen en met Simon te praten.'
Koran-school
'Met Simon?' vraag ik verbaasd. 'Moest Herr Janssen niet eerder die meisjes tot de orde roepen? Sorry hoor, maar je zit niet op de koranschool. Dat shirt is een normaal sportshirt en als er op jullie leeftijd eens een jongen naar je kijkt, lijkt me dat tamelijk normaal. Dat is toch eigenlijk een compliment?'
Zita kijkt me hoofdschuddend aan: 'Ja, pap, maar snap je dan niet waar het mee te maken heeft? De Turkse meiden zijn al sinds een tijdje ontzettend aardig voor me. Denk even na, wanneer begon dat?'
Ik blijf alweer het antwoord schuldig.
Zuchtend: 'Dat weet je toch? Vanaf het moment dat ik hen heb verteld dat mijn stiefmoeder Turks is. Sindsdien zijn we de beste vrienden. Amira – die trouwens Tunesisch is – wil bij mij thuis komen en Hanan schreef me laatst op Facebook dat ze vindt dat ik het 'grootste hart heb van allemaal', omdat ik tegen een meisje, dat haar had beledigd wegens haar scheve tanden, had gezegd dat die haar mond moest houden en dat Hanan ontzettend mooi is. En dat is ze ook echt.'
'Maar wat betekent dit nu?' wil ik weten, want een geschiedenis zonder conclusie blijft ook maar zo onbestemd in de lucht hangen.
'Nou ja, niks,' zegt Zita. 'Gewoon, dat ik nu een van hen ben ofzo.'
En dan, lachend: 'Je had Simon moeten zien. Die arme jongen. Hij durfde me na de les niet eens meer aan te kijken. Nu begrijp ik waarom die Turkse meisjes nooit bang zijn. Ze komen altijd voor elkaar op. Lekker handig.'
