Op wereldniveau grenst de EU sinds 24 februari 2022 aan oorlogsgebied. De spanningen tussen Rusland en Oekraïne waren al het hele jaar 2021 voelbaar. Vanaf september dat jaar stegen ze snel naar het kookpunt. De eerste twee maanden van de oorlog volgde ik het nieuws van minuut tot minuut. Nu is die urgentie daartoe verdwenen. Uiteraard volg ik het nieuws omtrent de oorlog nog dagelijks, maar het is onderdeel geworden van mijn totale nieuwsconsumptie op een dag. Niet meer de hoofdmoot. Oorlog went als je er niet zelf middenin zit.
Wennen deed ook de coronapandemie. De urgentie daarvan is september 2022 veel minder voelbaar dan die in september 2021 nog was. In september 2021 ging ik bewust niet op vakantie. Mondkapjes, restricties, vaccinatiebewijzen. September 2022 vloog ik naar Athene. Ik had zes mondkapjes bij me, uit voorzorg. Ik heb geen seconde er een voorgedaan. Niet in het vliegtuig, niet in Athene. Terwijl de besmettingsaantallen daar nog relatief hoog lagen. Het genomen risico lijkt goed te hebben uitgepakt. Ik voel me zeven dagen na terugkeer nog kiplekker. Ik heb tijdens mijn vakantie natuurlijk wel goed opgelet met wie ik in contact kwam en de nodige hygiëne in acht genomen. Dat blijft wat mij betreft toch voorzorgsmaatregel nummer 1. Dit alles doet bij mij de vraag oprijzen of ik een vierde vaccinatie ga halen. De uitnodiging heb ik al binnen. Ik behoor niet tot een risicogroep. En ook al ben ik niet in een wappie veranderd: ik heb de laatste tijd rare verhalen gehoord over bijwerkingen van vaccinaties. Niet van wappies. Het zal niet allemaal fake news zijn. Ik sla voorlopig over, zolang het mij niet belemmert vrijelijk de grenzen over te gaan.
Persoonlijk vlak
Op persoonlijk vlak was het een heftig jaar met als meest ingrijpende gebeurtenis het overlijden van mijn moeder. Ze kwakkelde mentaal al jaren. Ik had snel door dat het dementie zou kunnen zijn. De huisarts was er niet van overtuigd. Johan heeft altijd gelijk, behalve als hij geen gelijk heeft. Dementie was niet de doodsoorzaak. Dat was een val in haar slaapkamer. Haar desoriëntatie en verwardheid hebben ongetwijfeld aan die valpartij bijgedragen. De precieze oorzaak van de val blijft altijd een raadsel. Ik was er immers niet bij. Niemand.
Haar overlijden kwam drie maanden na publicatie van mijn autobiografie. De officiële diagnose Alzheimer had ik nog wel daarin verwerkt. Mijn autobiografie. Het is vooralsnog niet de verhoopte bestseller qua verkoopaantallen. Mensen genoeg die ervan op de hoogte zijn. Mensen die delen van mijn levensverhaal kennen. Kennelijk hebben ze geen behoefte aan de precieze details. Jammer, want in mijn autobiografie licht ik mijn gedachtewereld van A tot Z toe. Met de nodige portie seks, psychologie en rock ’n roll. Lees je dit, ken je mij niet en heb ik je interesse gewekt? Op mijn site vind je meer info.
Hoe ouder hoe wijzer luidt het cliché. Ik zou zeggen hoe ouder hoe genuanceerder ik tegenover het leven sta. De pieken en dalen (vooral die laatste) die ik in mijn autobiografie heb neergeschreven, liggen achter mij. Er zullen ongetwijfeld weer de nodige gebeurtenissen plaatsvinden in het volgende levensjaar. Ik zal ze met ratio proberen tegemoet te treden.
