Daphne (32): ‘Hij zei letterlijk dat hij me niet meer aantrekkelijk vond. Hij hield immers niet van dikke vrouwen. Ik was ook niet op mijn mooist na de bevalling, maar toen hij dát zei, voelde ik me helemaal lelijk, een aangespoelde walrus. Ik was flink aangekomen tijdens de zwangerschap en zat niet lekker in mijn vel. Mijn vriend, ondertussen ex, was altijd al wat kleiner en fijner gebouwd dan ik. Maar met die extra kilo’s voelde ik me naast hem een soort reuzin: groot, log en lelijk. Volgens vriendinnen overdrijf ik, omdat ik hem zo graag wil begrijpen. Ze wijzen mij erop dat ik dingen goed praat voor hem. Ze vinden hem een ongevoelige lul omdat hij zulke onaardige dingen tegen me zei. Ik vind het ook niet aardig maar ik waardeerde toch ook zijn eerlijkheid. Ik heb liever de harde waarheid dan een man die tegen me liegt. En ik snapte het. Ik vond mezelf ook niet mooi…
Toch was het vooral de bevalling waardoor hij op mij afknapte. Hij was zich dood geschrokken van het ‘bloederige slagveld’ tussen mijn benen en kon mijn vagina daarna niet meer zien als erotisch of sexy. In tegendeel, hij moest er niks meer van hebben. Na de bevalling heeft hij me amper meer aangeraakt. Nu waren de omstandigheden ook niet ideaal. Ik beviel thuis en we woonden met zijn tweeën in een piepklein kamertje. Met de verloskundige erbij was het warm, vol en zweterig. Het voelde allemaal heel benauwd en onprettig. De bevalling verliep ook erg moeizaam. Het duurde heel lang – bijna dertig uur – en ik heb geschreeuwd en gekrijst als een speenvarken. Tom heeft het grootste deel van de tijd in een hoekje staan toekijken met grote, angstige ogen. Hij heeft alles van A tot Z gezien, full frontal. Ik heb heel lang spijt gehad dat ik dat niet anders gedaan heb. Ik had moeten zeggen dat hij bij mijn hoofd moest komen staan. Dan had hij niet gezien hoe mijn vagina bloederig uit elkaar gescheurd werd door de baby. Misschien was dan alles heel anders gelopen…
Meteen na de bevalling was er afstand tussen ons. De omstandigheden hielpen ook niet mee. Na bijna twee dagen van weeën en pijn, was de kamer één grote ravage. Overal zaten bloedspatten, op de grond lagen vieze natte doeken en het rook naar zweet. Er was iets misgelopen met de kraamzorg dus we moesten die eerste dag zelf schoonmaken. Ik kon natuurlijk niks en lag in bed met de baby. Het lukte me net om met mijn lekkende ploftieten bungelend onder mijn arm van het bed naar de wc te strompelen en weer terug. Dus nee, ik was niet op mijn aantrekkelijkst. Maar dat hij me niet eens een aai over mijn bol kon geven…. Of een complimentje dat ik het goed gedaan had, blijf ik bizar vinden. Ik had net de grootste, misschien wel belangrijkste prestatie van mijn leven geleverd!? Toch heb ik altijd geprobeerd begrip voor hem en zijn reactie op te brengen.
Hij was pas 23 toen het gebeurde, vijf jaar jonger dan ik, een jongetje nog. We hadden elkaar ontmoet op een festival en waren net een half jaar samen. Hij was kunstenaar, een flierefluiter, niet toe aan vader worden en serieuze verantwoordelijkheden. Ik werd per ongeluk zwanger, we hadden niks gepland. Maar ik wist meteen dat ik het wilde houden. Ik geloof in het lot. Abortus was geen optie. Hij bleef bij ons omdat hij vond dat hij dat moest doen. Maar diep in zijn hart was hij er niet blij mee, hij wilde vrij zijn. Ik denk dat die achterliggende gevoelens mee hebben gespeeld in zijn reactie op de geboorte. Hij had angst en dat heeft zich geuit in trauma. Maar dat kon ik achteraf analyseren. Toen het gebeurde en we er middenin zaten, was ik vooral heel erg teleurgesteld en verdrietig. Ik voelde me in de steek gelaten en eenzaam. Vanaf de bevalling heeft Tom me bijna een jaar lang met geen vinger meer aangeraakt. Het was vreselijk. Ik voelde me lelijk en waardeloos en diep ongelukkig.
Het gekke was dat hij tijdens de zwangerschap wel lief en aanhankelijk was. Ik voelde wel dat hij worstelde met dingen en heel erg moest wennen aan alle veranderingen: het samen wonen, dingen regelen voor de baby, vadertje en moedertje spelen… Hoe moest dat allemaal straks met zijn kunst en zijn vrije levensstijl? Maar ik dacht dat hij ermee in het reine kwam. Hij zorgde voor me en stelde me gerust dat hij me nog steeds mooi en aantrekkelijk vond. Hij kookte, masseerde mijn voeten en kocht kleertjes voor de baby. Ook vreeën we negen maanden lang de sterren van de hemel! Hij had toen totaal geen moeite met mijn dikke buik, vond het juist mooi en vrouwelijk, die ronde vormen. Dat maakte de situatie na de bevalling éxtra pijnlijk. Ik snapte het niet. Wat was er veranderd?
Op de dag van de bevalling hebben we voor het laatst gevreeën. Ik weet het nog precies, vette geile seks op zijn hondjes. Heerlijk! Maar dat was meteen ook de laatste keer. Een jaar na de bevalling zijn we nog één keer met elkaar naar bed gegaan. Midden in de nacht. Ik nam het initiatief, ging tegen hem aan liggen en aaide zachtjes over buik. Na een jaar van kilte en afstand, werd ik gek van verlangen. Ik wilde hem zó graag, zoals vroeger. Ik wilde hem voelen, zijn armen om me heen, de liefde bedrijven. Ik hield nog steeds van hem, hoe koud en afstandelijk hij ook was. Het leek wel of zijn houding mijn verlangen alleen maar aanwakkerde. Dat hij eindelijk inging op mijn avances, maakte me intens gelukkig. Die nacht viel ik blij in slaap. Ik dacht dat het goed zou komen, dat we weer naar elkaar toe gingen groeien en dat de moeilijke periode voorbij was. Maar ’s ochtends was het weer helemaal mis. Hij zat met een chagrijnig hoofd aan tafel, keek me niet aan en deed net of er niks gebeurd was. Toen ik erover begon, hoe blij ik was dat we weer seks hadden, reageerde hij verbaasd en ongeïnteresseerd. Hij kon zich er niets van herinneren. Hoe dat kan weet ik niet, maar mijn geluk verdween als sneeuw voor de zon.
Die ochtend realiseerde ik me dat het niet meer goed zou komen tussen ons. De verwijdering was te groot. Houden van iemand die je elke dag opnieuw afwijst en je nooit eens aanraakt of lief tegen je doet, is zo pijnlijk. Ik kon het niet meer verdragen. Ik wilde dat het anders was, maar ik moest kiezen voor mezelf en mijn zoon. Ik wilde een fijne, harmonieuze omgeving voor hem. Een liefdevolle sfeer, geen huis vol kilte en afstand. Dan maar zonder vriend en vader, hoe moeilijk ik het ook vond. Ik heb al mijn moed bij elkaar gezocht en het gesprek met hem aangegaan. Ik heb uitgelegd dat het zo niet langer kon, en dat ik wilde dat hij zijn spullen pakte. We zijn uiteindelijk op goede voet uit elkaar gegaan, zonder ruzie. Ik denk dat hij stiekem opgelucht was. Vanuit zijn gevoel van eer wilde hij ons niet verlaten, maar toen ik hem de mogelijkheid gaf, pakte hij die met beide handen aan. Het had niet langer moeten duren, want ik zat ondertussen op het randje van een depressie.
De eerste maanden alleen waren niet makkelijk, ik had moeite om mijn nieuwe leven samen met zoon vorm te geven. Het is zwaar om alles alleen te moeten doen, zeker als je ook nog liefdesverdriet hebt. Maar de lucht in huis was wel geklaard. Ik voelde me niet meer de hele tijd afgewezen en kwam beetje bij beetje lekkerder in mijn vel. Ik vond een fijn huisje voor mij en mijn zoon, en een leuke nieuwe baan. Heel langzaam begon ik weer beter in mijn vel te komen. Wat me enorm geholpen heeft is dansen! Als mijn zoon sliep, deed ik een koptelefoon op mijn hoofd en ging ik los in de kamer. Ik danste alsof mijn leven er vanaf hing, en zo gooide ik alles eruit: boosheid, frustraties, verdriet! En ik viel kilo’s af. Het heeft ongeveer twee jaar geduurd, maar toen was ik weer als vanouds. Blij opgewekt en lekker in mijn vel.
Ik heb nog steeds contact met de Tom. Hij is dezelfde flierefluiter als toen en wat betreft opvoeden of financiën heb ik niets aan hem. Maar hij is een lieve vader voor onze zoon en dat vind ik heel belangrijk. Ik heb hem vergeven voor hoe het gegaan is tussen ons. Hij is geen slecht mens, hij heeft gewoon issues. En wie niet? Een tijdje geleden maakte hij me een compliment. Hij zei dat mijn lichaam weer net zo mooi was als vroeger. Ik werd er helemaal warm van! Hij probeerde me ook te zoenen maar dat wil ik niet meer. Ik had nooit gedacht dat ik ooit op dat punt zou komen, dat ik hem zou kunnen afwijzen. Maar het ging vanzelf. Hij heeft mij zo diep gekwetst en zoveel verdriet gedaan, ik kan hem niet meer toelaten. We zijn nu vrienden en daar ben ik blij om. Al vind ik het stiekem wel heel fijn om te merken dat hij me weer mooi vindt. Op de een of andere manier maakt dat toch iets goed.’
De namen in dit verhaal zijn om privacy redenen gefingeerd.
Image by Jose Antonio Alba from Pixabay
Een eerdere versie van dit verhaal stond in Fabulous Mama.
