Op 25 april 2012 sta ik voor een huis in een woonwijk in Assen. Achter het rood-witte afzetlint van de politie. De recherche is binnen bezig met onderzoek. Buiten staat een kinderfietsje. Op de stoep een plastic poppetje met een grote vlag. Opdat de kinderen in de buurt veilig zijn voor het razende verkeer. Op de commode in de kinderkamer ligt het ontzielde lichaam van een baby.
Ik praat met wijkbewoners die heel erg boos zijn. Op de moeder. Op de hulpverlening. Op het drama in hun eigen straat. Iemand schreeuwt iets over lafheid. Niemand die op dat moment weet wat de moeder dacht.
‘Ik wilde dat ze er mooi uit zou zien’
‘Ik voelde me die dag onrustig. De spanning in mijn hoofd was ondraaglijk. Ik heb de gordijnen gesloten en ben op de bank gaan liggen om tot rust te komen. Het lukte maar niet. Toen pakte ik een kussen en ben ik naar haar kamer gelopen. Ik had geen gedachten meer. Was leeg. Ik zag haar liggen in haar wieg, met haar knuffels naast haar slapende hoofd. In haar slaap zwaaide ze nog even met haar handje. Ik dacht nog: “vergeef me. Dit is niet wat mamma wil. Maar ik kan je niet meer beschermen.” Ik drukte het kussen op haar gezicht. Ze werd wakker, maar ik durfde het kussen niet meer weg te halen. Bang dat ze me zou zien.’
De moeder van baby Elizabeth gaat dan op haar liggen. Ze voelt hoe haar eigen vlees en bloed nog wat schokkende bewegingen maakt. Dan is het helemaal stil. Even later haalt ze het levenloze lichaampje uit het wiegje. Ze verschoont de luier en trekt haar nieuwe kleertjes aan. ‘Ik wilde dat ze er mooi uit zou zien.’
Om half drie loopt de moeder van Elisabeth het politiebureau binnen met een huiveringwekkende mededeling: ‘Ik heb een uur geleden mijn kind verstikt’
Hulpverleners vinden de kleine Elizabeth op de commode in haar eigen slaapkamertje. Ze is nog warm, maar reanimeren haalt niets meer uit. Om elf minuten over drie staat de tijd voor haar ook op papier officieel stil. Ze is door verstikking om het leven gekomen. De sectie op haar lichaam levert geen aanwijzingen op voor seksueel misbruik.
De dood van het kleine meisje blijkt een triest sluitstuk van jaren leed. Van spoken in hoofden die niet meer verdwenen en uiteindelijk een verstikkende werkelijkheid werden.
Van een man die eerst heel erg aardig en lief leek, maar later haar leven naar eigen zeggen vreselijk op zijn kop zou zetten. Een man die ze uiteindelijk uit pure wanhoop uit haar leven joeg. Eindelijk was ze van hem af.
Het zou toch niet?
Tot ze hoorde dat hij een klein kind zou hebben misbruikt. Toen begon de spanning. Het vreselijke gevoel om haar kind bij hem achter te laten in het kader van de omgangsregeling. Iets was er niet in de haak. Hij zou toch niet ook? Nee, toch?
Het immer knagende gevoel kreeg pas een gezicht toen ze op een slechte dag in de ogen van haar kleine Elizabeth keek. De verkramping zag bij het verschonen. De angst in haar gezichtje. De beentjes die niet meer wilden wijken voor een nieuwe luier. De wens om nooit meer op de commode te liggen.
Spoken in je hoofd
Ze wilde er niet aan toegeven en probeerde het uit alle macht te negeren. Anderhalve maand lang. Dag na dag. Tegen beter weten in. Staand verschonen. Maar de spanning bleef. Het totale onvermogen om met de situatie om te gaan. De hulpverlening die louter meende dat ze haar eigen verleden op het heden stapelde. Haar eigen vreselijke ervaringen met seksueel misbruik. Hoezo projecteerde ze haar eigen verleden dan op het heden? Ze zag toch wat dit allemaal met haar deed? Zag dan niemand wat zij zag?
Tot 25 april. De dag waarop Elizabeth nooit meer seksueel misbruikt kon worden. De dag dat het kleine meisje wreed stierf onder de handen en het lichaam van de vrouw die haar zelf op de wereld haar gezet. Een moeder die de spoken in haar hoofd simpel niet langer de baas was.
Eerder gepubliceerd op 18 februari 2015
