Al meer dan dertig jaar is deze Belgisch gekleurde frietkraam het bedrijf van de familie Van Meel. De eigenzinnige familie wordt in veel media gelauwerd vanwege hun bijzondere leefstijl maar vooral vanwege hun lekkere Vlaamse friet. De friet wordt gemaakt van vers gesneden aardappels en niet de kant en klare variant van de groothandel. In de volksmond gaat de familie onder de naam De Waterloos. Maar achter dit gezellige en vriendelijke ogend bedrijf gaat een familiedrama schuil.
Waterloo
De vader van de familie, Willy van Meel, was een bijzondere man, een man die vroeger glazenwasser was en die volgens zijn oudste zoon Jan van Meel (Jan Waterloo) niet bepaald de makkelijkste was. De dominante vader startte in het verleden de tweedehandszaak in de Moesstraat, maar door zijn eigenzinnige manier van leven en opmerkelijke omgang met mensen werd daar geen droog brood mee verdiend. Jan was de oudste zoon en opperde om met een loketje te gaan werken en versnaperingen te verkopen want er moest geld verdiend worden voor de familie. Jan schreef zich in bij de Kamer van Koophandel in januari 1987, op de dag dat hij 21 jaar werd. In eerste instantie wilde hij een loketje in de Moesstraat, uiteindelijk werd het twee jaar later een frietwagen. Hij regelde de lening van dertigduizend gulden voor de frietwagen in 1989 en een vergunning voor een plaats op de Vismarkt bij de gemeente Groningen.
Jan werkte zes dagen per week en onderhield daarmee zijn vader, moeder, broers en zusje. Het verdiende geld ging in één pot en daar werden de rekeningen van betaald voor de panden in de Moesstraat. Van nummer 12, waar later Harry woonde, van de bovenwoning 12a, waar Jan en zijn gezin woonden, van nummer 14 het bedrijfspand (loods) en de woning boven de loods, waar vader, moeder, broertjes en zusjes woonden. Het concept werkte en werd omarmd door de Groningse bevolking en er werd goed geld verdiend met de Vlaamse frietjes. Jan was de pinautomaat van de familie en ze leefden in luxe en weelde dankzij hem.
“De naam Waterloo is fictief”, legt Jan uit, en is destijds een eerste keer genoemd tijdens het voorprogramma in de bioscoop genaamd 100 minuten Groningen met oud-nieuwslezer Fred Emmer, die vader Willy in combinatie noemde met het Waterlooplein in Amsterdam. Vandaar Willy Waterloo.” De naam sloeg aan en werd verder gebruikt om het concept te vervolmaken, immers Waterloo doet meteen denken aan het Belgische (Slag bij ) Waterloo en dat combineert weer goed met Vlaamse friet. Echter is de plaats Waterloo niet Vlaams, maar Waals. Vlamingen en Walen…water en vuur. Maar dat is een klein detail waar de gemiddelde burger niet op let. “Het geschiedenisverhaal dat op de website staat van De Belg is dus helemaal verzonnen”, geeft Jan aan.
Sektarische trekjes
De familie houdt er een bijzondere leefstijl op na. Zo mogen familieleden volgens Jan geen vrienden van buitenaf hebben als er geen voordeel uit voortvloeit voor de familie. De broers, de zus, hun partners en kinderen leefden allemaal in de panden aan de Moesstraat. “Het leek wel een commune, een sekte”, vertelt Jan, “niemand mocht erbij. Deze manier van samenleven en de filosofie erachter om helemaal te isoleren van de wereld was het resultaat van de harde manier van opvoeding die we kregen. Het is een familie met narcistische trekjes waar je geen eigen mening mocht hebben”, geeft Jan te kennen. “Zelfs de familie van de partners wordt niet geaccepteerd en dus geweerd.”
Volgens Jan waren zijn broers kwetsbaar en was zijn doel juist hen ook een toekomst te geven in het bedrijf. Zijn broertje Milano was altijd al een zorgenkindje vanwege hevige toevallen tijdens zijn jeugd. Ook broer Harry was laat rijp en kwetsbaar en gesproken werd over aangepast werk met begeleiding, waar Jan hem destijds voor behoeden wilde. Zusje Anne werd volgens hem door iedereen verwend, ook door hem.
Jan verzette zich tegen de manier van leven die zijn familie er op nahield en dat leverde hem een hoop kritiek op van de rest van de familie. Soms liepen de onderlinge ruzies zo hoog op en werden in plaats van woorden de vuisten gebruikt. “Mijn jongste broertje Milano is niet emotioneel stabiel en sloeg me, zo vanuit het niets en achterlangs, tegen de vlakte toen hij zijn zin niet kreeg”, vertelt Jan met trillende stem. Ook de ex-vrouw van Jan, waar hij twee kinderen mee heeft, had te kennen gegeven dat ze niet om Jan het gezin had verlaten, maar om Jan zijn familie. Ze kon het niet meer aan om in afzondering te leven bij een terroriserende familie. Het gevolg was een vechtscheiding waar de hele familie zich mee bemoeide.
Harry werkte uiteindelijk voor zichzelf met een patatkraam van De Belg Waterloo in Zuidlaren. Toen zijn kraam op De Brink uitbrandde, zijn Jan en zijn beide broers en zus een vof begonnen. Milano stapte in de VOF na de scheiding van Jan. Harry, Milano en Jan hadden ieder hun eigen patatwagen, gebouwd met het geld uit de pot die Jan had aangelegd. Zus Anna hielp ook mee in het familiebedrijf en deed de boekhouding van de familie. Jarenlang bouwde de spanning binnen de familie zich op en resulteerde uiteindelijk in het treiteren van Jan en het saboteren van zijn werkzaamheden.
Prijs op je hoofd
Na het overlijden van vader Willy in 2019, waar Jan zogenaamd schuldig aan was volgens de familie, hebben de broers en de zus hun oudste broer over de kling gejaagd, uit het familiebedrijf gezet en zelfs uit zijn woning aan de Moesstraat doen vluchten. De familie stond op de sterfdag van vader Willy massaal voor de deur, Jan en zijn vrouw en kinderen hoorden doodsbedreigingen. “De emotie van de familie over het overlijden van onze vader leek zich plotseling te vertalen in een enorme woede en agressie richting mij”, “het kwam door mij, schreeuwden ze, ook door mijn vrouw, we moesten ernaast liggen, we moesten dood. Mijn kinderen waren hierbij”, vertelt Jan en dat is volgens hem nog het ergste. Zijn zoon heeft er een trauma aan overgehouden en zelf ook aangifte gedaan. “Het is vreselijk, afschuwelijk dat je eigen familie dit kan doen. Ik heb die dag ervoor keihard gewerkt, is sliep nog en mijn gezin was thuis, dit heeft me tot op het bot geraakt.”
Volgens Jan had zijn jongste broer Milano een prijs op zijn hoofd gezet van tienduizend euro. Dit is onofficieel door de politie bevestigd en ook door verschillende kennissen van Milano en van Jan.
Jan dook eerst een paar maanden onder nadat hij zijn gezin in veiligheid had gebracht. Hij wilde zijn huis in de Moesstraat verkopen, maar er werd meteen beslag op het huis gelegd door een advocaat van de familie omdat er zogenaamd een schuld zou zijn. Jan werd onder druk gezet en moest zijn huis en vergunningen afstaan. Uiteindelijk is in dit beslag een procedurele fout gemaakt door een notaris en is de woning alsnog verkocht aan een vader die zijn studerende zoon erin liet wonen. Jan vluchtte met zijn gezin naar Bulgarije. Maar deze nieuwe bewoner werd ook geïntimideerd en getreiterd door de familie Van Meel (filmpjes hiervan zijn aanwezig).
De familie in de Moesstraat heeft ondertussen de privéspullen van Jan, zoals boekhouding en fotoboeken achterover gedrukt. Ook hebben de broers en zus het voor elkaar gekregen dat de inschrijving bij de Kamer van Koophandel is overgeschreven zonder toestemming van Jan. Jan was op dat moment officieel ziek gemeld bij het administratiekantoor van De Belg Waterloo.
De vergunning bij de Gemeente Groningen van de standplaats op de Vismarkt werd van Jan zijn naam gehaald. De man van zus Anna was waarnemer voor de marktvergunning en zolang Jan ziek was, moest deze zich dus iedere dag melden voor een dagvergunning bij de gemeente als hij op de Vismarkt wilde staan. Aangezien ze het al voor elkaar hadden gekregen om Jan uit de KvK te gooien was de vergunning bij de gemeente een volgende stap. De vergunning werd via een bezwaarprocedure op naam gezet van de overige familieleden. De rol die hierin gespeeld door de Centrale Vereniging Ambulante Handel regio Noord (CVAH), waar Jan dertig jaar betalend lid van was, is volgens Jan ‘uiterst opmerkelijk’ te noemen en ‘partijdig en niet-objectief’, aangezien de secretaris van de regio Groningen M. van Meel is (Milano) en de organisatie een jurist hiervoor heeft ingezet om dit mogelijk te maken. Jan was ook betalend lid van diezelfde CVAH. Jan had uiteindelijk niets meer.
Haat, nijd en laster
Terwijl Jan en zijn gezin in het buitenland verbleven omdat ze hun leven in Groningen niet zeker waren, werd ondertussen zijn naam flink door het slijk gehaald in de stad en er omheen. Iedere gelegenheid werd door de beide broers en zus aangegrepen om Jan weg te zetten als een gevaarlijke crimineel en een crackjunk. Alles werd aangegrepen om Jan in diskrediet te brengen om ervoor te zorgen dat hij in de toekomst nooit meer in Groningen en omstreken aan het werk zou kunnen. Hij werd verguisd in Stad en Ommelanden.
Er werden zelfs aangiftes tegen Jan gedaan bij de politie door onder andere zijn zus. Jan en zijn ‘criminele vrienden’ zouden haar hebben klemgereden terwijl zij met de kinderen in de auto zat. De politie heeft onderzoek gedaan en bewezen is dat Jan in het buitenland was, aan de hand van de stempels in zijn paspoort.
Jan kreeg zelfs op zijn huidige woonadres een kogelbrief. Jan deed hiervan aangifte, maar aangezien het een civiele kwestie betreft doet de politie niets. Jan beweert zelf geen strafblad te hebben. “Ik maak er verder geen woorden aan vuil maar dat is bij hen wel anders, je kunt me natrekken. Er is over mij niets te vinden, nergens”, legt Jan uit. “Wat ik afschuwelijk vind is dat ze dingen verzinnen die ze zelf gaan geloven, dit is echt heel ernstig en verstoord gedrag. Vooral omdat veel mensen denken waar rook is, is ook vuur. Maar er is geen vuur, alleen grenzeloos gedrag met heel veel schade, emotioneel en financieel”.
Gesloopt
Jan is door de jaren van hard werken, spanning, ruzie en drama een gebroken man met lichamelijke kwalen, zoals hartfalen. Door het harde werken en de stress van zijn familie heeft hij roofbouw gepleegd op zijn lichaam en vier keer een hartinfarct gehad. Hij is emotioneel erg gekwetst en van mening dat zijn gedachtegoed en zijn pensioen hem zijn afgenomen door zijn familie. Jan is boos, zelfs zo boos dat hij met zijn verhaal naar buiten komt en dit plaatst op social media. Hij wil zijn naam gezuiverd hebben. ”Hoe kun je dit doen? Het is mijn bloed, mijn broers en mijn zusje, mijn neefjes en mijn nichtjes.” De tranen rollen Jan over de wangen bij het vertellen van zijn relaas.
Zus Anna van Meel (Waterloo), plaats op haar beurt berichten op haar Facebookpagina dat haar vader de oprichter is van het familiebedrijf. Ook plaatste ze op 15 augustus 2020 een foto van het graf van haar vader met daarop de graftekst: “Oprichter van de originele Belgische frituurkramen De Belg Waterloo”. Alleen de naam op de grafsteen, onder de tekst geeft aan Willy… en de rest is niet meer leesbaar vanwege de bloemen die voor de steen staan. Alleen zien we de eerste letter van de achternaam, en dat is geen ‘W’ maar een ‘M’ van de familienaam Van Meel.
De broers zouden volgens Jan foto’s delen op Facebook van een grafsteen van hun vader, waar wordt vermeld dat hij de oprichter is van De Belg Waterloo, maar Jan geeft te kennen dat hijzelf de onderneming is gestart in 1987 en heeft een document van een administratie-belastingkantoor als bewijs.
Bij de Kamer van Koophandel stond De Belg Waterloo in eerste instantie ingeschreven als ‘De Belg, Anna, Jan, Harry en Milano Waterloo’ te Groningen waarbij de namen van de drie broers en de zus werden meegenomen. Later is dit veranderd naar ‘De Belg, Anna, Harry en Milano Waterloo’ in Appingedam en wordt Jan niet meer genoemd.
Jan van Meel wil met de familie niets meer te maken hebben. Daarvoor is teveel gebeurd. Hij zit momenteel in financieel zwaar weer en leeft van 65 euro per week vanwege openstaande schulden die hij nog heeft van zijn bedrijf, ook al is het bedrijf officieel niet meer van hem. Doordat hij een periode heeft gezworven en geen vast adres had is zijn post steeds aangekomen op het oude adres aan de Moesstraat. Jan zegt het niet te kunnen bewijzen maar de post is achtergehouden en verdwenen en er zijn schulden ontstaan op zijn naam.
Redactioneel: hoor en wederhoor
Bovenstaand schrijven is het verhaal van Jan van Meel (Waterloo) en van getuigen. De CVAH verwijst voor vragen over de standplaats vergunning naar De Belg Waterloo en de gemeente Groningen en doet inhoudelijk vanwege privacy redenen geen uitspraken. Het verhaal is bevestigd door een tweede bron, die de situatie jarenlang van dichtbij heeft meegemaakt.
De broers en zus van Jan zijn ook benaderd voor een interview via Messenger en via WhatsApp, immers heeft een verhaal meerdere kanten en meerdere waarheden, maar feiten blijven feiten. Na het zoeken van contact via Messenger met zowel Anna als Harry werden hun Facebookaccounts beperkt en niet meer zichtbaar. Ook het telefoonnummer waarop via WhatsApp contact werd gezocht voor een interview werd geblokkeerd. Screenshots hiervan zijn uiteraard aanwezig.
