Dalida. Alleen haar naam al roept associaties op met de tijd dat diva’s nog echte diva’s waren: mysterieus, zwoel en onsterfelijk. Van een andere planeet. Laat het maar aan chanteur Sven Ratzke over, om Dalida’s reputatie uit de lappenmand te halen, op te poetsen en tot een treffend stukje haute couture om te bouwen. Wie kan er nog een nummer van de Frans-Italiaanse schoonheid oplepelen? Sven natuurlijk.
Eartha Kitt
In zijn programma Diva diva’s laat hij een hele stoet grootheden uit de zestig voorbijkomen (bij een variété artiest als Sven past misschien zelfs de uitdrukking ‘de revue passeren’). Shirley, Judy, Eartha Kitt en natuurlijk Marlene Dietrich. Maar was La Dietrich geen pre-WOII grootheid? Klopt, maar Sven memoreert op onvergetelijke wijze haar Las Vegas comeback eind jaren vijftig.
Drag queen
Verwacht geen rijtje imitaties van de ene ster na de andere. Sven doet geen kant-en-klaar nabootsingen. Daarvoor zwetst hij veel te veel tussendoor met het publiek en met zichzelf. Diva diva’s bevat alle ingrediënten voor een klassieke drag queen show, maar Ratzke slaat een heel andere richting in. Hij verschijnt niet in de ene enorme jurk na de andere, en zijn schoenen hebben enorme hakken, maar behouden een androgyne uitstraling. Met dank aan Jan Janssen. Kleding geleverd door good old Frans Molenaar. Ook de gebruikelijke enorme pruiken ontbreken, Ratzke heeft genoeg aan zijn ‘Hans Klok goes Keith Richards’-kapsel.
Babbeldebabbel
De rasentertainer heeft zijn sporen ruimschoots verdiend in Berlijn, Amsterdam, New York en talloze andere wereldsteden, en dat merk je in zijn soepele presentatie. Babbelen kan Ratzke als geen anderen. Alleen dat zingen. De songs zijn niet allemaal even sterk, en zijn stem niet overal even zuiver. Vooral de finales waar hij vol gas geeft met een lange uithaal, mislukken meestal. Ratzke treedt vaak op met combo of met de Konrad Selleck Big Band, waar hij een vrijere ontregelende rol heeft als zanger. Hier moet zijn stem het werk alleen doen, en dat lukt niet.
Prins Harry
Nog veel storender is pianist Charly Zastrau. Een ‘lekker ding’ (kruising prins Harry en Bratt Pitt), maar hij blijft continu doorpingelen. Ook tijdens sketches. Zal wel afgesproken zijn, maar het gebrek aan stiltes gaat na een half uur behoorlijk irriteren. Daarbij komt, dat Zastrau ritmisch één truc beheerst. Echt swingen doet het niet, een variatie als een bossanova, tango of ragtime zit er niet in. De pianist speelt, en hij houdt niet meer op.
Karin Bloemen
Dat kan beter. Karin Bloemen speelde met Cor Bakker ook een programma over Diva’s uit dat tijdperk, grootheden die in Carré hadden gestaan. Het verschil tussen Bakker en Zastrau is onaangenaam groot. Bakker kun je solo een Frank Sinatra-song laten neerzetten, Zastrau kan dat niet. Karin Bloemendaal koos voor een klassiekere vorm met sketches en imitaties. Voorspelbaarder, maar die vrouw kan echt een stuk beter zingen. Dan haal je neuriënd de eindstreep.
En toch: Ratske ontregelt meer, ontroert meer en maakt veel betere grappen. Een ongrijpbare entertainer waar we nog veel meer van willen zien. Wie anders kan Dalida en Eartha Kitt aan de vergetelheid ontrukken?
http://www.sven-ratzke.com/nl/tour, t/m 31 januari 2014
