Maar lokale politieagenten kennen hem vooral van Parrot Café, een paar straten verderop in soi 22. Ze drinken er elke dag koffie op het terras. Soms met twaalf man tegelijk. Zonder te betalen. Want dat is in Thailand heel gewoon.
Daar doet hij niet moeilijk over. Go with the flow, is zijn devies. Anders red je het hier niet.
Gratis koffie is geen corruptie
Die gratis koffie wil hij geen corruptie noemen. Beschouwt het liever als een bijdrage aan de veiligheid in de buurt. Of als liefdadigheid.
Die agenten verdienen te weinig, weet hij. En als ze intern een betere functie willen, moeten ze daar de korpsleiding voor betalen.
En ach, met die koffiedrinkende politie valt goed te leven.
Lachend: ‘Als ik hier in de stad weer eens een bekeuring krijg voor brommer rijden zonder helm, geef ik die de volgende dag bij ze af. Dan hoor ik er nooit meer wat van.’
Geen corruptie als je je aan de regels houdt
Sinds 2004 is hij in Bangkok eigenaar van heel diverse soorten horecazaken, maar hij nooit stuitende corruptie ervaren. ‘Als je je aan de regels houdt, valt niemand je lastig.’
Zijn eerste zaak – de originele beerbar The Green Parrot in Sukhumvit soi 33 – had een ondeugend karakter.
‘Laat ik niet roomser zijn dan de paus, de gastvrouwen waren er een deel van het succes. Bovendien hielden we ons niet aan de sluitingstijd. En ja, dan is het heel gewoon dat de politie maandelijks langs komt om te collecteren.’
Politie haalt maandelijks 4000 baht op
In de in 2013 gesloten zaak betaalt hij de lokale politie 4000 baht per maand, zo’n 100 euro.
Eenmaal dreigt hij het bedrag te halveren. Als de agenten langskomen vlak nadat het algemene rookverbod in werking treedt.
Z’n gasten staan dan net – voor de politie niet zichtbaar – op eenhoog op het balkon te roken. Beneden is de zaak nagenoeg leeg. Hij laat de dienders weten dat ‘ie door dat rookverbod klanten heeft verloren en nog maar 2000 baht kan betalen. The Green Parrot krijgt ter plekke een ontheffing.
‘Je moet flexibel zijn, haha. Van beide kanten.’
Nederlandse ondernemers en diplomaten
Zijn huidige zaken zijn keurige etablissementen ‘waar je rustig je vrouw mee naar toe kunt nemen’.
Parrot Café richt zich, van ontbijt tot laatste ronde, op passanten – vaak gasten van omliggende hotels.
En Grand Café The Green Parrot in soi 16 – de erfopvolger van de beerbar in 33, waar mede-eigenaar Piet van Roon achter de bar staat – is de is de vaste pleisterplaats voor een vast internationaal publiek, waaronder Nederlandse ondernemers en diplomaten. Ambassadeur Karel Hartogh is regelmatig van de partij.
Van vakkenvuller tot supermarkteigenaar
Dick van den Heuvel (Leusden, 1963) begint zijn ondernemersloopbaan als vakkenvuller in de Centra-supermarkt in zijn geboorteplaats. Daar blijft hij na de middelbare school hangen en wordt achtereenvolgens vulploegleider, hoofd van de gft-afdeling en bedrijfsleider.
De Leusdense supermarkt is de eerste in het land die de streepjescode invoert. Hij maakt zich daarbij zo onmisbaar, dat de burgemeester voor hem met succes een ontheffing regelt voor de militaire dienst.
Op z’n 22ste heeft ie z’n eigen super in winkelcentrum Vredenburg in Arnhem-Zuid – mede dankzij een investering van zijn oude baas in Leusden, maar die koopt hij al na een jaar uit. Dan volgt snel een tweede zaak op de Geitenkamp in Arnhem-Noord. Beide winkels groeien na verschillende forse uitbreidingen en ingrijpende verbouwingen uit tot aantrekkelijke zaken. Voor de klant en voor Van den Heuvel.
Liefde voor Thailand ondanks mislukt project
Zijn ‘constante drive naar expansie’ en het ‘niet op maar 1 locatie kunnen werken’, maken dat hij in 2000 positief reageert als kennissen hem vragen deel te nemen in een te bouwen vakantieresort in Chiang Rai.
Het project in het hoge noorden van Thailand komt niet verder dan een modelwoning en hij schiet er financieel bij in.
Maar zijn liefde voor het Land van de Glimlach is geboren.
Naïef maar oprecht: Het meisje van z’n dromen
Over liefde gesproken en ‘misschien wat naïef, maar wel heel oprecht’:
Op de eerste avond van z’n allereerste Thailand-trip ontmoet hij het meisje van zijn dromen, met wie hij later trouwt en die – na de scheiding onzichtbaar en op verre afstand – de moeder is van zijn twee zonen.
‘We zijn in Nederland gaan wonen en op een gegeven moment kregen we de papieren dat ze er aan het werk mocht. Maar toen liet ze opeens weten dat ze Thailand vreselijk miste. Dan denk je wel even. Oei! Maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik miste dat land zelf eigenlijk ook!’
Onderneming kopen: Moeilijk kaf van koren te scheiden
Van den Heuvel verkoopt zijn supermarkten en vertrekt in 2003 naar Thailand, waar de ondernemerslust snel de kop op steekt.
Hij bezoekt bedrijvenmakelaars waar heel wat verschillende zaken te koop staan. In die tijd leert hij heel Bangkok kennen, visites afleggend bij veel van die ondernemingen. Van hondenvoerfabrieken tot restaurants. En van garagebedrijven tot massagesalons.
Het is moeilijk het kaf van het koren te scheiden, ontdekt hij.
‘Natuurlijk moet je inzicht krijgen in de papieren en weten waar je financieel aan toe bent. Maar verder is het ook geluk hebben. Het kan zo maar zijn dat de verkopende eigenaar na korte tijd even verderop eenzelfde soort zaak begint. Dat komt voor. Dat is hier echt een valkuil.’
Beerbar The Green Parrot gekocht van Amerikaan
Uiteindelijk kiest hij in 2004 voor The Green Parrot, een wat uit de drukte gelegen beerbar in soi 33. Hij vertrouwt de Amerikaanse eigenaar. En hij is onder de indruk van de vaste klanten – mensen met goede zaken en mooie banen.
Even is er twijfel als hij de Amerikaan vraagt wat er gebeurd als deze een nieuwe bar in de buurt begint. Dan heb je een probleem, is het antwoord. Maar het goede gevoel geeft de doorslag. En blijkt terecht.
Soi 33 heet tijdens WK ‘Soi Holland’
De bar loopt als een trein. De tv-schermen met een groot aanbod aan sportwedstrijden, zijn een grote trekker. Ook als je alleen binnen komt en even geen zin hebt in een gesprek met de bardames, hoef je je niet te vervelen.
Nederlanders komen er niet. Tot dat hij er IT’er Gert Visser – nu al jaren een goede vriend – ontmoet, waarmee hij in 2006 samen naar de verrichtingen van het Nederlands elftal kijkt. Bij het volgende WK staan er bij elke wedstrijd vierhonderd man. ‘Soi Holland, noemden ze onze straat. Dankzij een reportage op de Thaise tv, wist elke taxichauffeur waar dat was.’
Valkuil: Pand niet onderhouden, wel steeds hogere huur
In 2012 begint het huurpand van The Green Parrot steeds meer te lekken. Er was nog nooit wat aan opgeknapt. Maar de huur ging elk jaar omhoog. Soms met wel 10 procent.
‘Als huurder ben je hier vogelvrij. Je huurt voor een paar jaar en daarna zeggen ze de overeenkomst op of verhogen ze de huur. Ze denken het je goed gaat en dus vinden ze het logisch dat je meer betaalt. Ook dat is in Thailand een veel voorkomende valkuil.’
Zo verhuisde hij van Sukhumvit 33 naar 16. En werd The Green Parrot een Grand Café.
‘The Green Parrot zit in mijn hart’
The Green Parrot zit in z’n hart. Aan die zaak heeft hij veel te danken. De samenwerking met Piet. De leuke contacten met klanten. Niet de eerste de besten. Met velen is hij bevriend. Met enkelen viert hij vakantie – liefst op de motor door ’s lands mooiste regio’s. Sommigen zijn zakenpartners. ‘Die winkel wil ik niet kwijt!’
Maar de andere zaken zijn en waren ‘puur business’.
Dat geldt het door de politie gefrequenteerde Parrot Café en een gevarieerd aantal afgeronde zaken:
Parrot Bistro (verkocht), restaurant Cinnamon (na 7 jaar overgenomen door een nabijgelegen hotel), reclameproject Enjoycards voor onder andere hotels en horeca (succesvol van de hand gedaan), verkoop burgers en pancakes op handkarren (kwam niet goed van de grond door gebrek aan gemotiveerde verkopers), ijsverkoop op skytrainstations (bleef bij leuk idee) en – samen met Piet – de franchise-snackshop BelFrit (mislukt door slechte locatie en gedoe met moederbedrijf).
O ja, hij had in het aanpalende pand van Parrot Café ook nog een kledingzaakje (opgeheven). En voor z’n vrouw kocht ie ooit een beautysalon (verkocht).
Met vrienden maakt hij bovendien een uitstapje naar Cambodja, waar ze een uitgaanscentrum overnemen in afwachting van de ontwikkeling van de backpackersregio naar een eerste klas toeristisch gebied (verkocht omdat dat traag verliep, onder andere omdat het beloofde internationale vliegveld uitbleef).
Thailand is flexibel, minder strikt
Je kunt in Thailand nog echt ondernemen, vindt hij.
‘Ook wat dat betreft is het geweldig land. Het is hier flexibel. Minder strikt. Volop kansen voor echte ondernemers. Geen betweters, maar mensen die door de ogen kunnen kijken van potentiele klanten. Het geld ligt op straat. Vooral voor de Thai, die alles kunnen oppakken. Voor buitenlanders is dat wat lastiger aan het worden. Maar toch. Kansen genoeg!’
Probleem noemt hij het vinden van zelfstandig werkend personeel. Dat ervoer hij bij z’n project voor verkoop van burgers en pancakes vanaf handkarren. ‘Het is moeilijk om goede mensen te krijgen die zelfstandig kunnen werken.’
Thai zeuren en mekkeren niet zoals Nederlanders
Begrijp hem goed, die klacht over goed personeel mag vooral niet worden uitgelegd als kritiek op de Thai.
‘Ik ben heel positief over Thaise medewerkers. Ze zeuren en mekkeren niet zoals veel werknemers in Nederland. Ze melden zich ook zelden ziek. Zijn toegewijd. Doorwerken bij bijzondere gelegenheden is nooit een probleem.’
‘Je moet in Thailand wel duidelijker zijn. Goed laten weten wat je wilt. Maar tegelijkertijd ook met soepelheid reageren als dingen niet goed gaan.’
‘Je moet je in Thailand aanpassen’
Het heeft geen enkele zin je als buitenlander te kwaad maken op Thai.
‘Je moet je blijven realiseren dat je hier te maken hebt met een andere cultuur. Dat dingen hier anders gaan. En vergeet ook niet dat veel mensen niet de kans kregen om goed onderwijs te volgen.’
Je moet je in Thailand aanpassen, benadrukt hij. Ook als ondernemer.
‘Als je je verzet tegen hoe dingen hier gaan, dan wordt je nooit gelukkig. Corruptie is niet goed, maar er valt wel mee te dealen. Leven en laten leven. Te strikt zijn, te Hollands… Dat is ook een valkuil. Dan lukt het je niet. Go with the flow!’
Bareigenaren worden vaak zelf hun beste klant
Van den Heuvel denkt dat hij succes heeft in de horeca, omdat hij in de eerste plaats ondernemer en manager is. ‘Ik ben geen bartype. Ik blijf niet vaak tot sluitingstijd. Kan ook niet, want ’s ochtends om kwart over zes moet ik de kinderen naar school helpen.’
Hij ziet het gebeuren: Mensen die hier op vakantie zijn, elke avond aan de bar hangen en dan besluiten zo’n zaak over te nemen. Mooi weer, mooie meiden, mooie omzet – denken ze.
‘Maar dan blijkt het buiten het hoofdseizoen niet druk, zijn de meiden nauwelijks aan te sturen en kost de zaak meer dan ie oplevert. Vaak zijn ze zelf hun beste klant.’
‘Wonen in Thailand is een geschenk’
Hij vindt het na 12 jaar nog steeds een geschenk om in Thailand te wonen. Hij geniet van alles. Van de mensen, de sfeer, de prachtige landschappen, de steden, het winkelaanbod, de giga-shoppingmalls, de skytrain, het wegennet tot de tankstations aan toe ‘waar je gewoon voor 8 baht een flesje water kunt kopen’.
En het vrije ondernemerschap natuurlijk. Hij heeft volop plannen om verder te groeien, om nieuwe activiteiten te beginnen.
‘Mijn jongens zijn mijn trots, daar doe ik het voor’
‘Ik blijf in Thailand. Wil hier een goede basis leggen voor m’n jongens, nu 9 en 11 jaar oud. Daar doe ik het voor. Die zijn mijn trots. Ik ben, nadat de Thaise rechter mij het voogdijschap gaf, hun vader en moeder. Trek heel veel met ze op.’
Daniel en Dennis zitten op een internationale school. ‘We spreken Engels met elkaar. Zij spreken ook Thai en Chinees. Die moeten het zo wel gaan redden in het zich verder ontwikkelde Zuidoost-Azië van de toekomst.
