We zijn nu drie dagen in Nederland en ik heb heimwee. Naar Vejer de la Frontera, dorp in de heuvels van Zuid-Spanje, waar het leven in alle rust aan je voorbij gaat. Waar de ochtenden nog koel – voor de nazomerwarmte de kop opsteekt – beginnen op het dakterras. Kop koffie, alleen m'n voeten in de zon, het ge-roekoe van het duivenstel in de palmboom op de achtergrond. De dag die langzaam op gang komt. Slaperige koppies van de jongens, die vragen om boterhammen met hagelslag en nog even half doorslapen op de bank voor de tv. Grijze kater Blankie, dralend om m'n benen, mauwend om verse brokken.
Ik mis buurman Antonio die, zoals elke ochtend, z'n pet afneemt, zwaait en zich hardop afvraagt hoe het met me gaat. Zijn vrouw Teresa, die me vorige week bijna fijnkneep toen we elkaar na een paar dagen weer zagen. Het vaste loopje naar de overkant, het colegio, met Kees en Luna aan de hand. De zoenen en knuffels bij school, van moeders die bijna in tranen hun kinderen achter laten. Het kletspraatje met slager Manolo, over voetbal, het weer, de BBQ op het strand van afgelopen weekend.
Naar huis
Heimwee is iets ongrijpbaars. Het kan me – na acht jaar – ook in Spanje soms zomaar overvallen. Als Acda en De Munnik zingen over 'naar huis'. Als ik weet dat m'n zussen, moeder en broer met alle kinderen bij elkaar zijn – voor zo'n heerlijke dag vol familie. Als het in ons oude buurtje in Haarlem weer eens is uitgelopen op een spontaan straatfeest na een mooie dag…
Heimwee naar Nederland is verlangen naar de mensen die er wonen. Heimwee naar Spanje is een verlangen naar het leven dat daar ligt. En daar ergens tussen zweef ik. Soms heerlijk luchtig, genietend van het beste van twee werelden. Soms zwaar van hart, vol heimwee naar wat er nog steeds is, maar dan niet meer binnen handbereik.
