Een fijn pakketje genen

Tanja van Bergen (1961) heeft voor de rest van haar leven genoeg gedronken. De komende maanden doet zij verslag van haar nieuwe, onbenevelde bestaan.

'Chronisch alcoholmisbruik.' 

Het staat er echt en het gaat over mij.

Mijn huisarts maakte de aantekening begin 2000, nadat ik bij hem langs was geweest omdat ik 'iets te vaak iets te veel' dronk. Had ik toen geweten dat hij dat zo zou vertalen in mijn dossier, dan had ik zeker geprotesteerd. Kom op zeg, zo heftig was het toch ook weer niet? Gewoon een paar maanden niet drinken, geholpen door een kuurtje zuchtremmende Campralpillen, en daarna mezelf beter in acht nemen.

Vijftien jaar later lees ik alsnog de diagnose van toen, in de bijlage van een verwijsbrief. Ik staar ernaar en kan niet anders dan concluderen: zo heftig was het wél.

Ik ben de dochter van een alcoholist die de zoon was van een zware drinker. Een fijn pakketje genen, inderdaad. En daarmee maakte ik in de jaren tachtig carrière in de dagbladjournalistiek, waar het toen nog volstrekt normaal was dat je een paar keer per week met collega's de kroeg in dook, om er pas ruim na middernacht weer uit te rollen.

Zo belandde de kat op het spek.

Vele redactieborrels, etentjes en andere feestelijke avonden later had ik mezelf opgewerkt tot een serieuze binge drinker en daarmee tot verslaafde in de dop. Maar dat gevaar zag ik dus liever niet. Mijn omgeving vond het trouwens ook maar gedoe. 'Moet dat nu meteen zo radicaal?' vroeg de buurvrouw verschrikt toen ik bij een etentje in de Campralweken alle wijn afsloeg. 'Je kunt toch ook gewoon mínder drinken?'

Nee buuf, dat kon ik nu juist niet. Na een paar glazen gingen alle remmen eraf en sloeg ik drank achterover zoals een boulimiapatiënt een literbeker slagroomijs. Overigens was ik daarin op zo'n feestje zelden de enige…

Maar niemand heeft mij ertoe aangezet door te pakken van binge drinker tot volwaardig alcoholist. Niemand heeft me na mijn scheiding op doordeweekse avonden met literflessen wijn op de bank gezet (wit, altijd wit, dat geeft de volgende dag minder sporen). En niemand dwong me in te drinken als ik 's avonds toch eens naar vrienden ging, of om dan op de terugweg naar huis bij de avondwinkel nog een fles te halen. Nee, dat heb ik echt allemaal zelf gedaan. 

Natuurlijk waren er omstandigheden – die scheiding, een heftig puberende zoon, een onbestemd gevoel van buitengesloten zijn – maar ik heb zélf besloten het verdriet daarover te dempen met wijn, net zolang tot mijn lichaam alleen nog maar meer alcohol wilde en ik ook dronk als het goed met me ging. Net zolang totdat ik dronk als een junk.

Een junk? Ik?

Ja.

Ergens in het voorbije halfjaar groeide dat besef en daarmee gelukkig ook een hekel aan het leven dat ik leid. Ik wil niet meer 's morgens wakker worden met de knagende vraag hoe de vorige avond is geëindigd. Ik wil niet meer die mevrouw zijn die een paar keer per week om tien voor tien 's avonds bij Albert Heijn een fles wijn staat te scannen. Ik wil me niet meer hoeven schamen bij de glasbak.

Vanwaar die verwijsbrief, om toegelaten te worden tot een afkickprogramma (gewoon thuis, maar met intensieve begeleiding) en daarbij mee te draaien in een onderzoek naar de werking van Baclofen, een middel waarvan steeds serieuzer wordt vermoed dat het echt iets uitricht tegen de craving die zo typerend is voor mijn vorm van verslaving. 

Twee keer eerder ben ik gestopt, beide keren heb ik het niet langer volgehouden dan een paar maanden. Zal me dat deze keer wel lukken? 

Een belangrijk verschil is dat ik me niet meer schaam, maar trots ben op mijn besluit. De voorbije weken heb ik ook bijna elke dag wel aan iemand verteld wat ik ga doen. En op één na waren de reacties uitgesproken positief. Er is iets aan het veranderen, drinken is ontegenzeggelijk minder vanzelfsprekend geworden. Op dezelfde redactie waar de jonge garde in de jaren tachtig elkaar tegen elkaar opzoop, trainen de redacteuren tegenwoordig gezamenlijk voor de Dam-tot-Damloop. 

Zin

Deze column is eerder geplaatst in het januarinummer van het Zin. Inmiddels ligt het februarinummer van dit maandblad in de winkel, met aflevering 2: De (uitgestelde) drooglegging. 

Mijn gekozen waardering € -

Tanja van Bergen (1961) heeft voor de rest van haar leven genoeg gedronken. In 2016 deed zij verslag van haar nieuwe, onbenevelde bestaan.