Het interview is even voor tijd een half uur verzet, de locatie is veranderd en ze heeft haar zoontje Mac van school naar huis gebracht wegens ziekte. Bovendien moet ze nog eten maken, een slaatje dat ze tijdens het interview zal nuttigen. Evi Hanssen: “Schrijf dat allemaal maar op, zo gaat dat in mijn leven.” La Hanssen spreekt spontaan en speels. Ze vraagt naar de jonge leeftijd van de interviewer, stelt al eens een vraag terug en soms weet ze het ook allemaal niet. Ze antwoordt op gevoel en geeft geen voorverpakte quotes. Je leven overlopen is voor dertigers niet zo eenduidig.
“Ik kan gaan van extreem sociaal naar bijna een loner. Nu ben ik heel gericht op mijn dichte vrienden, werk en kinderen. Drie jaar geleden ging ik te veel weg en had ik een veel grotere kennissengroep. Soms moet ik oppassen dat ik niet helemaal vervreemd.” Haar leven gaat al golvend. “Als ik zoals nu thuis ben met mijn kinderen, kan ik ’s avonds om halfnegen al in mijn bed kruipen. Ik heb een heftige zomer achter de rug: veel reizen, werken, bezig geweest met mijn kinderen…. De komende periode is relatief rustig en dan brainstorm ik over nieuwe programma’s.” Hanssen heeft een exclusiviteitscontract bij VTM en sinds Expeditie Robinson valt ze ook bij onze noorderburen in de smaak. Interviewer Ronald van Dam typeert haar als volgt: “Evi heeft die Vlaamse charme, waardoor je het idee krijgt dat ze heel meegaand is. Maar ze weet wat ze wil én ze weet veel. Slimme vrouw.” Sinds 2014 presenteert Hanssen 3 op Reis. Ze verscheen ook als tafeldame bij De Wereld Draait Door. Ze is zeer dankbaar. “Ik ben kei gelukkig dat ik in Nederland mag werken. Vroeger wou ik zo graag voor BNN werken. Soms denk ik: dit kan niet.”
De presentatrice woont in een mooi ingerichte loft in Antwerpen-Zuid. Ze verhuurt haar pand soms voor fotoshoots. Centraal in haar living staat een schommel. “Het toppunt van geluk als je erop zit”, zegt ze wanneer de fotograaf binnenkomt. “Wat een leuk leventje, schommelen in mijn eigen huis.” Ze straalt voor de lens. Met haar wil menige man wel eens op een onbewoond eiland verblijven. Ze kan alleszins haar mannetje staan.
Je drie broers noemden je Louiza Quatorze. Jouw wil was wet.
Hanssen: “Zij vonden dat ik altijd mijn zin kreeg, wat natuurlijk niet waar was. Ik was de jongste van vier en daarom kreeg ik natuurlijk wel iets meer gedaan.”
Had je ook jongensstreken?
Hanssen: “Dat weet ik niet. Ik zong en danste vaak, ik leefde nogal in mijn eigen wereld. Al speelde ik wel met het speelgoed van mijn broers. Ik droeg ook hun kleren af. In die tijd had je nog geen H&M en was de wegwerpcultuur nog iets minder. Je ouders kochten kleren, iets te groot, en als er een gat in zat dan herstelden ze dat. Ik zat ook bij de scouts, bij een van de weinige gemengde afdelingen: meisjes deden er sowieso hetzelfde als wat de jongens deden. Ik zat bovendien op een jongensschool, ik heb dus heel veel gevoetbald. Ik deed mee met de jongens en ik zag er niet echt uit als een meisje. Ik wou er zo wel uitzien, maar ik liet mijn haar niet groeien.”
Je hebt programma’s gepresenteerd zoals 71 Graden Noord en Expeditie Robinson. Je lijkt me zelf ook zo’n avonturier die er aan zou kunnen meedoen.
Hanssen: “Toen ik voor de eerste keer Expeditie Robinson zag, zat ik nog bij TMF. Daaraan meedoen is echt iets voor mij, dacht ik toen. Ik ben niet bang om vuil te worden en ik houd van kamperen. Maar na al die jaren kan ik niet inschatten of Expeditie Robinson iets voor mij is. Nu ik dat zo lang heb gepresenteerd, durf ik dat niet meer te zeggen. Het is zo zwaar.”
Je hebt er dicht op gezeten, dan zou je toch een goed beeld moeten hebben of je het aankan.
Hanssen: “Daarom juist: ik heb honderden kandidaten zien passeren, zelfs ik kan op voorhand niet inschatten wie er nu wel of niet lang inblijft. Sterke kerels kunnen mentaal afknappen en sommigen waarvan je denkt dat ze zwak zijn, geraken net heel ver omdat ze niet opvallen in de groep. Sommigen zijn fysiek dan weer niet zo sterk, maar kunnen goed om met de eenzaamheid in de afgesloten wereld. Ik denk dat ik dat wel goed had gedaan, maar dat kan je dus niet weten.”
Onderschatten mensen de deelname aan dat tv-programma?
Hanssen: “Natuurlijk. Ik verbaas me erover hoe vaak ik de vraag krijg: “Ja, maar ze krijgen toch wel echt eten?” Niet dus hé. Mensen geloven niet hoe zwaar Expeditie Robinson is. Ik heb het al lang opgegeven om dat uit te leggen.”
Hoe ben je eigenlijk VJ geworden bij TMF? Je studeerde namelijk aan de Jazzstudio, toch iets heel anders dan commerciële tv.
Hanssen: “Tijdens mijn studentenperiode heb ik veel reclame-opdrachten gedaan om mijn studie te kunnen betalen. Ik wist wat het was om voor de camera te staan. Toen ik eens in Humo een oproep van TMF zag, verstuurde ik een sollicitatiebrief. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek, mocht een screentest doen en daarop mocht ik beginnen. Jazz is geen commerciële muziek, maar de combinatie presenteren voor de camera en muziek was voor mij heel logisch.”
En dat ging je goed af?
Hanssen: “Ja, dat was wel tof. Ik heb daar ook met de computer leren werken en redactiewerk gedaan. Ik kon mijn ei daar in kwijt. Ik heb er heel hard gewerkt en heel veel geleerd.”
Je volgde een jazzopleiding. Nochtans lijkt eerder rock je op het lijf geschreven.
Hanssen: “Ja, klopt. Maar een van mijn broers is muzikant. Met hem ben ik op mijn tiende al nummertjes beginnen schrijven. Dat was toen al getint met jazz en blues. Indertijd bestond er ook geen rockschool, of toch niet op een heel hoog niveau. Dus werd het jazz. Rock kon ik er niet in kwijt, wel jazz, funk, soul, bossa…”
Wist je toen al dat je verder wilde in de muziek?
Hanssen: “Ja, van jongs af aan wilde ik zangeres worden. Ik heb altijd al gezongen en gemusiceerd. Ik heb mijn hart gevolgd en daarom ben ik muziek gaan doen. Ik ben altijd blijven evolueren. Dan is TMF erbij gekomen en is het uitgegaan richting presentatiewerk. Voordragen, zingen, dansen, toneel, op een podium staan…. Dat zat er altijd in. Voor mij leek het dus een zeer logische keuze. (lacht) Ik kan niets anders. Het zou altijd iets te maken hebben gehad met communicatie, iets creatiefs. In het middelbaar volgde ik ook een kunstrichting.”
Je debuutsingle “Down as she goes” met de groep Hookers werd het lijflied van Greenpeace. Ben jij geëngageerd?
Hanssen: “Nee. Je kunt nog zo hard op straat roepen dat je voor of tegen iets bent, ik denk dat je vooral bij jezelf moet beginnen. Ik steun waar ik goed in ben en wat ik kan, ik probeer daar keuzes in te maken. Als een onderwerp mij na aan het hart ligt, kan ik daar columns over schrijven, interviews over geven of er debatten en gespreksavonden over houden. Zelf ga ik geen organisaties oprichten. Ik doe wat me interesseert en waar ik een verschil in kan maken. (denkt na) Ik vind trouwens dat hoe ouder ik word, hoe bescheidener ik ben in mijn meningen. Ik kan gewoon niet altijd alles weten. Als ik een onderwerp niet heb bestudeerd, vind ik het moeilijk om er mijn mening over te geven.”
Wilde je vroeger de wereld veranderen?
Hanssen: “Nee, niet veranderen. Ik heb altijd wel een groot rechtvaardigheidsgevoel gehad. Ik denk wel dat je de wereld kan veranderen door veel te tolereren van andere mensen die niet jouw mening hebben. Ik weet nog dat ik tien jaar geleden in Humo zwaar tegen het Vlaams Belang was. Nu nog steeds. Ik zei: ‘Als alle Vlaams Belangers wat meer seks zouden hebben, dan zou de wereld er beter van worden.’ Daar sta ik nog altijd achter. Maar als ik vroeger merkte dat er iemand tegenover mij zat met een racistische mening, ging ik daar fors tegenin. Je voelt dat wel, als ze iets laten vallen om te weten of je hetzelfde denkt. Nu weerleg ik zoiets op een heel rustige manier, ik blok het heel goed af. Weliswaar op een gematigde manier en veel efficiënter. Racisme is onwetendheid en daarom kun je met racisten gewoon niet discussiëren.”
Wat zou je vroeger gedacht hebben over de vluchtelingencrisis?
Hanssen: “Hetzelfde als nu. Mijn eerste reactie is ook: kan ik mijn huis aan vluchtelingen verhuren? Ik huur het zelf en daarom kan dat dus niet, Ik heb een ander huis dat ik verhuur en heb overwogen om dat open te stellen voor vluchtelingen, maar dat kan dus niet zomaar, zo heb ik me laten informeren. Waar ik mij druk om maak zijn uitspraken van mensen die zeggen: ‘Ja, maar zij hebben een iPhone.’ (windt zich op) Dat zijn geen arme mensen hé. Dat zijn mensen zoals u en ik. Syrië is geen rijk, maar zeker geen arm land. Ze vluchten uit hun land, in hun telefoon zit alles in. Het is bovendien alleen in België waar zo’n telefoon zo veel kost. (verontwaardigd) Hoe beschouwen wij die mensen? Wij staan er eigenlijk niet bij stil dat ons dat ook kan overkomen. Kan jij je voorstellen dat we door een burgeroorlog naar Denemarken gaan en wij daar niet binnen mogen? Natuurlijk maak ik mij daar druk om.”
MEDITEREN
Je hebt in het algemeen wel leren loslaten. Ik vind het chique dat jij jezelf een goede moeder vindt en je kinderen al eens zelf hun problemen laat oplossen. Sommige ouders willen alles regelen en steken hun hoofd er mee vol.
Hanssen: “Ik voed voor een groot deel mijn kinderen op zoals mijn moeder ons heeft opgevoed. Op veel vlakken heeft ze dat echt op een goede manier gedaan: mijn mama is een geboren mama. Ze heeft heel haar leven gewerkt als kleuterleidster. Haar doel was: veel kinderen hebben, juffrouw zijn en voor kindjes zorgen. Daarmee is ze echt gelukkig geweest. Wij kunnen ons dat niet meer voorstellen, we zijn altijd bezig met meer, beter en anders. Nu is ze 68 en op pensioen, ze is heel gelukkig met hoe haar leven is verlopen. Ze heeft veel talent voor wat ze deed. Ik heb gezien hoe zij het aanpakte en neem daar veel van over. En ja, ik heb een eigen mening over opvoeden en dat is vooral: het jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken. Hoe makkelijker jij bent, hoe makkelijker je kinderen zijn. Ik heb heel weinig regels, maar als iets niet mag, dan mag dat niet.”
Je hebt zelf ook gescheiden ouders, heeft dat je rol als ouder veranderd?
Hanssen: “Nee. Mijn moeder en mijn stiefvader zijn intussen al een goede dertig jaar samen, ik heb thuis altijd het mama-en-papa-gevoel gehad. Mijn stiefvader was een liefdevol vaderfiguur. Ik ben altijd bij mijn mama blijven wonen en als ik wilde ging ik eens naar mijn papa.”
Had je doordat je ouders gescheiden waren ook meteen het gevoel dat het perfecte plaatje niet bestaat?
Hanssen: “Nee hoor. Mijn moeder en stiefvader zijn nu drieëndertig jaar samen, ze zullen wel eeuwig bijeenblijven. Mijn ouders zijn elkaar tegengekomen op hun negentiende en één à twee jaar later al getrouwd. Rond hun veertigste zijn ze uiteengegaan. Tegenwoordig zijn er veel mensen die elkaar pas tegenkomen op hun dertig-, vijfendertigste…”
Je bent authentiek. Je kan goed jezelf zijn.
Hanssen: “Dat is het enige wat ik kan, ja. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet moeilijk heb met mezelf. Soms is alleen maar jezelf kunnen zijn een nadeel. Als je louter op je gevoel en echtheid functioneert, ben je ook heel kwetsbaar.”
En wie steunt je dan?
Hanssen: “Ikzelf. Maar ik heb ook goede vrienden en een heel toffe familie. Ik mediteer ook heel veel. Twee, drie jaar geleden had ik het wat moeilijk met mezelf. Het was een moeilijke periode in mijn leven en ik geraakte er niet uit. (Ze scheidde van haar man Fred Di Bono, met wie ze twee kindjes heeft. Bovendien werd bij haar moeder borstkanker vastgesteld, red.) Toen ben ik toevallig een kennis tegengekomen die mediteerde. Ik wou dat ook eens proberen. Ik ben dan TM gaan volgen: transcendente meditatie. Ik heb blijkbaar de meest hardcore vorm van meditatie eruit gekozen. Die cursus heeft alleszins ontzettend veel dingen veranderd en pas achteraf begon ik te horen dat veel bekende mensen zoals David Lynch en Oprah Winfrey daar fervente aanhangers van zijn. Het was ook de methode die The Beatles destijds deden. Tot een jaar geleden had ik dat pas door, toevallig. Alles in mijn leven is toeval. Als er iemand zou hebben gezegd: ‘Ik ben mindfulness gaan doen’, dan zou ik dat evengoed hebben gedaan. Ik kan mensen alleen maar aanbevelen om te mediteren, welke meditatie dan ook. Ik ben momenteel zelfs aan het experimenteren met verschillende vormen. Het is namelijk heel goed, zeker in deze gejaagdheid. (lacht) Ik steek geen wierookstokjes aan. Het is geen hocus pocus hoor, ik doe het gewoon in de zetel.”
En het helpt.
Hanssen: “Ja, het is intussen wel bewezen dat dingen zoals meditatie en mindfulness helpen. Je zet even je gedachten stil. Honderd jaar geleden hadden mensen in België dat misschien niet nodig: toen was er geen tv, internet of nieuws uit de wereld. Mensen waren bezig met hun gezin en werk, het was vaak handenarbeid: geconcentreerd met iets bezigzijn is ook mediteren. Ik probeer het twee keer een half uur per dag te doen, als het mij niet lukt slechts één keer een halfuur. Mensen zeggen me: ‘Daar heb ik geen tijd voor.’ Dan denk ik: als dat niet lukt, dan klopt er iets niet. Begin dan gewoon met tien minuten meditatie, dat is ook goed. Zelfs als je aan het afwassen bent, kun je mediteren. Ook iets heel tofs: voor 3 op Reis ben ik gaan psychoblokken, rotsklimmen boven de zeespiegel zonder veiligheidstouwen. Dat is eigenlijk ook mediteren: je kan enkel bezig zijn met jezelf, je evenwicht en de rotsen. Ik weet wel dat je jezelf veel pijn kan doen als je van heel hoog in het water springt. Bij De Grote Sprong ben ik na de opname ook eens van de tien meterplank in het water gesprongen en fout neergekomen.”
Je zei vroeger eens dat je onafhankelijk leuk vindt, maar je nog moet leren dat het niet wil zeggen dat je geen hulp mag zoeken.
Hanssen: “Ik wil heel erg sterk zijn, maar ik moet leren om mijn verhaal te kunnen doen. Ik wil mijn eigen miserie snel zelf oplossen, terwijl ik anderen wel help. Ik praat wel over mijn eigen problemen en soms hoor ik mezelf nog eens zagen en zeuren en dan ben ik me beu gehoord. Soms is het heel goed dat ik mijn plan trek en soms moet ik sneller zeggen: ook ik heb hulp nodig.”
Ben je zo al tegen de muur gelopen?
Hanssen: “Ik loop alleen maar tegen de muur. Ik zie die muur aankomen en dan nog blijf ik lopen. Dan val ik, heb ik pijn, krab ik weer recht en begin ik verder te lopen. Terwijl ik kei hard loop, maak ik ondertussen heel veel mee. Gelukkig houdt meditatie me meer gefocust. Ook met het ouder worden merk ik snel of ik er over ga of niet.”
Had je vroeger faalangst?
Hanssen: “Ja, nu nog. Misschien is het ook een vorm van perfectionisme dat je verlamt, waardoor je faalangst krijgt. Ik leg de lat hoog, maar enkel als ik weet dat het haalbaar is. Maar alles is haalbaar. Er zijn ook dingen waar ik jammer genoeg al mee gestopt ben omdat ik denk dat het niet goed genoeg zal zijn.”
Velen vinden je lief, maar je kan ook hard zijn.
Hanssen: “Ik weet niet hoe dat komt. Ik ben met veel mensen rondom me opgegroeid, misschien dat ik daarom heb moeten vechten voor mijn plekje. Ik doe ook niet flauw. Laatst was ik weg voor 3 op Reis in Frankrijk en we gingen oesters eten. Buiten mezelf, at niemand van ons vier in de crew oesters. Er was een hele discussie aan de gang. ‘Oh, we gaan oesters eten. Maar hoe proeft dat? Ah, ik vind het zo vies.’ Mannen, het ging maar over oesters. Zo ben ik echt niet. En als er iets tegenzit in het leven, probeer het te veranderen. Lukt het niet, probeer het dan te aanvaarden.”
Heb je veel via je werk toegepast op je privéleven? In de media moet je ook je mannetje staan.
Hanssen: “Nee, mijn mannetje staan: dat heb ik eigenlijk niet zo nodig in mijn job. Ik heb altijd hard gewerkt en ben altijd professioneel geweest, daarom draai ik nog mee. Misschien ook omdat ik niet flauw ben en niet constant mijn zelfbeklag doe of belachelijk onzeker ben. Als ik moet presteren dan doe ik dat. Dankzij mijn mama heb ik een heel open blik op de wereld. Ik heb ook veel empathie, ik kan echt iedereen interviewen. In mijn privéleven ga ik wel niemand interviewen op de manier zoals bij Expeditie Robinson. Het enige wat ik op café vaak doe als er iemand aan het discussiëren is, is hun naam op een bierviltje schrijven en bijvoorbeeld kei droog zeggen: ‘Stefan, je mag nu het eiland verlaten.’ Dan moet iedereen altijd heel hard lachen.”
VEEL IN BED GELEGEN
Je eet gezond, je mediteert. Is dat ook allemaal gekomen door je job?
Hanssen: “Misschien wel, ja. Anders houd ik het niet vol. Maar ik laat me ook regelmatig gaan. Het is zoals yin en yang hé. (opgewonden) Soms drink ik veel te veel… Ik houd ook ontzettend veel van dansen. Maar ik ben geen 22 meer, mijn lichaam herstelt niet meer zo snel. Mijn hoofd is meer rock-‘n-roll dan mijn lijf. Als ik besluit om te feesten, feest ik keihard, maar dan weet ik ook dat ik bij wijze van spreken drie dagen niet uit mijn bed kom. Gelukkig houd ik door te mediteren mijn focus. Ik zit ook vaak in Nederland, het zijn allemaal zo veel verschillende werelden…”
Het is ongewoon dat je als Vlaamse op de Nederlandse tv komt.
Hanssen: “Ja, alhoewel: Bart Peeters heeft er gewerkt, Jo De Poorter, Kürt Rogiers, Goedele Liekens… Ze zien daar graag Vlamingen. Ik vind het vooral leuk als er nieuwe impulsen op me afkomen. Het is daarnaast heel fijn om op een andere manier tv te kunnen maken. Nederlanders beschouwen me anders. In Vlaanderen hebben ze vooral een commercieel beeld van me. In Nederland mag ik veel meer mijn persoonlijkheid uitspelen.”
Is het ook lossere tv?
Hanssen: “Ja, lossere programma’s. Wat ik op 3 op Reis zeg, hoe ik het zeg, wat ik aandoe, welk land ik wil doen… Dat komt vanuit mezelf. In Vlaanderen heb ik vooral programma’s gepresenteerd waarbij ik een spel moest uitleggen en kandidaten moest wegsturen…”
Het moet ook fijn zijn dat je in het buitenland erkenning krijgt, ‘internationaal succes’ geniet.
Hanssen: “Ja, ik denk het wel. Maar ik vind het vooral fijn om nieuwe mensen te leren kennen. Weer iets nieuws, dat vind ik leuk. Dat spreekt me nog meer aan dan een ander land, het is ook maar Nederland. Het is Amerika niet. Het bewijst wel dat ik geen toevalstreffer ben. Het feit dat ik al vijftien jaar in de media werk en ook in Nederland, heb ik niet alleen te danken aan het feit dat ik op mijn 25e een mooi meisje was. Dan zal ik toch wel iets hebben dat ik kan.”
Hoe ben je bij BNN terecht gekomen?
Hanssen: “Toen ik stopte met Expeditie Robinson nam Nicolette Kluijver, de huidige presentatrice van dat programma in Nederland, mijn plaats over. Toen dachten ze dat de wereld zou vergaan. Ik wist allang: iedereen is vervangbaar. In Nederland waren er Facebookpagina’s opgericht opdat ik moest terugkomen bij Expeditie Robinson. Zelfs nu is er iedere week nog een tweet waarin iemand zegt: ‘Evi, we missen je.’ Al presenterend had ik niet door dat mensen in Nederland mij zo waardeerden. Dat is de mensen van BNN ook niet ontgaan en toen Nicolette wegging bij 3 op Reis, vonden ze het heel logisch om mij te vragen. Ze werken er vaak met gastpresentatoren die één à twee reportages maken. Na mijn eerste reportage mocht ik er een pak meer doen, nu ook in het tweede seizoen. VTM blijft nog altijd mijn werkgever, ik vind dat heel tof dat ik zulke uitstapjes mag maken: dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend.”
Ze vinden jou wel leuk in Nederland.
Hanssen: “De baas van BNN zei onlangs: “We werken wel vaker met gastpresentatoren, maar jij geeft er je eigen tone of voice aan.” Dat is niet moeilijk: ik ben Vlaams. Los daarvan: het is niet enkel mijn Vlaams accent. Dat is leuk voor enkele keren, maar mensen wisten al bij Expeditie Robinson dat ik Vlaams spreek, ik ben ook af en toe te gast geweest bij De Wereld Draait Door. Mijn Vlaams accent is een van de factoren waarom ze mij fijn vinden, niet het enige. Anders zouden alle Vlamingen daar werken.”
Wat zijn dan de andere factoren?
Hanssen: “Ik weet het niet. Waarom draai ik hier al vijftien jaar mee? Jij mag het invullen.”
Vraag jij jezelf dat soms niet af?
Hanssen: (twijfelt) “Ja, er zal wel iets zijn dat ik goed doe in mijn job.”
Vraag je vaak feedback?
Hanssen: “Ja, maar dat is moeilijk om te krijgen. Vooral in Vlaanderen. Sinds ik begonnen ben, heb ik altijd om feedback gevraagd. Ik wil coaching, maar dat blijft moeilijk. Het is ook een moeilijk beroep, het blijft iets dat je zelf moet uitzoeken.”
Je hebt op je 23e al een burn-out gehad.
Hanssen: “Dat was al voor het woord burn-out bestond. Dat was bij TMF. Het werd me wat te veel. Heel hard gewerkt, er waren ook wat spanningen op de werkvloer, mijn gezondheid zat niet goed… Van de dokter moest ik drie weken thuisblijven. Ik heb toen een aantal dingen op een rijtje gezet. Dat was toch heftig. Ik weet niet of je van een echte burn-out na drie weken al oké bent. Ik was in ieder geval overspannen. Ik vond het moeilijk om mijn zwakte te merken. Nu ben ik nog altijd heel hard voor mezelf en dat is belachelijk. Je moet juist heel goed voor jezelf zorgen, zacht zijn voor jezelf. Als je goed wil presteren moet je luisteren naar jezelf.”
Relativeren je kinderen je bekommernissen?
Hanssen: “Ja, meer en meer. Je moet er wel in groeien. Nog eens kinderen erbij is ook veel vermoeiender, je kinderen gaan je werk niet makkelijker maken. Ik heb moeten leren om mijn kinderen niet als een extra last te zien, maar als een andere wereld waarin ik me juist kan opladen. Als je daar bent, zijn dat je prioriteiten. Soms vraag ik me af: wat heb ik gedaan tussen mijn twintigste en mijn dertigste? Ik heb keiveel gedaan, maar ik heb ook keiveel in mijn bed gelegen. Tijd weggeslapen of weggefeest, wat je in die periode ook moet doen. Met kinderen kan ik beter mijn prioriteiten stellen.”
Wat mogen we op jouw grafzerk schrijven?
Hanssen: “Ik wil uitgestrooid worden. Je mag me ook aan de wetenschap geven. (denkt na) Ik hoop dat ik zo oud word dat ze kunnen zeggen: ‘Ze heeft goed geleefd, ze heeft dat goed gedaan.’ En dat ze eens goed met me lachen. Ze moeten me niet te hard ophemelen. Pak me gerust op mijn kleine kantjes, noem me maar Louiza Quatorze.”
