De arbiters wrongen zich in allerlei bochten om het bestuur niet af te vallen. Artikel 60 bleek in het reglement een gouden greep te zijn, want dat gaf een totalitaire macht aan het bestuur en kon het beslissen wat het wilde voor zover het reglement daarin niet voorzag. De arbiters volgden die lijn. Het scheidsgerecht zette de bijl in het gezinsleven en stelde dat de kinderen weer naar les mochten en de moeder nimmer geroyeerd zou zijn geweest, hoewel dat op papier anders stond vermeld. Desondanks oordeelden de arbiters, dat de overeenkomst niet verworpen had mogen worden en tegen het royement moest worden weggestreept.