Frenna werd als jongetje afgebeuld in Ghana

Net op het moment dat rapper Frenna (echte naam Francis Edusei) met zijn album Geen oog dichtgedaan de hitlijsten bestormde, kwam hij maandenlang in Suriname vast te zitten. Nu de muziek weer vrij kan klinken legt hij uit hoe voetbal hem gevormd heeft en waarom zijn vriendschap met Eljero Elia hem alles waard is. "Ik werd geslagen en huilend belde ik mijn moeder op dat ik terug naar Nederland wilde."

We kennen jou als Frenna maar zo heet je niet…
‘Frenna is afgeleid van mijn daadwerkelijke naam Francis Edusei. Dat werkt toch wat beter in de muziekscene. Maar ik ben niet de enige. Mijn maat, voetballer Eljero Elia, noem ik ook bijna nooit bij zijn daadwerkelijke naam. Ik zeg vaker ‘Elly’ of ‘broer’. Vooral die laatste gebruik ik vaak bij echte vrienden.’

Wat maakt jullie vriendschap zo sterk?
‘Het feit dat we het beste in elkaar naar boven halen. We motiveren elkaar de allerbeste te worden in ons eigen vakgebied en negativiteit buiten de deur te laten. In Nederland kun je erop wachten dat je naast lof ook met negativiteit en jaloezie te maken krijgt wanneer je succes boekt, maar het is helemaal niet verkeerd om hardop uit te spreken dat je gelooft in je eigen kunnen. Uiteindelijk betaald zich dat alleen maar uit in mooie dingen. In mijn geval in het feit dat ik mijn nummers terug hoor op de radio en in de clubs en in Elly’s geval dat hij goals maakt en prijzen wint. Natuurlijk zie en hoor ik ook negativiteit maar de kunst is om daar niet op in te gaan. Ik focus mij op wat ik moet doen en behandel andere mensen op de manier waarop ik zelf ook graag behandeld wil worden. Als je dat doet, pas dan kun je praten over greatness als sporter of artiest.’

Waarin leren jullie van elkaar?
‘Door de manier waarop we met lastige situaties omgaan. Zo vond ik het moeilijk om voor mijn nieuwe album ook een gevoelig nummer te schrijven dat gaat over alle dingen in mijn leven die niet goed gaan. Ik had een plaat geschreven met allemaal vette tracks en dan zit je er niet op te wachten om ook zo’n nummer aan die lijst toe te voegen. Toch kreeg van mijn producers wel dat advies. ‘Klinkt lekker maar ik mis de pijn. Wat zit je dwars?’, vroegen ze me. Door nu ook te zingen over zaken die ik liever voor mezelf had gehouden kunnen de fans mij echt leren kennen en daar gaat het uiteindelijk om. Het maakt het album completer. Ik weet dat Elly achter me staat. Hij pusht me niet om ineens een rockliedje te maken maar zegt me dat ik me op mijn eigen stijl moet blijven concentreren. Andersom sta ik ook achter zijn keuzes wat betreft clubs. Het kan thuis of op het werk niet altijd top gaan, maar ik zeg hem altijd: stay strong en samen staan we sterk. In Duitsland deed hij het lekker, daar hebben we ook ons eerste album gemaakt, maar daarna kwam hij via Feyenoord terug naar Nederland. Bij die transfer dacht ik alleen maar: je bent thuis, gozer. Je zit nu om de hoek dus we gaan weer vaker chillen. Met Feyenoord heeft hij gelukkig voor ‘mijn’ club gekozen. Jaren geleden toonde ook Ajax eens interesse in hem en als hij daar naartoe was gegaan dan had ik dat ook gerespecteerd, maar eerlijk is eerlijk: ik ben persoonlijk wel blij dat dat nooit is gebeurd. Daar ga ik natuurlijk niet over liegen. Mijn ‘broer’ zat de afgelopen twee seizoenen uitstekend op z’n plek hier.’

Zijn voetbalsupporters te vergelijken met jouw fans?
‘Sterker nog, het zijn vaak precies dezelfde mensen! Mijn fans in het theater zitten op zondag in het stadion op de tribune. Dat komt omdat Eljero al vanaf het begin een soort PR-machine voor mij en m’n SFB (Strictly Family Business) is geweest. Kort na het uitbrengen van m’n eerste nummer, plaatste hij ons logo op zijn Instagram account en met zijn honderdduizenden volgers ging dat natuurlijk dus al snel rond. Ik had geen idee dat hij dat van plan was te doen. Ook doet hij na een goal vaak danspasjes uit mijn videoclips na en hij zette na zijn hattrick tegen FC Groningen, vorig jaar augustus, zelfs ons logo op zijn scheenbeschermers. De media pakte het massaal op. De manier waarop hij zijn love showt komt recht uit zijn hart. Via snapchat zag ik dat m’n nummers ook regelmatig voor een wedstrijd in de kleedkamer gedraaid werden en als er dan door een speler na een goal weer zo’n dansje uit een video werd nagedaan, wist ik al welke track ze als laatst gehoord hebben.’

Ervaren jullie succes ook hetzelfde om dat je beide voor een groot publiek staat?
‘Ik denk het wel. Wanneer mensen mijn nummers meezingen dan voelt dat voor mij als een mooie actie of een goal. Alleen kan ik vooraf wel wat langer sleutelen aan mijn eindproduct voordat anderen het te horen krijgen. Ik ga in mijn songteksten best ver en dat schiet bij sommigen weleens in het verkeerde keelgat. Je moet tegenwoordig heel erg letten op wat je zegt maar mensen moeten ook weten dat ik mijn teksten soms ook aandik. Een dief in een film steelt in het echte leven toch ook niet? Ik meen het allemaal wel maar overdrijf vaak ook een beetje.’

Heb je zelf ook gevoetbald?
‘Als kind was ik aanvaller en volgens mij nog best goed ook. Mijn zus bracht me elke training met de auto naar Zuiderpark waar ik speelde. Later ging mijn tijd meer op aan school, bijbaantjes en raakte ik meer geïnteresseerd in dames en muziek. Maar voetbal heeft zeker een belangrijke rol gespeeld in mijn jeugd en me gevormd tot wie ik nu ben. Al had dat meer te maken met het land waar ik kwam te spelen: Ghana.

Je bent een geboren Hollander dus dat vraagt om een uitleg…
Mijn beide ouders zijn van oorsprong Ghanees en omdat mijn moeder daar in die tijd een aantal succesvolle zakelijke projecten had lopen, dacht ze dat ik daar een betere toekomst kon krijgen. Normaal gesproken leggen mensen de omgekeerde weg af maar wij waren juist in Ghana veel welvarender dan hier. Op mijn tiende vertrok ik naar Afrika om er tot mijn veertiende te blijven. Toen werd mijn broer zo ziek dat hij terug moest naar Nederland. Wij waren echter onafscheidelijk dus ik ging hem al snel weer achterna.’

Wat zijn de verschillen in het voetbal tussen daar en hier?
‘In Ghana hebben kinderen nog echt respect voor volwassenen en maken ze niet van elk gesprek een discussie. Soms denk ik daar weleens aan terug wanneer ik sommige mensen, ook voetballers, hier moeilijk zie doen tegenover leidinggevenden. Die mensen zouden eens een maandje in Ghana moeten zitten, dan piepen ze wel anders. Regelmatig werd ik in het begin met een stokje op mijn vingers geslagen als ik de leraar tegensprak. Huilend belde ik dan mijn moeder op dat ik terug naar Nederland wilde maar langzaam wende ik ook daar aan en kwam het minder voor. Voetballen deden we op blote voeten. Mijn moeder had soms een stapeltje schoenen om uit te delen maar negen van de tien keer trok ik ze niet aan omdat ik bij de rest wilde horen. Trainen in Ghana was loodzwaar en hoewel we amateurs waren, leek het qua intensiteit wel of we professionals waren. Ons team in het stadje Terna behoorde tot de negende van twaalf communies, zoals de wijken daar heten en we noemden onszelf Jen Tijay, wat zoveel wil zeggen als: we weten niet van stoppen. Voor elke training liepen we negen kilometer van huis naar het voetbalveld. Rennen en joggen door het hete zand en daarna ook nog het water in. Loodzwaar en in niets te vergelijken met hier. Na die eerste dag was ik helemaal kapot. Het heeft uiteindelijk een klein jaar geduurd voordat ik echt één van de anderen was.’

Heeft Ghana je ook iets positiefs gebracht?
‘Het land heeft me discipline en respect bijgebracht waardoor ik de artiest ben geworden die ik nu ben. Ik geloof echt dat ik nu anders in het leven had gestaan als ik daar niet vier jaar had gewoond. Soms heb ik geen zin om te werken maar ga ik toch door en merk ik uiteindelijk dat het goed is dat ik aan de slag gegaan ben. Dan ga ik om twaalf uur ’s middags de studio in, zit ik er tot acht uur ‘s avonds, snel even slapen en weer terug. Ik ben een harde werker maar dat komt alleen maar omdat muziek mijn passie is en ik de afro sound die ik vroeger in Ghana beluisterde nu omzet naar mijn eigen werk. Dat zorgt ervoor dat je er voor de volle honderd procent voor kunt gaan. Waarom denk je dat voetballers week in, week uit steeds maar weer opnieuw trainen voor een wedstrijd? Volgens mij heeft dat ook met passie te maken.’

Waar zie je jezelf over tien jaar?
‘Ik heb dan mijn eigen label en een boekingsagency met verschillende artiesten. De volgende generatie coachen en ze behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt. Al is een keer goed op je bek gaan ook niet erg om te kunnen leren. Ook Eljero zit over tien jaar in zo’n soort rol maar dan als voetbaltrainer, dat weet ik zeker.’

Mijn gekozen waardering € -