Naast de frietchinees zit een dierenarts en daarnaast zit Chinees restaurant Man Wah. Ik weet niet of de eigenaren familie van elkaar zijn. Je hoort mij niet zeggen dat ik Chinezen niet uit elkaar kan houden, dat lukt prima, maar familiebanden detecteren, daar waag ik me niet aan. Ze zien er ook niet heel frieterig uit, onze frietchinezen.
In mijn geboortedorp had je op loopafstand snackbar De Haan. Daar werkte liefhebbers van patat. Het vet droop er vanaf. Frituur, dat straalden ze aan alle kanten uit. Niets slank Chinees poppetje, gewoon een dikke deur die af en toe een portie bitterballen voor zichzelf in de frituur kwakte en een slaatje als toetje naar binnen schoof. Altijd voetbal op de tv die aan de muur hing. Het was er goor. Je kwam met je ogen dichtgeknepen binnen, anders durfde je niet meer te bestellen.
Frikadel
De snackbarhond was een heel dikke jachthond met hangogen. Die zat braaf bij de deur en daar werd af en toe een frikadel heengegooid. Ving ie feilloos. In Amsterdam zit bij de Febo een reiger die hetzelfde kunstje kan. Prachtbeest. Bij de frietchinees hebben ze geen snackbardier. Geen dikkerd om te knuffelen. Alles strak en slank en schoon. Daar krijg je toch je vraagtekens bij. Een kok moet ook vet op de botten hebben, anders vertrouw ik het ook niet.
Tot nu toe zijn het wel de lekkerste patatten die ik ken en de kaassoufflees zijn van topkwaliteit. Ik durf te wedden dat de frietchinezen niets eten van hun eigen gefrituurde spul, maar voor een snackje even achterlangs bij Man Wah naar binnen rennen. Toch eens vragen wat ze dan nemen. Ga ik dat ook maar eens proberen.
Tekst: Juliette Verheijen
www.woordenbijzaken.nl
juuleke.blogspot.com
