“Ik kijk graag terug op mijn carrière,” zegt Garland Jeffreys aan het begin van het interview.
Het verschijnen van je solodebuut markeerde in 1973 een ‘geheel nieuwe fase in je carrière’, zei je destijds. Hiervoor speelde je in kleine nachtclubs, kelders van kerkgebouwen, synagogen en bij organisaties voor daklozenopvang.
“Dat klopt. Die periode kan ik me goed herinneren. Ik nam toen elk optreden aan dat ik maar kon krijgen en maakte het mijn allerbeste optreden. Mijn allereerste optredens buiten de Verenigde Staten had ik in Nederland, het Nederlandse publiek heeft mij meteen ondersteund. Daar ben ik jullie nog altijd dankbaar voor. Het succes in Nederland opende voor mij de deur naar een Europese carrière (Jeffreys had met zijn hit Matador ook succes in Frankrijk). Ik vind het bijzonder dat ik 17 april weer in Paradiso sta. Het is geweldig dat Paradiso 50 jaar bestaat (de poptempel opende haar deuren op 30 maart 1968).” Garland Jeffreys was bijna dertig jaar toen hij zijn solodebuut opnam.
Voel je je thuis bij de manier waarop Nederlanders sociaal betrokken en geëngageerd zijn? In je songteksten ben je dat ook.
“Jullie zijn één van de weinige landen in de wereld! Zo zou het overal moeten zijn. Kijk eens hoe wij het in Amerika doen? Dat is afschuwelijk. Donald Trump denkt dat hij de Koning is, bijna iedereen in Amerika kan hem niet uitstaan.”
Kijk eens hoe wij het in Amerika doen? Dat is afschuwelijk. Donald Trump denkt dat hij de Koning is, bijna iedereen in Amerika kan hem niet uitstaan.
Op 14 Steps To Harlem staat het nummer Colored Boy Said dat begint met de (rap)woorden I got a President who looks like me, en over Barack Obama gaat. Heb je al songs in gedachte die over Donald Trump gaan?
“Ik schrijf constant songs, zeker ook over de politieke veranderingen in Amerika. Deze zullen verschijnen op een nieuw album.”
De muziekpers heeft altijd geschreven dat je een eigen stijl hebt; een smeltkroes van bluesrock, soul en reggae. Een stijl die je sindsdien altijd terug liet komen op je platen. Je hebt in de jaren ’60 de folkscene uit The Village, in de jaren ’70 de New Yorkse punkscene en in de jaren ’80 de rockscene meegemaakt.
“Ik heb het altijd leuk gevonden om deze stijlen te gebruiken. Mijn volgende plaat wordt een soulplaat. Ik wil een connectie leggen met Al Green.” (Jeffreys zingt na dit antwoord een song in de stijl van Al Green)
In het Amerikaanse popblad Billboard van 27 februari 2017 zei je: ‘I’ve got a job to do’. Zie je het als je taak om over de huidige situatie onder Trump een plaat te maken?
“Ik moet daar over nadenken. Mijn vorige songs over de mensenrechtensituatie zijn goed ontvangen, maar ik wil niet aanmatigend zijn. Mijn taak is om mijn mening over de situatie te duiden in songs. Ik wil deze mening over racisme, mensen met een andere huidskleur, vrouwenrechten en sociale misstanden aan zoveel mogelijk mensen laten horen.”
Ik wil niet aanmatigend zijn.
De plaat 14 Steps To Harlem is een hommage aan je ouders, op de plaat kijk je ook terug op je jeugd.
“Als kind had ik het moeilijk. Mijn moeder was zwaar verslaafd aan alcohol. Mijn vader groeide op in de New Yorkse wijk Harlem en sliep vaak op daken. Hoewel het een levenslang litteken is heb ik mijn vader vergeven dat hij mij sloeg en liet opgroeien in moeilijke en harde omstandigheden. Later betuigde hij spijt. Hij zei: ‘Ik heb alles gedaan om je een goede opleiding te geven en naar Syracuse University te kunnen sturen’. En dat deed hij!. Mijn vrouw Claire en ik zijn dolgelukkig met onze dochter Savannah, met wie ik op 14 Steps To Harlem in de song Time Goes Away een duet zing. Zij is een muzikaal talent en wil graag, nadat ze is afgestudeerd, in mijn voetsporen treden. Nee, ze komt niet mee naar het Paradiso-concert.”
Ben je in de afgelopen jaren meer persoonlijk en autobiografisch geworden in de songs op je platen?
“Mijn teksten zijn altijd persoonlijk en autobiografisch geweest. Ik kan geen teksten schrijven die geen betekenis hebben.”
Lou Reed was mijn grote vriend, we hielden van elkaar.
Halverwege de jaren zestig ontmoette Garland Jeffreys Lou Reed op Syracuse University, ze werden studiegenoten en vrienden. Op het album 14 Steps To Harlem zingt Jeffreys de song Waiting For The Man (in 1967 uitgebracht door Velvet Underground waarvan Lou Reed bandlid was) als hommage aan Reed. Lou Reed overleed op 27 oktober 2013, dit jaar 5 jaar geleden.
Hoe ga je Lou Reed dit jaar herdenken?
“(Garland Jeffreys wordt na deze vraag emotioneel) Lou was mijn grote vriend, we hielden van elkaar. We hebben elkaar ontmoet in het restaurant van Syracuse en vroegen: ‘Hé, wat doe jij?’ Lou Reed is, voor altijd, in mijn hart – meer dan nog in hoe ik songs maak. Hij zal altijd degene zijn die mij de weg wees en ik hem.”
De plaat 14 Steps To Harlem sluit af met de song Luna Park Love Theme, waarop Laurie Anderson – de weduwe van Lou Reed – viool speelt.
In 2016 verscheen bij Xander Uitgevers de biografie Lou Reed, geschreven door de Britse popjournalist Howard Sounes, waarin Jeffreys ook wordt genoemd.
14 Steps To Harlem is, na een crowdfunding, uitgebracht op je eigen platenlabel Luna Park Records. Welke vrijheid geeft je dit?
“Ik heb hierdoor alle controle op wat ik muzikaal wil doen. En ik voel ook geen druk, zoals bij een contract met een major platenlabel.”
Garland Jeffreys is een nieuwe crowdfunding gestart om de documentaire met als titel Who is Garland Jeffreys? over zichzelf, zijn muziek en het maken van zijn nieuwe plaat te kunnen maken. Meer weten? https://www.pledgemusic.com/projects/whoisgarlandjeffreys
Mijn volgende plaat wordt een soulplaat. Ik wil een connectie leggen met Al Green.
In het verleden heb je regelmatig samengewerkt met je, andere muzikale, vriend Bruce Springsteen. Op 28 mei 2012 stond je, in een duet, samen met The Boss op het podium tijdens Pinkpop, het festival waar je in 1980 ook zelf speelde. Zijn er nieuwe muzikale plannen met Bruce Springsteen?
“Dat denk ik niet. Bruce staat nu op Broadway, hier in New York. Nee, ik heb de show nog niet gezien, de kaartjes zijn te duur. Maar ik zou de show graag willen zien. Dat hij vooral akoestisch speelt is geweldig. Bruce en ik hebben een bijzondere band en vriendschap, maar ik wil Bruce niet vragen of ik mag komen kijken. Zelfs voor mij is Bruce onbereikbaar, ik heb geen telefoonnummer van hem.”
Garland Jeffreys werkte eerder ook samen met Dr. John, The E-Street Band, James Taylor, Micheal Brecker en John Cale, die de song Fairweather Friend – geschreven door Garland Jeffreys – op zijn solodebuut Vintage Violence opnam.
Je had in Nederland twee Top 40 hits; in 1979 met Matador (hoogste notering nummer 4/13 weken in de hitparade) en in 1991 met Hail, Hail Rock ‘n’ Roll (hoogste notering nummer 4/8 weken in de hitparade). Hunker je nog naar hits?
“Ik heb nooit gekozen om commerciële platen te maken waarop hits staan. Ik maak platen die voor mij betekenis hebben. Een hit als Matador is dan een cadeau. Matador is in de VS nooit een grote hit geweest.” (Matador behaalde geen Amerikaanse Billboard Top 100-notering, het is te vinden op het album American Girl & Boy. Jeffreys behaalde met de song 96 Tears op 28 maart 1981 wel een notering in de Amerikaanse hitlijst; hoogste notering nummer 66).
Garland Jeffreys wordt op 3 juli aanstaande 75 jaar.
