‘Ellen, mogen we je even storen?’ Bedremmeld staan twee ouders voor mijn hotelkamer in Mérida, samen met hun twaalfjarige zoon. De familierondreis door Mexico is de eerste verre reis voor de Limburgers. Nog niet eerder waren de veertigers zo ver van huis. De moeder, schoorvoetend: ‘Er is iets heel ergs gebeurd.’ Ik zet me schrap voor wat komen gaat.
‘Onze zoon is zijn knuffel vergeten in het vorige hotel, in Cancun.’ De jongen heeft tranen in zijn ogen, zijn ouders leven met hem mee. Ik probeer mijn opluchting niet te laten merken. ‘Oh, nee! Wat erg.’
Natuurlijk, ik zal het hotel zo snel mogelijk bellen, ik spreek tenslotte Spaans. Maar dan heb ik wel een duidelijk signalement nodig. Ik vraag de jongen hoe zijn lievelingsbeer eruit ziet. Lengte, postuur en huidskleur herhaal ik voor de zekerheid nog eens, zodat ik het goed doorgeef aan de receptionist. Ook beloof ik na te denken over een reddingsplan. Hoe krijgen we de beer weer terug bij zijn baasje? Zelf komen we niet meer in de buurt van het hotel. Gelukkig is het hoogseizoen: er komen nog groepen na ons. Dat biedt mogelijkheden.
Later die dag doet een tweede gezin een ontdekking. ‘Ellen, ik vrees dat we iets zijn vergeten.’ Op dag twee staat de teller al op twee vermiste knuffelberen. Ik snap het wel. De groep kwam gisteravond laat aan en vanochtend vertrokken we al om 8:00 uur richting Mérida. Onderweg stond een bezoek aan Chitzén Itzá op het programma. Moe van de lange vlucht en in de war door 7 uur tijdsverschil, moesten ze van mij nadenken over het inpakken van hun dagrugzak. Denk aan deet, zonnebrand en zwemspullen. Want een verfrissende duik in een cenote staat ook nog op het programma. Let dan maar eens op je knuffel.
De hotelreceptioniste van het hotel in Cancun snapt er niets meer van als ik voor de tweede keer bel. Gaat het nu om een witte beer of om een ecru-kleurige knuffel? Gelukkig hebben de schoonmaaksters meerdere dieren aangetroffen tussen de lakens. Ik krijg een foto van het berenduo. De receptioniste heeft ze gezellig tegen elkaar aan gezet op de balie. Ik deel de foto in de groepsapp.
‘Jaaah, dit zijn ze!’ Nu alleen nog even regelen dat de beren uiteindelijk in Nederland terecht komen. Dat is snel geregeld: een collega is zo aardig om twee extra passagiers mee te nemen en zal ze in Nederland op de post doen. De ogen van de jongen fonkelen. Binnenkort is hij jarig… en hij heeft de komende 18 dagen toch echt pluizige ondersteuning nodig om goed te kunnen slapen. Lief kijkt hij zijn moeder aan. Voor mijn ogen ontstaat er een win-winsituatie: hij mag in Mexico ook nog een nieuwe knuffel uitzoeken.
