Vlak na de tragische dood van het meisje in Rotterdam ging Twitter volledig los op de verdachte, de situatie en de omstandigheden. De verdachte zou een pedofiel zijn en het was toch wel heel erg schandalig dat een man van 31 een relatie had met een meisje van zestien jaar oud.
Ik besloot een draadje te maken op Twitter met enige uitleg over de verschillende begrippen. Over de timing van het draadje kun je natuurlijk twisten, maar ik vind het persoonlijk raar dat je blijkbaar wel vlak na een tragedie allerlei onzin de wereld in mag slingeren, maar die onzin niet mag weerleggen.
Het gewraakte draadje ging alleen over de ophef rond de woede over een relatie tussen een 16-jarige een 31-jarige. Niet over de specifieke moord, feitelijk niet eens over de hele tragedie. Louter een algemene uiteenzetting ‘naar aanleiding van’. Op dat moment was ook alleen bekend dat klasgenoten van het meisje hadden gezegd dat ze een relatie had of had gehad met de man.
Het draadje bevatte de volgende feiten. Er kon op basis van de toen voorhanden zijnde informatie nooit sprake zijn van pedofilie. Pedofielen vallen namelijk niet op meisjes van zestien, zij houden zich bij kinderen die nog niet geslachtsrijp zijn. Doorgaans houdt het bij een leeftijd van 13 jaar wel op. Daar komt nog bij dat kindermisbruik veel groter is dan pedoseksualiteit. Tweede onderdeel was de veronderstelde relatie tussen de twee. Velen vonden het leeftijdsverschil veel te groot. Er moest dan ook wel sprake zijn van seksueel misbruik.
En dat is apart. Los van het gegeven dat we op dat moment helemaal niet wisten of er überhaupt seksueel contact was tussen de twee, heeft de wetgever de leeftijd voor het legaal hebben van seks juist op 16 jaar gezet. Daar kun je van alles van vinden, maar vrijwillige seks tussen een man en een meisje van zestien jaar oud is niet strafbaar. Met een kind van vijftien bijvoorbeeld wel.
Twitterstorm
En toen begon de twitterstorm. Zoals altijd aangevoerd door anonieme tweeps die mij ziek in mijn hoofd noemden. Ik was uiteraard zelf een pedofiel en een kinderneuker, een ‘ziekelijke nageboorte’ en een gedrocht. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om kindermisbruik goed te praten? Neukte ik soms zelf kinderen? Een aantal tweeps tikte in de reacties de twitternaam van mijn grootste opdrachtgever mee. Of ik niet even ontslagen kon worden? Weer een ander stelde mij de vraag of ik het dan ook wellicht goed zou vinden als hij mijn kinderen zou neuken?
Maar het werd nog malicieuzer. Een van de belagers gebruikte mijn naam en de twitternamen van het Meldpunt Kinderporno en Jeugdzorg. Mensen moesten mij maar aanmelden bij die instanties, ik had immers ‘pedofiele neigingen’. Niet veel later werd ik op Twitter ook daadwerkelijk gevolgd door het Meldpunt Kinderporno. Blijkbaar was de nieuwsgierigheid gewekt.
Wierd Duk
De massale afkeuring over mijn persoon kwam pas echt op gang toen publicist en verwoed twitteraar Wierd Duk zich met de zaak ging bemoeien. Hij citeerde volledig uit context een reactie van mij op een andere tweep (die stelde dat de verdachte kinderen neukte). Mijn reactie was: ‘Kinderen ‘neuken’ maakt je nog geen pedo’. Duk tikte boven mijn reactie ‘Mensen vermoorden maakt je nog geen moordenaar’.
De reactie had overduidelijk tot doel om mijn stelling te ridiculiseren. Het is immers overduidelijk dat moorden worden gepleegd door moordenaars, dus is het volgens Duk belachelijk om te stellen dat kindermisbruik nog geen pedofilie is.
Hoewel Wierd Duk zelf meent overal verstand van te hebben (of anders wel steeds geheel bij toeval een ‘deskundige’ weet te vinden die zijn wereldbeeld bevestigt), zit hij er hier toch grandioos en opzichtig naast. Uit onderzoek van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen (‘Op Goede Grond’ – 2014) blijkt namelijk dat tachtig procent van de onderzochte kindermisbruikers juist niet pedofiel is. Andere onderzoekers komen uit op rond de vijftig procent.
Dat komt ook overeen met mijn eigen ervaring met rond de achthonderd bijgewoonde zedenzaken. Kindermisbruik wordt veelal gepleegd door vaders, ooms, grootouders, trainers, huisvrienden en docenten en heeft vaak juist niet te maken met een specifieke (seksuele) voorkeur voor kinderen. Veel vaker gaat het om macht, gelegenheid, algemene geilheid of bijvoorbeeld wraakgevoelens.
Pedofilie (en in het verlengde de actieve vorm pedoseksualiteit), is een erkende en specifieke stoornis. Sommige deskundigen noemen het een geaardheid. Mijn punt is: niet iedere brandstichter is een pyromaan (meestal niet) en niet iedere dief is een kleptomaan (meestal niet). Sterker nog: niet iedere pedofiel geeft toe aan de eigen verlangens. Pedoseksualiteit kan uit de stoornis volgen, maar dat hoeft niet.
Wierd Duk heeft veel volgers en ze vormen doorgaans bepaald geen baken van beschaving. Het regende dan ook diskwalificerende uitingen aan mijn adres. Een dynamiek waar Duk goed van op de hoogte is en soms zelfs nadrukkelijk op aanstuurt. Men noemt dat ook wel het ‘trollenleger’ van Duk. Of: duklingen. Je vraagt je af of iemand die verantwoordelijkheid eigenlijk wel eens voelt. Of er gewoon van geniet en het met liefde aanjaagt.
Teringpedo
Maar het ging verder. Op Facebook plaatste iemand een screenshot van mijn ‘Kinderen ‘neuken’ maakt je nog geen pedo’-reactie. Die reactie van mij was gericht aan een tweep die zich @iktwitelkedag noem. Niet veel later kreeg ik een reactie van iemand in mijn inbox. Ik was een kinderneuker, een teringpedo en een pleurishond en ik was flink aan de beurt. De reageerder zou mij op zeker opzoeken om mij ‘te laten schreeuwen’. Ik zou mijn straf wel krijgen. ‘Als ik je heb, laat ik zien wat er met kinderneukers moet gebeuren’. De persoon in kwestie gaf aan al eens negen maanden te hebben gezeten. Het zou hem er niet van weerhouden mij eens de les te lezen. ‘Ik heb lak aan de rechter’. Hij zou mensen in Amsterdam de opdracht geven om naar mij uit te kijken.
Toen ik vroeg waar de beste man zo boos over was, werd het tamelijk bizar. Hij had namelijk op Twitter gezien dat ik elke dag wel kinderen wilde neuken. Ik had immers gezegd ‘dat ik het wel elke dag wilde’. Toen viel ineens het kwartje. De twitternaam (@iktwitelkedag) van iemand waar ik op reageerde (en die dus standaard voor mijn reactie staat) werd gezien als een extra stelling van mij. De reageerder merkte ergens tijdens de conversatie op dat hij zag dat ik kinderen had en dat hij wel uit zou zoeken waar ik werk. Ik vertelde hem dat ik dreigementen niet pik. Hij mocht zijn excuses maken, anders zou ik maatregelen nemen. Hij weigerde.
Opvallend genoeg kreeg ik een paar minuten later alsnog excuses. Van de vriendin van de man. Hij had volgens haar toch even gekeken wat ik nu precies bedoelde en was tot de conclusie gekomen dat ik toch wel gelijk had. Niet veel later kwam hij zelf ook nog even excuses maken. Prima, zand erover.
Bijval
Was het dan allemaal kommer en kwel? Nee, gelukkig niet. Ik kreeg ook bijval. Van mensen die eerst bozig waren, maar nu begrepen wat ik te zeggen had. En van deskundigen die dagelijks te maken hebben met deze materie en precies weten waar het over ging en hoe het zat.
Nu kun je je natuurlijk ook afvragen: wat doet het er allemaal toe? Wat maakt het uit hoe je iemand noemt? Kindermisbruik is gewoon strafbaar en moet het daar niet over gaan? Ja, dat lijkt mij wel. Maar als je echt begaan bent met het lot van kinderen, dan kijk je serieus en met kennis van zaken naar een probleem. En dan zie je dat kindermisbruik veel en veel groter is dan een groep pedofielen die gevoelens omzet in daden.
Wellicht zit daar ook een deel van de boosheid. Het is immers makkelijker om te haten op een afgebakende groep pedofielen. Een groep die zich niet kan verdedigen omdat iedereen meteen op gevoel reageert en er standaard een collectieve afschuw over bestaat.
Het is een stuk moeilijker om te erkennen dat kinderen vaker worden misbruikt door mensen die in het normale leven misschien niet eens zo gek ver afstaan van wie wij zijn.
