Laatst kreeg ik een berichtje van Parship, die grote dating website, die me aantrekkelijk aanbod deden omdat het Valentijn was en ze tien jaar bestonden. Parship! Uit nostalgie ben ik weer eens naar hun website gegaan. Ik was er vijf jaar niet geweest, maar mijn ‘succesverhaal’ met de vrouw die ik nu al vier jaar niet meer gezien, heb blijkt er nog altijd op te staan.
We waren gelukkig slim genoeg om pseudoniemen te gebruiken. We noemden ons Jonathan en Nicole. Verder klopt het allemaal wel zo’n beetje, wat we schreven. Behalve dat ik geen schrijver of journalist ben – dat was ons tribuut aan het schrijversechtpaar Jonathan Safran Foer en Nicole Kraus dat we allebei bewonderden. Parship heeft dat nooit ontdekt, ik denk niet dat de redactie van Parship ons stukje erg precies gelezen heeft.
Stilzwijgend
We schreven het indertijd na milde chantage van diezelfde redactie. Een van de manieren waarop zij hun geld verdienden was: je een goedkoop abonnement aanbieden voor een maand of twee, en dat dan stilzwijgend ineens verlengen voor een jaar wanneer je je niet expliciet afmeldde. Dat was Nicole overkomen: ze moest ineens 150 euro abonnement voor nog meer dating betalen terwijl ze zo gelukkig was met mij. Daarover belde ze met Parship en die boden haar toen aan: wanneer jullie zo gelukkig zijn, schrijf daar dan een stukje over, dan zien wij het door de vingers.
En dus waren we in ieder geval even – heel goedkope – copywriters. Ik neem aan dat het nog steeds op die site staat omdat de verliefdheid er inderdaad afspatte, van dat stukje. Ik geloof dat ik ook echt meende wat ik daar schreef: ‘ik heb op die vrijdagmiddag toch maar even de liefde van mijn leven opgeduikeld.’ Alleen was dat leven een half jaar later alweer voorbij. We wilden elkaar nooit meer zien, hebben nog een avond bij Wagamama op Amsterdam Zuid tegen elkaar zitten schreeuwen omdat het uit was, maar sindsdien stapten we uit elkaars leven.
Op straat
Mijn statistiek is de statistiek van één geval: Nicole is de enige die ik toen uit dat netwerk viste, en na haar ben ik mijn huidige vrouw tegengekomen – op een klassieke manier, op straat, terwijl het stortregende zodat ik haar aanbood te schuilen onder mijn paraplu. Een statistiek van één geval dus, maar ik geloof dat het noodlottige einde eigenlijk net zo typisch was als het stormachtige begin. We waren allebei duidelijk heel erg op zoek, we hadden een aantal objectieve criteria gemeen, en we waren allebei types die er meteen met overtuiging insprongen. Ook omdat we eigenlijk heel weinig tijd hadden om een relatie op te bouwen – we hadden de leeftijd waarop je hoort te scheiden omdat je het zo druk hebt, niet de leeftijd om verliefd te zijn en alles voor de ander opzij te zetten.
Jachtig bestaan
De onheilstekenen zitten natuurlijk ook al in dat succesverhaal waar Parship mee pronkt: het jachtige bestaan, het meteen samenwonen met iemand met wie alleen een weekeindje in Tel Aviv hebt doorgebracht, de vrienden die daarvoor waarschuwen. Nicoles klachten dat mijn brieven zo lang waren.
Ik denk nu natuurlijk dat die datingsites toch eigenlijk niets zijn. Ik vraag me af of Parship het allemaal wel gaat overleven in deze tijd van sociale netwerksites, maar wat weet ik ervan af. In ieder geval, zolang Parship nog bestaat, is er nog één plekje op het internet waar ik gelukkig samen ben met Nicole. Of, nou ja, ik niet – Jonathan.
Tekst: Marc van Oostendorp
Bron: Sargasso.nl
