De groep was vernoemd naar een zeventiende eeuwse Engelsman die opkwam voor arme boeren en ze steunde om op onontgonnen terrein hun ‘farm’ te bouwen. Dit betekende vooral dat er veel gegraven moest worden, vandaar de naamgeving.In de jaren zestig van de vorige eeuw moest er flink wat werk verzet worden om al die jongeren die zonder geld op reis gingen te helpen, in leven te houden. De groep zette ook ‘free clinics’ op, waar ook hulp gegeven werd aan meisjes die een abortus nodig hadden, of aan lsd gebruikers die een ‘bad trip’ ondergingen. Diggers waren ook te vinden op de meeste festivals, zoals bijvoorbeeld Woodstock, waar ze precies hetzelfde deden, gratis eten en drinken uitdelen. Hun (klein)kinderen organiseerden West Fest in het Golden Gate park in 2009 en wilden het 50 jarig jubileum van Woodstock op dezelfde plek vieren, zonder succes omdat de beheerder van het park het niet door liet gaan, ondanks dat er in 2009 geen vuiltje aan de organisatorische lucht was.
Diggers deden dingen niet zomaar: wie een bord eten wilde krijgen, moest eerst door een groot geel vierkant stappen, dat men de ‘free frame of reference’ noemde. Men kreeg dus tegelijkertijd met het eten de boodschap mee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je interpretatie van de wereld. De eerste gelukkigen kregen een kleine kopie van dit frame (het National Geographic logo is hiervan ‘geleend’!) aan een halsketting, zodat ze zich herinneren wat hun referentiekader is. ‘Framing’ komt hier vandaan.
Grogan is een van de mensen in het centrum van de alternatieve scene die de tijd genomen heeft om zijn verhaal te delen in een boek, genaamd ‘Ringolevio’ (te vinden op onder andere archive.org, een website die elke steun kan gebruiken die er maar is op dit moment) dat wat mij betreft, naast bijvoorbeeld ‘white bicycles’ van Joe Boyd, en ‘the cool aid electric acid trip’ van Tom Wolfe, de gebeurtenissen van de jaren ’60 vrij accuraat heeft vastgelegd.
KINDERSPEL
In zijn verhaal begint Grogan met een kinderspel dat ook op Nederlandse basisscholen gespeeld werd en wordt: je moet tegenstanders over je lijn trekken waarna ze in de ‘gevangenis’ gestopt worden (een vierkant tegen de achterlijn). Hier maakt hij duidelijk hoe hij over dit soort fenomenen denkt: geen kwestie van goed tegen slecht, maar van de ene club tegen de andere.
Wellicht is een en ander beïnvloed door de motorclubs waar hij rondhangt. Hij is jaloers op rijkere kinderen en bedenkt manieren om van ze te stelen. Hierna kan hij naar een betere opleiding en langzamerhand weet hij zich te onttrekken aan het arme milieu waar hij vandaan komt.
KEN KESEY
Hij noemt zichzelf ‘Kenny Wisdom’ en begint te reizen, naar de Alpen, Italië, en hier en daar schept hij net iets teveel op om het verhaal realistisch te houden, maar hij heeft in zijn boek ook mooi beschreven hoe de hippies van San Francisco gebruikt werden door marketing mensen voor hun eigen gewin, hoe deze mensen nooit een vinger uitgestoken hadden om de snel aan drugs verslaafde weggelopen tieners en twintigers te helpen, hoe hij in contact kwam met Ken Kesey, de beroemde schrijver van ‘one flew over the Cuckoos Nest’, en hoe die de Hells Angels had uitgenodigd op zijn terrein in La Honda, iets ten oosten van waar nu Silicon Valley is. Tom Wolfe was daar ooit uitgenodigd, en het feest waarbij hippies en Hells’ Angels elkaar in de armen vielen beschreef hij in zijn ‘acid test’ boek.
SF MIME TROUPE
Een meesterverteller van het kaliber Willem de Ridder is Emmet Grogan, die na zijn jeugd in de Bronx naar de Westkust liftte -zoals veel jongeren deden die ‘On the Road’ hadden gelezen, of in Greenwich Village over de west coast hoorden- en daar auditie deed bij de San Francisco Mime Troupe, een groep die als voorbeeld diende voor nogal wat andere alternatieve theatergroepen. In deze groep ontmoette hij Peter Coyote, waarmee hij samen de Diggers oprichtte in 1966.
Coyote heeft een eigen lange carrière die hij in een autobiografie heeft beschreven. Hij werkt bij de publieke omroep in de VS als voice over. Samen met Grogan hielp Coyote met de voedselvoorziening van de nieuw aangekomen babyboomers in SF.
IDEALEN
De Diggers toonden dat deze jonge mensen in staat waren om in leven te blijven op de manier waarop ze dat het liefst deden: in communes, met het maken van muziek, posters, en wat er maar op vrijmarkten en festivals -toen nog een gloednieuw fenomeen- verkocht kan worden. In wikipedia wordt gesteld dat ‘agrarian socialism’ het dichtst bij de digger idealen komt. De groep is nooit opgeheven en er is nog altijd contact, nu vooral tussen de (klein)kinderen die zich nog altijd bezig houden met progressieve zaken. Ook de Black Panther partij nam in hun program een aantal van de Digger idealen op. Dat al deze groepen, inclusief de Hells Angels, in staat waren tot samenwerking wordt verklaard als ‘het universum als uitgangspunt nemen van je referentiepunt’. Overigens blijken het de Angels te zijn geweest die het allereerste gratis rock concert georganiseerd hadden met Janis Joplin en de Grateful Dead in de panhandle, het begin van Golden Gate park waar ook nu nog ‘food cars’ staan.
ANTI COMMERCIEEL
Het snel verkoopbaar maken van de hippie idealen was Grogan een doorn in het oog, en hij was een van de mensen die de doodskist droegen tijdens de ‘hippie is dead’ ceremonie in Haight Ashbury. Dit is een buurt die in de jaren zestig het hoofdkwartier vormde van de alternatieve beweging in de Bay Area.
Vooral na songs die California als een soort hippie paradijs schilderden kwamen hele golven jonge hippies vanuit heel Amerika naar de staat. De situatie werd onleefbaar doordat ze meestal geen geld hadden en in de open lucht sliepen. Eigenlijk kan wel gesteld worden dat het huidige daklozenprobleem toen was begonnen. Om te proberen deze vloed te stoppen, hadden de inwoners van Haight en Ashbury, twee wijken die tegen het Golden Gate park aan schurken, een begrafenis georganiseerd van het hippie paradijs.
HEROINE
Later raakte Grogan verslaafd aan heroine, dat in de jaren zeventig ook in Amsterdam een groot probleem vormde. Het lukte hem helaas niet om ervan af te komen. En zo mergelde hij langzamerhand uit, totdat hij een voortijdig einde aan zijn leven vond, in die New Yorkse metrowagon.
Wie een beetje inzicht wil krijgen in de jaren zestig alternatieve kringen, kan ik ‘Ringolevio’ aanraden, en deze site https://www.diggers.org, maar ook de eerder genoemde ‘White Bicycles’ van artiestenmanager Joe Boyd, ‘the cool-aid acid test’ van Tom Wolfe of de zeldzame ‘Guitar Army’ van John Sinclair, voormalig manager van de MC5. Peter Coyote heeft ook een eigen site: http://www.petercoyote.com.
