Linkse directe, rechtse directe, linkerhoek, rechterhoek. Ik dans op mijn voorvoeten om de bokszak. Bam, bam, bambam, en ellebogen weer omhoog.
Het zweet gutst langs mijn slapen, met mijn handschoen veeg ik mijn voorhoofd af. Sinds dik een half jaar doe ik dit een keer per week, samen met een goede vriend. Terwijl mijn shirt steeds natter wordt en mijn armen zwaarder worden, denk ik terug aan gistermiddag.
We liepen een stukje door het park, de fiets aan de hand, net uit het ziekenhuis. Jij had net EMDR-traumatherapie gehad. Ik ben er als toeschouwer bij, omdat ik onderdeel van het systeem was waarin de gebeurtenissen plaatsvonden. Hoewel ik die therapie ook goed kan gebruiken.
Zo zat ik vorige week nog ruim een uur te googelen vanwege mijn twijfels over die bloedtoevoer naar je placenta, die was gemeten tijdens de twintig-weken-echo. Uiteindelijk kwam ik erachter dat alles toch goed was, precies zoals de arts had verteld. Dat die lage waardes juist gunstig waren. De meting draaide namelijk om de weerstand van de vaten, die zo laag mogelijk moest zijn. Achteraf lachten we er opgelucht om, maar het fokt me wel op.
‘Ik heb het gevoel dat als de psych bij mij gaat graven, er dan ook van alles boven komt,’ zei ik.
‘Dat denk ik ook wel.’
‘Ik schold gisteren nog een toerist verrot toen hij het fietspad zonder te kijken opstapte en ik hem half aanreed. Ik had gelijk, hij had moeten uitkijken. Een omstander reageerde verbouwereerd op mijn gevloek: ‘Nou, nou… Hij had wel een punt.’
‘Ik denk ook wel dat je nog veel boosheid in je hebt waar je nog iets mee moet.’
‘Tijdens het boksen kan ik me uitleven.’
‘Ja, dat is ook wel typerend. Dat zou je voor afgelopen jaar nooit gedaan hebben.’
‘Dat is misschien ook wel zo. Ik was er niet eens opgekomen.’
‘Dat is waar.’
Zwijgend liepen we verder.
‘Weet je wat het is? Het voelt alsof heel mijn wereldbeeld aan flarden is geslagen. Ik heb altijd vertrouwd op het goede van mensen om me heen. En dan ineens. Bam.’
‘Ja, je bent altijd vol begrip geweest. Altijd ervan uitgegaan dat anderen het beste met je voor hebben.’
‘Ja. Hoewel, weetje, ik geloof dat ze dat vaak ook wel echt hebben. Of in elk geval denken ze dat ze het hebben. Er zijn weinig mensen écht slecht. Maar er zijn zoveel mensen die uiteindelijk vooral met hen zelf het beste voor hebben. Het moet op hun manier, zoals het voor hen goed uitkomt.’
‘Je ziet nu hoe de wereld is: superoneerlijk en iedereen is met zichzelf bezig.’
‘Het verklaart ook waarom ik de laatste maanden zoveel moeite heb met sommige vriendschappen. Vrienden waarmee ik het lang prima kon vinden, maar waar ik nu buikpijn van krijg. Mensen die in al hun goede bedoelingen, steeds a zeggen maar b doen.’
‘Ergens is het goed, dat je het nu ziet. Dat het je overkomen is en je er de volgende keer op voorbereid bent.’
‘Tja. Liefst was ik er nooit achter gekomen. Was ik in die illusie gebleven, dat goede bedoelingen ook echt goed genoeg zijn. Maar dat zijn ze gewoon heel vaak niet.’
Je trok me naar je toe, gaf me een kus op mijn wang terwijl ik een traan wegveegde.
‘Weet je wat het ook zo zwaar maakt? Ik ben mijn kompas kwijt… Waar moet ik op varen? Ik weet het echt niet.’
Een laatste ronde. Dertig seconden los op de zak. Al mijn kracht erin, al mijn agressie eruit. Tien… negen…acht…zeven…zes…vijf…vier…drie…twee…een. Ik knijp mijn ogen dicht, slaak een diepe zucht, mijn hart bonkt nog in mijn keel.
Zolang ik mijn kompas kwijt ben, geeft dit me in elk geval een anker.
De hele serie teruglezen?
1: Gefriemel
2: Zombies
3: Anders onder controle
4: Doorgetrokken streep
Ga door naar de volgende aflevering:
6: Kikker
Het verhaal rondom de doodgeboorte van Mikki lees je hier.
