Claire Pijman (1965), die al flink wat films op haar naam heeft staan als cameravrouw, krijgt toegang tot de omvangrijke collectie foto’s en video’s die Müller privé maakte. Daarbij gaat het hem meer om de lichtval dan om het onderwerp. Hij vindt het fijn om te leven als een nomade, van hotel tot hotel te trekken. Film geeft hem die kans om als een bohemien te leven en de filmmakers uit te kiezen waar hij een band mee voelde. Zoals Wim Wenders, Jim Jarmusch en Lars von Trier. In zijn begintijd toen hij net van de Filmacademie kwam werkte hij aan Het Gangstermeisje van Frans Weisz.
Natuurlijk licht
In Living the Light zien we Wenders vertellen dat Müller iemand was die helemaal in het moment leefde. Hij improviseert het liefst en werkt zoveel mogelijk met natuurlijk licht. Later in zijn carrière kwam hij terecht op een set van een grote Hollywoodfilm, waar grote batterijen lampen, cranes en ander duur film- en belichting materiaal stond opgesteld met vele technici erbij. De opdracht was een zonsopkomst filmen. Muller kwam op de set , keek verbaasd om zich heen en zei dat hij al die heisa niet nodig had. De technici waren woedend en wilden dat hij ontslagen werd. Maar toen de producenten de rushes (ongemonteerde beelden) die avond zagen waren zij erg blij met het resultaat. Een anekdote typerend voor Robby Müller, wars van koude drukte en overbodige toeters en bellen.
Ongedwongen
Wim Wenders met wie hij onder meer Paris Texas, Falsche Bewegung en Der Amerikanische Freund maakt, zegt dat Müller hield van licht maken zodat het er zo ongedwongen mogelijk uitzag. Jarmusch met wie hij Dawn by Law, Ghost Dog en Dead Man heeft gedraaid, beaamt dit. Hij vindt Müller speels, scherp, vindingrijk en soms wat chagrijnig. Jarmusch: ‘He was always thinking on his feet.’ ‘Het ging Robby nooit om mooie plaatjes, maar om het gevoel.’ Müller voelde haarfijn aan wat de sfeer en stemming van een filmscript was en vertaalde dat op zijn eigen wijze naar de juiste belichting en beelden.
Subliem
Twee jaar geleden was er een grote tentoonstelling gewijd aan Robby Müller in Eye. Iconische films waren te zien als Paris Texas van Wenders met een dolende Harry Dean Stanton in de woestijn met schurende muziek van Ry Cooder. Of het met vele kleine digitale cameraatjes gedraaide Dancer in het Dark van Lars von Trier met de IJslandse popzanger Björk en het in sublieme zwart wit beelden gedraaide Dead Man van Jim Jarmusch. Robby Müller gaat de geschiedenis in als een van Nederlands beste directors of photography ooit. Een titel die hem door zijn nuchtere en bescheiden opstelling niet paste, maar wel degelijk toekomt.
https://youtu.be/xYUe64R8J7A Trailer
