De zussen van Willem. Nooit heb ik aan ze gedacht. Of nou ja, zelden of nooit. Ik wist dat een zus advocaat was en dat leek me niet makkelijk met zo’n achternaam. Geen feest ook om zo’n broer te hebben, maar wie weet had hij wel een hart van goud als het zijn familie betrof. Dat komt in het milieu wel vaker voor, toch? En dan bedacht ik mijn eigen polderpenozefantasietje: ‘Kom niet aan mijn zus, gast, als je niet met je enkels in beton op de bodem van de Amstel wil eindigen!’ Best een veilig idee, leek me.
De zussen van Willem. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. Waar zijn ze? Hoe voelen ze zich? Wat doen ze? Hebben ze misschien stiekem een beetje spijt? Ik heb geen idee.
De eerste keer
In mijn leven zorgde hun broer vooral voor wat spanning en sensatie. In het op zich best saaie Amsterdam Zuid. De eerste keer dat ik Willem zag, was in een portiek bij mij aan de overkant. Hij stond te bellen, wat verdekt opgesteld, een blinkend zwarte bolide voor hem op straat. Toen ik hem herkende, zwaaide ik niet. Ik had mijn dochter aan de hand en bleef voor de zekerheid maar aan mijn kant van de straat.
Toen ik hem, een tijdje later, weer in zijn mobiel mompelend, op de hoek van ons buurtspeeltuintje zag staan, keek ik daar al niet meer van op. Daar had je hem weer. Op een bankje genoot ik van de zon, samen met andere ouders en kleuters. Pas thuis besefte ik dat we misschien ongewild als zijn bodyguards dienst hadden gedaan, want wie schiet hem nu overhoop tussen al die kinderen? Zou hij dat gedacht hebben? Best wel eng eigenlijk.
Kinderen geen bezwaar
Zeker toen bleek dat onze rondhollende kinderen helemaal geen bezwaar waren als er iemand omgelegd moest worden. Een stukje verderop in dezelfde straat als het speeltuintje, tijdens Halloween, belandde advocaat Evert Hingst temidden van de feestvreugde levenloos tussen de vuilniszakken. Terwijl wij bij het horen van de sirenes dachten dat een van onze verklede koters onder een auto was gekomen, werd hij koelbloedig afgeknald. Toen dat tot ons doordrong, keerden we met knikkende knieën zo snel mogelijk huiswaarts, waar we een borrel inschonken tegen de schrik. Godzijdank waren er geen slachtoffer(tje)s gevallen.
Buurtfolklore
Maar ach, het hoorde er toch een beetje bij, soort van buurtfolklore. Endstra vermoord voor zijn kantoor? Gelukkig was het die ochtend rustig op de Apollolaan… Willem, toen hij weer vrij was, naast je op een terras of op zijn scootertje bij het stoplicht? Zolang hij naar je knipoogde, had hij vast geen kwaad in de zin. Hij zou toch zeker niet zo stom zal zijn om, na zijn verblijf in de gevangenis en alle ellende, weer van alles uit te halen? En trouwens, die onderwereldfiguren hebben het op elkaar voorzien, die zijn echt niet met ons bezig.
Het was best prettig toeven in mijn geromantiseerde bubbel. Tot van de week.
Zolang hij naar je knipoogde, had hij vast geen kwaad in de zin
De zussen van Willem hebben hem verraden. Met gevaar voor eigen leven. Omdat hun broer niet alleen de zwaarste jongen van het land is, maar ook een duivelse terrorist voor zijn naaste omgeving. Kinderen inbegrepen. Hij had ze volledig in de tang. Met terugwerkende kracht huiver ik om mijn naïeviteit. Dacht ik serieus dat mij niets zou gebeuren met hem in de buurt?
Wat denkt Willem trouwens? Is hij op zijn inmiddels landelijk bekende manier ontploft toen hij begreep welk kunstje zijn zussen hem geflikt hebben? Hij liet er in de rechtbank woensdag kennelijk niets van blijken. En misschien is juíst dat wel heel griezelig.
De zussen van Willem. Zeer dappere dames. Zeer zwaarbeveiligde dames. Ik maak een heel diepe buiging voor ze. Ze hebben mijn buurt, en de wereld, een stukje veiliger gemaakt. Ik hoop dat ze zich ooit weer net zo zorgeloos mogen voelen als ik al die tijd in mijn oneindige onnozelheid…